श्रवणधारा - भाग 7

त्या दिवशी रविवार होता. कॉलेजमधली पहिलीच सुट्टी. मला काही पुस्तकं घ्यायची होती. मी सायकलवर अप्पा बळवंत चौकात शोधकार्य सुरू केलं. नवीन पुस्तकांच्या किमती दिवसा तारे दाखवत होत्या. जुनी पुस्तकं त्यामनाने स्वस्त होती, पण नंतर तिसुद्धा कुणी घेतली नसती. काय करावं हे सुचत नव्हतं. रस्त्याच्या एका बाजूला उभं राहून मी गाड्यांची गर्दी बघत होतो. तितक्यात मला सायकलवर एक मुलगी जाताना दिसली. अंगाढंगावरुन ती सुधाच असावी असं मला वाटलं. पण सुधा असली तरी काय होणार होतं? तिला पुस्तकांचं विचारवं असं मला वाटलं पण असं भर रस्त्यात हाक कशी मारणार? मुलगा असता तर गोष्ट वेगळी होती. शिवाय इतक्या मोठयाने मुलीला आरोळी मारली असती तर रस्त्यावरची सगळी जनता अचंबित होऊन माझ्याकडे बघत राहिली असती. इतकं सगळं होऊनसुद्धा ती सुधा नसती तर किती पोपट झाला असता माझा. त्यामुळे तो विचार मी सोडून दिला. दगडूशेठ गणपतीजवळ सायकल लावली होती. ती घेतली आणि निघालो.

        दगडूशेठला वळसा घालून निघालो, तिथं पोलिस स्टेशन होतं. मी सरळ केसरी वाड्याकडे जाणार्‍या रस्त्याला लागलो तर पुढच्या चौकात सुधा दिसली. तिच्या हातात जेवणाचा डबा होता. ह्या सुधाने आज साडी घातली होती. आज डोक्यात फूल नव्हते. म्हणजे मघाशी बघितलेली मुलगी सुधा नव्हती याची खात्री झाली. माझा पोपट होऊ न दिल्याबद्दल मी देवाचे मनोमन आभार मानले. मी नेहमीप्रमाणे मला शांत बघून तीनेच सुरुवात केली, “आज इकडे कुणीकडे?”

        “पुस्तकं घ्यायला आलो होतो.” मी अडखळत बोललो

        “पण ती तर काही दिसत नाहीत तुमच्याजवळ.” तिने माझी रिकामी पिशवी पाहून विचारले.

        “मी घेणार होतो, पण भरपूर महाग आहेत. त्यामुळे काय करावं ते नेमकं सुचत नाही.” मी सरळ सांगून टाकलं.

        “तुम्ही कुठल्या संस्थानाचे राजकुमार आहात?” तिचं असं वाक्य ऐकुन मी पार उडालोच. मी नेहमीपेक्षा जास्त गोंधळलेला बघून ती हसायला लागली आणि म्हणाली, “म्हणजे मला असं म्हणायचं होतं की कॉलेजमध्ये लायब्ररी असताना तुम्ही पुस्तकं विकत का घेताय? लायब्ररी आपल्यासाठीच आहे. आपण तिचा पुर्णपणे लाभ घ्यायला हवा. नवीन पुस्तकं घ्यायला गेलो तर कर्ज काढावं लागेल.” 

        “माफ करा. मला खरंच माहिती नव्हतं. मला उद्या सांगाल का प्लीज?” मी विनवणीच्या सुरात म्हणालो.

        “हो सांगेल ना, नक्की सांगेल. आता मला निघायला हवं. बाबांना डबा द्यायचा आहे.” असं म्हणून ती निघालीसुद्धा. मी तिच्या पाठमोर्‍या आकृतीकडे बघतच राहिलो. त्या दिवशी मला दोन गोष्टींचं खूप वाईट वाटलं, एक म्हणजे आपल्याला काहीच माहिती नाही आणि दुसरं म्हणजे सुधा मला किती बावळट आणि मूर्ख समजत असेल. पण एका गोष्टीने मला खूप वेळ विचार करायला लावला, ती मला मजेत का असेना राजकुमार म्हणाली होती. मी आरशात पहिले आणि जोरजोरात हसू लागलो. दिवसभर सुधाविषयीच्या विचाराने रविवार कसा गेला ते कळलंच नाही.

        सोमवारी कॉलेजला गेलो. सुधाची वाट बघितली. ती काही आली नव्हती. माझं पुस्तकं घेण्याचं काम एक दिवस लांबलं. दुसर्‍या दिवशी ती आली होती. जेवणाच्या सुटीत मी कॅन्टिन मध्ये बसलो होतो. कुणाशी अशी विशेष ओळख झाली नव्हती. त्यामुळे एकटाच होतो. मी विचारांच्या तंद्रीत असताना सुधा माझ्याजवळ आली आणि थेट माझ्या समोरच बसत म्हणली, “काय झालं का जेवण?”

        “अं, हो झालं ना. तुमचं?” सुधा आल्यावर जसा गोंधळायचो तसाच गोंधळत बोललो.

        “हो, झालं ना. काल मला थोडं बरं वाटत नव्हतं. त्यामुळे मी काल येऊ शकली नाही. माफ करा, माझ्यामुळे तुमचा कालचा अभ्यास बुडला असेल.” सुधाने काल न येण्याचं कारण देत खेद वगैरे व्यक्त केला.

        “छे, मी अजून सुरुवात नाही केली अभ्यासाला. आतातर कुठे मन रमायला लागलं पुण्यात.” मी खरं ते सांगितलं.