ଅବ୍ୟକ୍ତ କୋହ

ମନ ତଳେ ଯେତେ ଗୋପନ ସପନ

ବେଦନା ଯାତନା ଭରା

ଅବ୍ୟକ୍ତ କୋହ ସେ ମନ ଗହନର

କିଏ ସେ ବୁଝିବ ପରା ।

ସ୍ମୃତି ସବୁ କେବେ ଫୁଲ ହୋଇ ଫୁଟେ

କେବେ ଦୁଃଖର ପସରା

ଜୀଇଁବାକୁ ହୁଏ ସେ ସବୁ ସାଉଁଟି

ଝରାଇ ଲୁହର ଧାରା ।

ସପନରେ କେତେ ଅକୁହା ବେଦନା

ସତ ହୋଇ ପଶିଆସେ

ସ୍ବପ୍ନ ସରେ ନାହିଁ ରାତି ସରିଯାଏ

ଦୁଃଖ ମହ ମହ ବାସେ ।

ଚାଲୁ ଚାଲୁ ବାଟେ ଦେଖାହୁଏ କେବେ

ଅଜଣା ବାଟୋଇ କେତେ

ବାଟ ସରିଗଲେ ଯେ ଯାହା ବାଟରେ

ବଞ୍ଚିବାକୁ ହୁଏ ସତେ ।

ଚିହ୍ନା ମୁହଁ କେବେ ଅଚିହ୍ନା ସାଜନ୍ତି

ଦେଖି ନ ଦେଖିଲା ପରି

ଆପଣାର ଲୋକେ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଦିଅନ୍ତି

ସବୁକଥା ଆଡ କରି ।

କହି ହୁଏନା କି ସହିବି ହୁଏନା

ମନକଥା ମନେ ମରେ

ଅବ୍ୟକ୍ତ କୋହ ତ ପ୍ରକାଶ ହୁଏନା

ସାରା ଦିନ ଝୁରି ହୁଏ ।