असे जीव दोघे
असे जीव दोघे
तुझ्या आठवांचे झुले डोलताना पुरे सोनवर्खी बहाव्यापरी
तुला मी, मला तूच स्वप्नी पहाता कशाला हवा चांद तो भूवरी ?
जगाच्याच संतप्त मार्गावरी या असू एकमेकां विसाव्यापरी
जसे तापलेल्या खुल्या वाळवंटी झरे आणतो देव भूमीवरी.
पुढे चालते हीच संसारयात्रा सदा झाकुनिया वणांचे ठसे,
इथे तापलेल्या तव्याचीच होते भलाई कशी भाजण्या भाकरी,
असे जीव दोघे बहू सोसलेले पुन्हा चालतो एक मार्गावरी,
तुला शांतवावे कधी मी, कधी रे मला तू जपावे जगापासुनी.