ଅଭିଶପ୍ତା

ନୟନର ପରିଧିରେ

କୁଢ କୁଢ଼ ଜମାଟ ଵନ୍ଧା ଅନ୍ଧାର ,

ବିସ୍ମୃତ ଅତୀତ ,

ବିସ୍ମୃତ ପରିଚୟ ନେଇ ,

ଗାଉଥାଏ ଜୀବନ ଗୀତି

ହୋଇ ଛନ୍ଦହରା ବେତାନ

ପଥ ପ୍ରାନ୍ତେ

ହାଟ ପଡିଆ ,

ବରଗଛ ତଳେ ,

ପୂତି ଗନ୍ଧମୟ ନର୍ଦ୍ଦମାରେ ,

ଖୋଜୁ ଥାଏ ଜୀଵନର ପରିଚୟ ଅହରହ

ବୁଲା କୁକୁର ମେଳରେ ,

ନର୍ଦ୍ଦମାର ଲାଙ୍ଗୁଡିଆ ପୋକ ଗହଣରେ ।

ସ୍ୱାଦ ହୀନ ଗନ୍ଧ ହୀନ,

ରୂପ ହୀନ ରସ ହୀନ,

ମାୟା ହୀନ ମୋହ ହୀନ ,

ଆଶା ହୀନ ଦିଶା ହୀନ ,

ସମ୍ପର୍କ ଆସକ୍ତି ହୀନ ,

ବିତସ୍ପୃହ ଭୋଜନେ ମୈଥୁନେ ,

ଜଡ ନୁହେଁଜୀବ ନୁହେଁ

ଏକ ଵୈଚିତ୍ର ମୟମନମୟୀ ,

ପୃଥିବୀର ସାମ୍ରାଜ୍ଞୀ ସେ

"ପାଗଳୀ" ଟିଏ !!!

ହେ ବିଧାତା !

ସେ କେବେ ଲୋଡି ଥିଲା କି ସତେ ,

ରାଜ ଐଶର୍ଯ୍ୟ ଭୋଗ ,

ଚୁନା ଚୁନା ତାରା ଫୁଲ

ଅବା

ଆକାଶର ପୁନେଇ ଜହ୍ନ ?

ହୁଏତ ସେ ଦିନେ

ପାଣି କାଚରୁଣୁ ଝୁଣୁ ହାତେ

ମାଠିମୁଠି ଗଢି ଥିଲା ,

ସୁନାର ସଂସାର

କାହା ଅଙ୍କ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଥିଲା ,

ଅବା ମନର ମାନସୀ ପ୍ରୀୟା ,

ଜାୟା ଜନନୀ କନ୍ୟାରୂପେ ,

କଳ କଳ ନିନାଦିନୀ ମମତାର ଝର

ମମତାସିକ୍ତ ହସ୍ତେ ,

ପରଶି ଦେଉଥିଲା

ସୁମିଷ୍ଟ ଆତ୍ମୀୟତା ଅନାବିଳ ।

ଲୋଡି ଥିଲେ ଲୋଡି ଥିବ ନିଜ ପାଇଁ

ମୁଠାଏ ଭାତ ଟୋପାଏ ତୋରାଣୀ ,

ଆଉ ଲୋଡି ଥିଲେ ଲୋଡି ଥିବ ,

କାଣିଚାଏ ସ୍ନେହ ,

ଉଷୁମ ଆଞ୍ଜୁଳାଏ ପ୍ରେମ ସ୍ନେହ

ଓ ନିରୁତା ବିଶ୍ୱାସ ଟିଏ ।

ହେ ଦାତା !

ଶୁନ୍ୟ କି ପଡିଗଲା

ସାଗର ତନୟାର ଅସରନ୍ତି ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଭଣ୍ଡାର?

ଏଇ କଣ ତାର ପ୍ରାପ୍ତି ,

ସଂସାର ସୁଖର ,

ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ଉପଲବ୍ଧିର ,

ଭୋଗର ଵାସନାର ,

ଆଶାର ଅଭିଳାଷର

ପରି ସମାପ୍ତି ?

ଶ୍ରାନ୍ତ କ୍ଳାନ୍ତ ପରାହତା ନାୟିକା ଟିଏ ସେ

ଜୀବନ ସଂଗ୍ରାମେ ।

କାହିଁକି ?

କାହିଁକି ଵରି ନିଏ ମଣିଷ 

ଏ ଆତ୍ମସ୍ଥ ଵୈରାଗ୍ୟ ,

ନିର୍ବାସନ ନିଏ କାମନାରୁ ,

ଜୀବନର ଆସୁମାରୀ

ସୁଖ ପ୍ରାପ୍ତିରୁ ।

ହେ ଦରଦୀ ବନ୍ଧୁ ,

ହୁଏତ ମଣିଷର ସ୍ୱ।ର୍ଥ ପରତା ,

ଵିଶ୍ୱ।ସ ଘାତକତା ,

ପ୍ରେମ ପ୍ରତିଦାନେ ପ୍ରତାରଣା ପାଇଁ ,

ନିମଗ୍ନ ସେ ବିତୃଷ୍ଣାରେ

କେଉଁ ଏକ ଅନ୍ଧାରୀ ଇଲାକାରେ

ଫେରାଇ ଦିଅ ତାକୁ

ହଜିଲା ସମ୍ପର୍କର ଖିଅ ,

ବଢାଇ ଦିଅ ଅକୁଣ୍ଠିତ

ସ୍ନେହ ସୌହାର୍ଦ୍ୟର ହାତ 

ଦରଦୀ ପଣରେ ,

ଉକୁଟୀ ଉଠୁ ତା ମୁହଁରେ

ପୁନର୍ବାର ପ୍ରାଣ ପ୍ରାଚୁର୍ଯ୍ୟର

ନଵ ହସ ବିଭା ।