अर्घ्य​

 कधीतरी निवांतच बसावं बघत आकाशात

ऐकू यावी फक्त पानांची सळसळ

दुपारच्या सावल्या हळूहळू उतरत जाव्यात खोल मनात

आणि ऊन उतरत जावं पायरी-पायरीनं

कसलंच व्यवधान राहू नये मग मनाला

'मी' पण सरत जावं

आणि उलगडत जावं नातं - अवघ्या अस्तित्वाचं

 -गर्द वनराईशी!

एखाद्या  कळीनं उमलावं अलगद

वारा वहावा मोरपिशी!

तळ्यावर उठता तरंग 

भ्रमरानं करावं गुंजन - गुलाबी कमळाशी!

चांदण्या उमलाव्यात गर्द निळ्या नभी

आणि शुभ्र-केशरी देठे पारिजातकाची

सावळ्याश्या देह-ओंजळींच मग 

अर्घ्य द्यावं जगजेठीं ! 

    अर्घ्य द्यावं जगजेठीं !