અનહદ !

''તો શું, તું મને બિલકુલ પ્રેમ નથી કરતો, એમ?''

આશા એ બોલતાં બોલતાં મિતેશના હાથમાં જે થેલો હતો તેની બીજી સ્ટ્રેપ ખેંચી રાખી.

'છોડી દે "આશુ" આજે હું નહીં રોકાઇ શકું.' મિતેશે કહ્યું અને ઝટકા સાથે થેલો તેના હાથમાંથી છોડાવ્યો.

'અને તું પણ કેવો પ્રશ્ન પૂછે છે, તું કદાચ ભૂલી ગઈ કે આ પ્રશ્ન નહીં પૂછવાની કસમ ખાધેલી આપણે, યાદ છે.' મિતેશે ઉમેર્યું અને 'બાય' કહી ચાલવા લાગ્યો.

પણ છેલ્લી વખત આશાને જોઇ લેવા માટે તે તરફ ફર્યો અને તેની નજીક ગયો....

આશા એ આંખો બંધ કરી, બે વર્ષ પહેલાંનો એ દિવસ યાદ કર્યો.

'ઠીક છે તો આપણે બંને કસમ ખાઈશું કે આપણે ક્યારેય એક બીજાને આઈ લવ યુ, જાનું, હની, સ્વિટુ, એવા કોઈપણ શબ્દો નહીં કહીએ અને એકબીજાના કામમાં કે પર્સનલ લાઈફમાં ઇન્ટરફીયર નહીં કરીએ'

આશા એ બંન્નેના મોબાઈલ ભેગા કરી ત્યાં પડેલી ટીપોઈ પર મુક્યા અને મિતેશ તથા પોતાનો હાથ તેના પર રાખ્યો અને કહ્યું. 'આપણા ફોનની કસમ ખાઈએ, ઓકે!'

'ઓકે હું ફોનની કસમ ખાવ છું.' કહી મિતેશે હામી ભરી.

'અને હું પણ' આશા પણ તેની સાથે જ બોલી.

આંખો બંધ રાખી ઉભેલી આશા ને કહેતાં મિતેશ બોલ્યો,

'હેલો આશા, ક્યાં ખોવાઈ ગઈ?' મિતેશે આશાનો ખભો પકડી હલાવી અને આશા એ આંખો ખોલી, તેની આંખોમાં ઝળઝળિયાં હતા.

'હું ફોન શું આ દુનિયા છોડી શકું પણ તને નહીં અને હવે તો બિલકુલ નહીં, મારા પેટમાં આપના પ્રેમની નિશાની...' એટલું બોલતાં તે સોફા પર ફસડાઈ પડી. આંખોમાં ઝળઝળિયાંનું સ્થાન વહેતાં આંસુઓ એ લીધું.

'શું વાત કરે છે! તો તારે મને પહેલાં કહેવું જોઈએ ને' કહેતાં મિતેશ પણ તેની પાસે બેસી ગયો આશાને આગોશમાં લઈ તેના માથા પર હાથ ફેરવી રહ્યો હતો.

આશા અને મિતેશ બે વર્ષથી લિવ-ઇન રિલેશન માં એક જ ઘરમાં પતિપત્નીની જેમ સાથેજ રહેતાં, થોડા અણબનાવ ના કારણે આજે મિતેશ ઘર તેમજ આશાને છોડી જઇ રહયો હતો.

આ બધો ઘટનાક્રમ ક્યારથી અને કેવી રીતે ચાલુ થયો?

ચાલો જોઈએ.

***

મિતેશનો આજે ઓફીસમાં પહેલો દિવસ હતો.

મેનેજરની કેબીન પાસે ઉભો રહ્યો, કેબીન હજુ લોક હતી. 'સાહેબ, તમારો આજે પહેલો દિવસ છે અને તમે આવા ટપોરી જેવા કપડાં પહેરી આવી ગયા, તમે બોસ ને ઓળખતા નથી, આ કપડાંમાં જોસે તો તમારો આજે પહેલો નહીં આખરી દિવસ થઈ જશે.' પટાવાળા એ તેના હાથમાં ચાનો કપ પકડાવતાં કહ્યું અને ખૂંધુ હસ્યો.

'ટપોરી' શબ્દ સાંભળી તે વિચારમાં પડી ગયો. તેના માનસપટ પર એક ફ્લેશબેક ચાલુ થયું.

એ રાત્રે એક દારૂડિયો ખુબજ પીધેલી હાલતમાં આમતેમ ઝોંકા ખાતો રસ્તા પર જઈ રહ્યો છે, તેના હાથમાં ખાલી થઈ ગયેલી દારૂની બોતલ છે જેને થોડી થોડી વારે તે મોં એ લગાડી પીવાનો પ્રયત્ન કરી રહ્યો છે.

અચાનક એક બાળકના રડવાનો અવાજ સાંભળી તે ઉભો રહી જાય છે. આમતેમ જોઈ પોતાના કાનમાં આંગળી નાખી આંગળી હલબલાવે છે, પણ પોતાનો વહેમ છે એવું માની આગળ ડગલું ભરવા જાય ત્યાં ફરી બાળકના રડવાના અવાજથી તે ઉભો રહી જાય છે. થોડી વાર વિચાર કરી અવાજ કઈ દિશામાંથી આવે છે તે જાણવા નો પ્રયત્ન કરે છે અને એ દિશામાં આગળ વધે છે.

કચરાપેટી પાસે એક નવજાત બાળક ચીંથરામાં વીંટાઈ ને પડ્યું હતું, તેના શરીર પર કચરો લાગેલો હતો, લાગ્યું કોઈકે ઉપરથી એપાર્ટમેન્ટના રવેસમાંથીજ એંઠવાડ ની છાલક તેના પર ફેંકી હશે.

આ બાળકની હાલત જોઈ ને તેનો બધો નશો ઉતરી ગયો. અને તે મોટેથી બૂમ પાડવા લાગ્યો,

'કોનું છે આ બાળક, કોઈ સાંભળે છે? ત્રેવડ નો હોય તો જનમ શું કામ આપ્યો'

પોતાના જ અવાજ ના પડઘા તે સાંભળી રહ્યો, કોઈ જવાબ ન આવ્યો.

તે બાળક સામે જોઈ રહ્યો, બાળક પણ તેને જોઈ રડવાનું ભૂલી ગયું, તેના ચહેરા પર મનમોહક સ્મિત હતું જેને દારૂડિયાને પણ પોતાના વશમાં કરી લીધો.

તે નીચે વળ્યો, જેમતેમ કરી પેલાં કાપડાઓથી બાળક ને થોડું સાફ કર્યું.

'અરે આ તો છોકરો છે' તે મનમાં બબળ્યો અને આસમાન તરફ જોઈ બોલ્યો 'હે ભગવાન, પહેલાં તો લોકો દીકરીને ત્યજી દેતાં હવે તો દીકરા પણ નથી જોઈતા, તું પણ જેને જોઈતું હોય તેને આપતો નથી અને જેને આપે તેને તેની કદર નથી.'

તે બાળક ને ઉઠાવી ચાલતો થયો.

ક્રમશઃ