बाईपण

बाईपण

जळत राहतं शेवटपर्यंत

जन्मापासून मृत्यपर्यंत,

जन्म असतो बाईचा,

म्हणूनच काय देवाने,

सोसण्याची ताकद दिली तिलाच....!

लहानपणापासूनच तिच्या वागण्याला

असतात सीमा,

ती कितीही लहान असू देत,

पण...

पुरुषांच्या नजरा खिळून राहतात, तिच्या उघड्या अंगावर...!

म्हणून कळायला लागल्यापासूनच

तिला रहावं लागतं अदबीनं,

नजर झुकवून अंग झाकून

चार चौघांसमोर गुलाम असल्या सारखं...!

दुःख, यातना, वेदना,

अत्याचार, दुराचार,

सगळं काही सहन करण्याचं

येतं तिला बळ,

आपल्याच आईकडे पाहून....!

तिनं ही पाहिलंय भोगलंय

सगळं काही निमूटपणे,

म्हणून समज झालाय सर्वांचा

स्त्री म्हणजे एक भोगवस्तू,

कधीही मोडायची,

घोळायची अन् कुस्करून फेकायची अस्ताव्यस्त...!

आता वेळ आलीय सारी बंधने झुगारायची,

रूढी परंपरेवर आवाज उठवायची,

आणि...

स्त्रीत्वाच्या परिघाबाहेर जाऊन

हे जीवन जगण्याची,

त्यांची पाऊले 

आता पडताहेत त्याच दिशेने,

नव्या आशेने नव्या उमेदिने...!

सफर करण्या नव्या आकाशी

ओळख करण्या नव्या जगाची

बेधुंद उडायचे पाखरू होऊन,

ठामपणे घेऊन श्वास

नी बंधनाचे तोडुनी पाश...!

नी बंधनाचे तोडुनी पाश...!