ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ

ରୋମାଣ୍ଟିକ କବି ମାୟାଧର ମାନସିଂହ

ଯା' ନୀଳିମା ପରିବ୍ୟାପ୍ତ ମହା ଅନ୍ତରୀକ୍ଷେ,

ଯେ ପୀତ-ଦୁକୂଳ ପିନ୍ଧେ ଉଷା,ପ୍ରଦୋଷରେ,

ଯା' ଶିରେ ଚନ୍ଦ୍ରିକା-ଗୁଚ୍ଛ,ମେଘ,ବିଦ୍ୟୁଦ୍ ବନ୍ତ

ସେ ସୁନ୍ଦର କୃଷ୍ଣ ପଦେ ମୁହିଁ ପୂଜା କରେ ।୧।

ଦେଖିଛି ମୁଁ ରାସ ତା'ର ପୂର୍ଣ୍ଣିମା-ନିଶୀଥେ

ନିର୍ମଳ , କର୍ପୂର-କୀର୍ଣ୍ଣ ଯେବେ ନଭାଙ୍ଗନ,

ଜ୍ୟୋତ୍ସ୍ନାର ଉତ୍ତରୀ ଘେନି ନକ୍ଷତ୍ର-ଗୋପିନୀ

ନୃତ୍ୟେ ଘେରିଥାନ୍ତି ତା'ର ନୀଳ ଅପଘନ ।୨।

ସୃଷ୍ଟିର ଯମୁନାକୂଳେ, ପ୍ରେମ-ନୀପମୂଳେ

ଅହରହ ବାଜେ ତା'ର ବଂଶୀ,ଘର-ଛଡ଼ା,

ସେ ଧ୍ୱନି-ଉନ୍ମାଦେ ଶୂନ୍ୟେ କୋଟି ଧରା-ଶ୍ରେଣୀ

ଧାଉଁଛନ୍ତି,- କି ଅଲଭ୍ୟ ଖୋଜୁଛନ୍ତି ପରା ।୩।

ସେ ପୁଣି ଅନ୍ତର ଯେବେ ହୁଏ କୁରୁକ୍ଷେତ୍ର

କାମନା ଓ କର୍ତ୍ତବ୍ୟର ଜଟିଳ ଆହବେ,

ଶୁଣାଏ ନିଃଶବ୍ଦେ ବକ୍ଷେ,ବାଣୀ ଭାଗବତ

"ପଙ୍କଜ ହୁଅରେ ବତ୍ସ,ପଙ୍କମୟ ଭବେ !" ।୪।

ଆଗେ,ପଛେ,ଉର୍ଦ୍ଧ୍ୱେ, ଅଧେ,ବାମେ ଓ ଦକ୍ଷିଣେ

ପ୍ରଣମେ ମୁଁ ଓତପ୍ରୋତ ସେ ଶ୍ୟାମ-ବରଣେ,

ଛାୟା-ପଥ ଯା ବକ୍ଷର ଶୁଭ୍ର ବନମାଳ

ନ ହେବ କେ ଗୋପୀ,ସବୁ ସଁପି ତା' ଚରଣେ ।୫।