ଅସହାୟ ବଳୟ

ଶ୍ରାବଣର ନିର୍ଝର ଗୋଲାପକୁ

ପ୍ରେମ କରେନି କେବଳ

ମୁଁ ଭଲପାଏ ସୂର୍ଯ୍ୟସ୍ନାତ ହୋଇ

ଫୁଟିଥିବା ସୂର୍ଯ୍ୟମୁଖୀକୁ ।

ଶରତର ଶିଶିର ସ୍ନାତ ବିନ୍ଦୁ

କେବେ ଓଦା କରି ପାରେନି ମୋତେ

ମୁଁ ଭିଜେ ନିଜ ଲୁହରେ

ଶତ ଶତ କୋମଳମତିଙ୍କ ଯନ୍ତ୍ରଣାରେ ।

ବସନ୍ତର ହିଲ୍ଲୋଳରେ କେବେ ଅନୁଭବ କରି ପାରେନି ପ୍ରେମକୁ

ପ୍ରେମ ମୋର ସେତେବେଳେ ଉଦୀୟମାନ ହୁଏ

ଜାତିପ୍ରଥାକୁ ଭେଦକରି ପାରେନା

ଅମାବାସ୍ୟାର ଏପରି କୌଣସି ରାତି ଆସେନା ମଧ୍ୟ

ଯାହା ମୋ ମନତଳୁ ବିରହ ବେଦନାରେ ଟାଣି ଆଣିବ ।

ମୁଁ ସେତେବେଳେ ଜର୍ଜରିତ ହେଉଥାଏ

ଯେତେବେଳେ ମାଁ ତାର ଗଣ୍ଠିଧନକୁ ବିକ୍ରିକରେ

ମୋ ହୃଦୟରେ ପୁଣି ଶିଥିଳତା ଦେଖାଦିଏ

ଯେତେବେଳେ କୌଣସି ବେକାରୀ ଯୁବକ ପେଟରେ ଲାତ

ଓ ପିଠିରେ ବେତ ପଡେ ।

ସେ ଦାଦନ ଭାବରେ ଗଣା ନ ଥାଏ

ହଜାର ହଜାର ଶିଶୁ କନ୍ୟାଙ୍କ

ଚିତ୍କାର କ୍ରନ୍ଦନ

ମୋ ସମସ୍ତ ଶରୀର ହୋଇଯାଏ ବିହ୍ୱଳ

ସେତେବେଳେ ମୁଁ ପାଲିଟିଯାଏ ମହାଦେବ ।

ରକ୍ଷା ନିମନ୍ତେ ସେ ପାଖେ ଡାକନ୍ତି

ମୋତେ ଶହ ଶହ ଲୋକ

କିନ୍ତୁ, ମୁ କାନ୍ଦିଉଠେ ସେତେବେଳେ,

ଯେତେବେଳେ ଜଣେ ସ୍ୱାମୀ ତା' ସ୍ତ୍ରୀକୁ ବାଧ୍ୟ କରେ

କନ୍ୟାଭ୍ରୁଣ ହତ୍ୟା ପାଇଁ ।