ବାଳୁତ ବାଜିଆ

ଟିକିଏ କଥାରେ ଦେଉଥିଲା 

        ସିଏ ହସି, 

କାମରେ ସେ ଥିଲା ଶାଣଦିଆ ପରି 

ଆଗରେ ଦେଖି ବି ଡ଼ରିଲାନାହିଁ 

       ମୃତ୍ୟୁ ଆସୁଛି ଗ୍ରାସି ।

ଅଳପ ବୟସୁ କେଡେ ତା ସାହସ 

      ହୋଇବ କା 'ର, 

ବନ୍ଧୁକଧାରୀ ଗୋରାସାହେବଙ୍କୁ 

 ନ କରିଲା ଅବା 

       କି ହରବର?? 

କଳକଳ ହୋଇ ବହିଯାଉଥିଲା 

      ନଦୀର ଜଳ, 

ନାଆ ପରେ ବସି ଅବୋଧପଣେ ସେ 

ଗାଉଥିଲା ଗୀତ ନିଜସ୍ୱ ଢଙ୍ଗରେ 

        ବେଳକୁ ବେଳ ।

ଠିକ ଏ ସମୟେ ନରହନ୍ତାମାନେ 

       ଛାଡିଲେ ଡାକ, 

ପାରି କରି ଦେବୁ ଆରପଟେ ଯିବୁ 

ଜାଳି ଦେବୁ ଆଜି 

       ଗାଁ ଟା ଯାକ ।

କାନରେ ବାଜିଲା  ମହିଷ ମାନଙ୍କ 

         କ୍ଷିବଧ ବାଣୀ, 

ନା, ହେବନାହିଁ ଏଥର ଦେଲା ସେ 

ଉଚିତ ଜବାବ 

    ତିଳେ ନ ଡରି ।

ଏଡିକି ପିଲାର ବାକପଟୁତାରେ 

   ଦେଶ ଭକ୍ତିର ଅଗ୍ନିହୁଳା, 

ଚିହିଁକି ପଡିଲେ ଜାନୁଆର ଦଳ 

ରକ୍ତ ତାଙ୍କର ଗରମ ହେଲା ।

ଜ୍ୱଳନ୍ତ ଆଖିରେ ଚାହିଁଲେ ସେମାନେ 

ନଦୀ ଆରପଟେ 

      ନାଆ ଟି ଆଡେ, 

ଦୁର୍ଦ୍ଧଷ ବୀର ବାଳୁତ ବାଜିଆ 

ଆଖିରୁ ତା ଅଗ୍ନି 

      ଛିଟିକି ପଡେ ।

ସ୍ତମ୍ଭିତ ହେଲେ ବିଦେଶୀ ଫଉଜ 

ଭାବିଲେ ଏ ସେଇ 

      ଭାରତ ମାଟି, 

ମାଟି, ଗୋଡି, ପାଣି ପବନରେଯାର 

ଜାତୀୟତା ଭାବ 

     ଉଠୁଛି ଫୁଟି ।

ସେ ପଟୁ ବାଜିଆ ବଜ୍ରକଣ୍ଠରେ 

ଶୁଣାଏ ଚରମ 

     ନାସ୍ତିବାଣୀ, 

ପାରି କରିବିନି ଫେରିଯାଅ କୁତେ 

ଦେଖିଛି ମୁଁ ତୁମ 

     ଶୃଗାଳ ଠାଣି ।

ଯାଅ ଯାଅ ଯାଅ .......

ଭାବୁଛ କି ତୁମ ବନ୍ଧୁକ ଦେଖି, 

ଛାତି ରେ ପଶିବ 

       ମୃତ୍ୟୁ ଭୟ ।

ପୂଣ୍ୟ ମୋ ମାଆ କୋଳ ମଣ୍ଡନେ 

     ହୋଇଛି ଠିଆ 

କଣ କରିବ କରିକି ଦେଖାଅ 

ପତେଇ ଦେଇଛି ମୋ 

       କଅଁଳ ହିଆ ।

ରକ୍ତ ମୁଖା ସେ ନର ରାକ୍ଷସଙ୍କ 

ଥରିଲା ଦେହ, 

କ୍ରୋଧେ କମ୍ପିତ ହସ୍ତେ ବନ୍ଧୁକ 

ଟ୍ରିଗର କୁ ଟିପି 

     ହେଲା ଅଥୟ ।

ବାଜି ରାଉତର ଚିବୁକ ଫୁଟାଇ 

ବାଜିଲା ଗୁଳି 

     ପଡିଲା ଟଳି ।

ଦେଶ ପାଇଁ ସିଏ ଜୟ ଜୟ କରି 

ପଡିଲା ଟଳି, 

ମାଆ ର ମମତା ଚନ୍ଦନ ପରି ସେ 

ସୋହାଗ ରେ ଦେହେ 

       ଦେଲା ସେ ନେସି ।

ଟିକିଏ କଥାରେ ଦେଉଥିଲା 

       ସିଏ ହସି ।

(ଆରାମ ରେ ଗଲା ଶୋଇ, 

 ଦେଶ ପ୍ରେମ ଗୀତ ଗାଇ, 

  ଶୁଖିଗଲା ଶେଷେ ତାର 

        ଶାଶ୍ୱତ ଝରଣ ।

  ଯାଇଛି ସେ ଫେରିବାକୁ, 

   ମହା ମୃତ୍ୟୁ ଜିତିବାକୁ 

   ବାହୁଡା଼ ବିଜୟ ତାର 

       ନୁହେଁ ତ ମରଣ । )