ତୁମେ ମୋ ଆଲୋକ

କବିସୌରଭ ଅନୁପ ସିଂହ ଦେବ

ରାଜା ଖଡ଼ିଆଳ

ଫିଙ୍ଗିଅଛି ଏଥି ମୋରେ ନିର୍ମ୍ମମ ନିୟତି,

ମାୟା-ମୋହ ବେଷ୍ଟନୀର ନିବିଡ଼ ବନ୍ଧନେ

ମୁଁ ଯେ ଆଜି ବନ୍ଧା,ସଜା ପୁଣି ମୋହ ପାଇଁ

ଘୋର ଅନ୍ଧାକାର-କାରା, ଯହିଁ ନ ପାରଇ

ଚିହ୍ନି ନିଜେ ମୁଁ ନିଜକୁ,ନ ପାରଇ ଜାଣି

ଅନ୍ଧାର ଆଲୋକ-ସେହୁ ଯାଏ ଆସେ କେବେ,

ନ ପାରଇ ଭାବି ପୁଣି ଭବିଷ୍ୟତ କଥା

ଥାଉଁ ଚକ୍ଷୁ, ଥାଉଁ ଜ୍ଞାନ, ଥିଲେହେଁ ବିବେକ ।

ସ୍ମରେ କିନ୍ତୁ ଯେବେ ପ୍ରିୟା-ପ୍ରଣୟଭାରତୀ

ପରବେଶେ ଦିବ୍ୟ ନେତ୍ରେ ବିଦ୍ୟୁତର ଜ୍ୟୋତି

ଅନ୍ଧକାର ମଧ୍ୟେ ଦେଖେ ଆଲୋକ ସ୍ଫୁଲିଙ୍ଗ

ଘୁଞ୍ଚିଯାଏ ଘନଘଞ୍ଚ ତାମସ ହିଆରୁ

ଦଶଦିଶେ ଦିଶେ ମୋରେ ଉକିଆ !ଉକିଆ !

ତିମିର ଆବୃତ ଏହି ଦୁର୍ଗମ ସଂସାରେ

ତୁମେ ଏକା ସଖି ! ମମ ପଥପ୍ରଦର୍ଶିନୀ

ଅନ୍ଧାର ଜଟିଳ ଏହି ଭବ-ରଙ୍ଗ-ଭୂମେ

ତୁମେ ମୋ ଆଲୋକ ପ୍ରିୟେ ! ତୁମେ ମୋ ଉକିଆ !

ତୁମ ଲାଗି ସ୍ପର୍ଶେ ନାହିଁ ମରଣବେଦନା

ତୁମ ଲାଗି ସତେ ମୁଁ ଗୋ ଭୁଲଇ ଯାତନା

ତୁମ ଲାଗି ସ୍ୱର୍ଗସୁଖ ଲଭେ ମୁଁ ମରତେ

ତୁମ ଖ୍ୟାତି ଗାଇ ହେବି ଅମର ଜଗତେ ।

ଆସ ସଖି ! ଘେନି ଦିବ୍ୟ ଉକିଆ ସ୍ୱହସ୍ତେ

ସୁପଥ ଦେଖାଇ ମୋତେ ନେଇଯାଅ ସାଥେ-

ତହିଁ,ଯହିଁ ନ ପାରିବ ସ୍ପର୍ଶି ତମ ଆଉ

ନ ପାରିବ ସହି ତୀବ୍ର ଉକିଆର ଦାଉ

ନ ପାରିବ ଖେଳା କରି ନିୟତିର ଯାଦୁ

ଭୁଞ୍ଜିବା ଗୋ ଦୁହେଁ ବସି ଅମିୟ ସୁସ୍ୱାଦୁ !

ସମାପ୍ତ