ଶେଷ ପୃଷ୍ଠା

ଅପର୍ଯ୍ୟାପ୍ତ ଭିଡ଼ । ଠେଲା ପେଲା । ଅଣନିଃଶ୍ଵାସୀ ଅବସ୍ଥା । ତା ଭିତରେ କିନ୍ତୁ ଯିବାର ଅଛି । ଭିଡ଼ ଶେଷରେ ଇପ୍ସିତ ବସିଛନ୍ତି । ପରୀକ୍ଷା କରୁଛନ୍ତି ବୋଧେ । ଦେଖା ଯାଉ କେତେ ଜଣ ଏ ଅକଳନ ଭିଡ଼ ପାରି ହୋଇ ତା ପାଖେ ପହଞ୍ଚି ପାରୁଛନ୍ତି । ତୁ କଣ ଏକା ଚାଲାକ ନା କଣ!!ଭିଡ଼ ହେଲେ ବି କେହି କଣ ତୋ ପାଖେ ପହଂଚିବାର ଲକ୍ଷ୍ୟ ପରିହାର କରୁଛନ୍ତି । ଦେଖ୍ ଦେଖ୍ କି ପେଲା ତେବେ ଯିବା ଜାରି ରହିଛି । କାହାରି ମୁହଁରୁ ବିଶ୍ୱାସ ମଉଳି ନାହିଁ । ସମସ୍ତେ ଅପେକ୍ଷା ରତ ତୋ ପାଖେ ପହଞ୍ଚିବାକୁ । ଯାହା ବି ହୋଇ ଯାଉନା କାହିଁକି ଆସିଛି ଯେତେବେଳେ ତୋ ପାଖ ଯାଏ ଯିବାର ଅଛିତ ନିଶ୍ଚୟ ।

ଏଇ ବିଶ୍ୱାସର ନାଁ କି ଜଗନ୍ନାଥ!!

ଏଇ ଠେଲା ପେଲା ଭିତରେ ବି ଯିବାର ଅଦମ୍ୟ ଇପ୍ସା କି ଜଗନ୍ନାଥ!!

ଏମିତି ଭାବର ପାଗଳାମୀ ମଲେ ପଛେ ମରିବି ତୋତେ ଆସିଛି ଦେଖିବାକୁ ତ ଦେଖିବି ସେ ଠେଲା କି ପେଲା କି ଯାହା ହେଉ ଉତ୍କଣ୍ଠା,ମନୋଭାବର ନାଁ କି ଜଗନ୍ନାଥ!!

ବୋଧେ ଏଇ ବିଶ୍ୱାସ,ଲକ୍ଷ୍ୟ,ଇପ୍ସା ହିଁ ଜଗନ୍ନାଥ ।

କାଲି ମୁଁ ବି ସେମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ସାମିଲି ଥିଲି । ବର୍ଷ ସରି ଯାଉଛି ଟିକେ ଜଗନ୍ନାଥ ଦର୍ଶନ କରିବି । କେତେ କଣ ଭାବି କି ଯାଇଥାଏ । କିନ୍ତୁ ସେଠିକୁ ଗଲେ କିଛି ଭାବି ପାରେ ନାହିଁ । କେବଳ ଠେଲା ପେଲା ଭିତରେ ସେ ଦିଟା ଗୋଲ ଗୋଲ ଆଖି ଖୋଜେ ଦେଖିବାକୁ ହୃଦୟ । ଜନ ସମୁଦ୍ର ଭିତରେ ଟିପ ଉପରେ ଠିଆ ହୋଇ ଦେଖିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା ଚାଲେ ସେ ଆଖି । କଣ ଅଛି କେଜାଣି ସେ ଆଖିରେ ତାକୁ ଦେଖିବାର କି ଦୁର୍ବାର ଆକର୍ଷଣ,ମୋହ!!

ଥରେ ଗଲି ଗୋଟିଏ ଆଖି ମାତ୍ର ଦେଖିବାରେ ସମର୍ଥ ହେଲି । ମନ ଗୁଡୁ ପୁଡୁ ହେଲା । ଯାତ୍ରା ମୋ ଦେଇ ସମ୍ଭବ ହୁଏ ନାହିଁ । କାରଣ ଗନ୍ଧ ଆର୍ଲାଜି ମୋର । ଯେ କୌଣସି ଗାଡ଼ିରେ ବସିଲା ମାତ୍ରେ ବାନ୍ତି ଓ ମୁଣ୍ଡ କଣ ହୁଏ । ଖୁବ୍ ଅସୁସ୍ଥ ହୋଇ ପଡେ । ଏପରିକି ମୋତେ ଚିକିତ୍ସାର ଆବଶ୍ୟକ ପଡେ ।

ଏଣୁ ବହୁ କିଛି ଦେଖିବାର ମୋହ ଭିତରେ ଖୁଜୁ ବୁଜୁ ହେଲେବି ଡରିକି କୁଆଡେ ଯାଏନି । ତା ବୋଲି ତୋତେ ଦେଖିବାକୁ ଟିକେ ବର୍ଷେ ଥରେ ଅଧେ ଯିବିନି କେମିତି । ସାହସ ବାନ୍ଧି ଡାକ୍ତର ସଙ୍ଗେ ପରାମର୍ଶ କରି ଔଷଧ ଖାଇ ପୁରୀ ଗଲି । ଯେତେ ଯାହା କଲେ ମୋର ବାନ୍ତି ହେବା ଥୟ,ମୁଁ ଅସୁସ୍ଥ ହେବା ପକ୍କା । ଫେରି ଆସି ସେମିତି ଅଖିଆ ଅପିଆ ଶୋଇବା ନିଧାର୍ଯ୍ୟ ।

ମନ ବୁଝିଲା ନାହିଁ ଏତେ କଷ୍ଟ ପୁଣି ବାନ୍ତି କରି ବେହାଲ ହେଉଛି,ଯଦି ଦିଟା ଯାକ ଆଖି ନ ଦେଖିବି ଅଶାନ୍ତି ଲାଗିବ,ମନ କଷ୍ଟ ହେବ । ଏଣୁ ପୁଣି ମୋ ମିଷ୍ଟରଙ୍କ ସହ ଧାଡ଼ିରେ ଠିଆ ହେଲି । ପହଡ ପଡିଥିଲା । ମନ ଗୁଡୁ ପୁଡୁ ହେଲା । ମୋ ଭାଗ୍ୟରେ ଦୁଇ ଆଖି ଦେଖିବା ନାହିଁ ନା କଣ?ଆକୁଳ ହୋଇଗଲା ମନ । ମନେ ମନେ ଜଣାଇଁଲି ହେ ଠାକୁରେ ତୋ ପାଖକୁ ଆସିବାକୁ ମନ ଦେଇଛୁ ସିନା ଶରୀର ଦେଇନୁ କି ପ୍ରକୃତି ବି । ଏମିତି କିଏ ବାନ୍ତି କରେ କହିଲୁ?ଏତେ କଷ୍ଟ କରି ଆସିଛି,ଫେରି ଯିବି ତୋତେ ଭଲରେ ନଦେଖି...କି!

ଭିଡ ଭିତରେ ମୋର ଏକା ନୁହେଁ ଅନେକଙ୍କର ଅବସ୍ଥା ପୁରା ଟାଇଟି ହୋଇଗଲାଣି । ଆଉ କିଛି କ୍ଷଣ ଭିଡ଼ ଭିତରେ ରହିଲେ ନିଃଶ୍ୱାସ ବନ୍ଦ ହୋଇଯିବା କିଛି ବିଚିତ୍ର ନୁହେଁ । ମୋ କଳ୍ପନା ଜଳ୍ପନାର ଅନ୍ତ ଘଟାଇ ପହଡ଼ ଖୋଲିଲା । ବିଦ୍ୟୁତ ବେଗରେ ମାଡି ଚାଲିଲେ ଲୋକେ ଦର୍ଶନ ଅଭିଲାଷୀ ହୋଇ । ମୁଁ ବି ପାରୁ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସେଇ ଭିଡରେ ଚାଲିଲି । ନିଶ୍ଚିନ୍ତ ସେ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ଏଥିରେ ଦ୍ଵିରୁକ୍ତି ନାହିଁ । ମୋ ମନ ପଢିଲେ କି କଣ ଖୁବ୍ ସୁନ୍ଦର ଭାବେ ଦେଖି ପାରିଲି ତାକୁ । ଟିକେ ଅଟକି ଯିବାକୁ ମନ କହୁଥିଲା । ହେଲେ ପଛ ପେଲାରେ ମୁଁ ଆଗକୁ ପେଲି ହୋଇ ଗଲି । ଏତିକି ନ ହୋଇଥିଲେ ମୁଁ ଅଶାନ୍ତ ମନ ନେଇ ଫେରିଥାନ୍ତି ପୁରୀରୁ ।

ଏଇ ଜଣ ଗହଳି ଭିତରେ ମୋ ଆଖିରେ ପଡିଲା ଅଦ୍ଭୁତ ଦୃଶ୍ୟ । ଦେଖିଲି କିଛି ଲୋକ ଟେକି ଟେକି ଆଣୁଛନ୍ତି ଦୁଇ ତିନି ଜଣ ବୃଦ୍ଧ ଓ ବୃଦ୍ଧାଙ୍କୁ । ହେବେ ବୋଧେ ଆତ୍ମୀୟ ସ୍ଵଜନ । ମୁଁ ଚକିତ ହେଲି ଏ ବର୍ଷ ଶେଷ ଭିଡରେ ଏ କେମିତି ତୋତେ ଦେଖିବେରେ କାଳିଆ!!ମୁଁ ଏତେ କମ୍ ବୟସ୍କ ହୋଇ ଛାନିଆଁ ହେଉଥିଲି ଭିଡ଼ ଦେଖି । କିନ୍ତୁ ସେ ଅତି ବୟସ୍କ ଓ ବୟସ୍କା ମାନଙ୍କ ମୁହଁରେ ଲାଖି ରହିଥିଲା କି ତୃପ୍ତି,ଆନନ୍ଦ!!! ତୋତେ ଦେଖିବାରେ ଏ କି ଆସକ୍ତି, କେମିତିକା ଅନୁରାଗ,ଭକ୍ତି...!

ଇଏ ତୋର କି ଖେଳାରେ କାଳିଆ!!ପାଦେ ଚାଲିବାର ସାମର୍ଥ୍ୟ ନାହିଁ,ଶ୍ରୁତି ଓ ସ୍ମୃତି ଶକ୍ତି ବି କାମ କରୁନାହିଁ । ଆଖି କୁଆଡେ ପଶିଛି ଯେପରି । ଗୋଡ଼ ହାତ ଭୁଜ ଗର ପରି ଫୁଲିଛି । ଟୋକେଇ ପରି ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ତଥାପି ତୋତେ ଦେଖିବାର ମୋହ କି ଅଜବ!!!ଜୀବନର "ଶେଷ ପୃଷ୍ଠା"ରେ ତୋର ଦସ୍ତଖତ ତାଙ୍କର ଲୋଡ଼ା । କଣ ଜଣେଇଁ ଥିବେ ସେମାନେ!!ମୁକ୍ତି,ଶାନ୍ତି ନା ଆଉ କିଛି ଦିନ ତୋ ପୃଥୀବୀରେ ତାଙ୍କ ସ୍ଥିତି!!

ତୋତେ ଦର୍ଶନ କରି ଆସିଲା ପରେ ଏ ଦୃଶ୍ୟ ମୋତେ ଚହଲାଇ ଦେଲା । ଉତ୍ତର ପଟ ଦ୍ୱାର ରେ ରିକ୍ସାରୁ ଟେକି ଟେକି ନେଉଥିଲେ ସେମାନଙ୍କୁ କେହି ତାଙ୍କ ଆତ୍ମୀୟ । ସେଇଟି ଅଟକି ଗଲି କିଛି କ୍ଷଣ । ବୟସ ସତର୍କ ଘଣ୍ଟି ବଜେଇ ସାରିଛି । ଏ ବୋଧେ ଶେଷ ପୃଷ୍ଠା ଲେଖିବାକୁ ଆସିଛନ୍ତି କାଳିଆ ପଖାରେ । ସେଇ ମାନଙ୍କୁ ଭାବୁ ଭାବୁ ମୋ ଉଣେଇଶ ମସିହା ଡାଇରୀର ଶେଷ ପୃଷ୍ଠା ବି ପୁରିଗଲା ।

ସେଇ ବୃଦ୍ଧ ବୃଦ୍ଧାଙ୍କୁ ଦେଖି ମୋ ଭାବନ୍ତରର ଶେଷ କି ଆରମ୍ଭ ରହିଲା ନାହିଁ । ଜୀବନ ଯଦି ଏଇଆ ଏମିତିରେ ଶେଷ କଣ; ପାଇଁ ମଣିଷ ଅପରାଧୀ ସାଜୁଛି!!କାହିଁକି ଦୁଷ୍କର୍ମ କରୁଛି!!କାହିଁକି ଏତେ ହଣା କଟା । ଭାରି ଅସହାୟ ଲାଗିଲା ମୋତେ

ମୁଁ ସେ ଅତି ବୟସ୍କ ମଣିଷଙ୍କୁ ନେଇ ଆସିଥିବା ଲୋକଙ୍କୁ ପଚାରିଲି ସାର୍ ଟିକେ ଶୁଣିବେ । ଏତେ ଭିଡରେ ଆପଣ ଏମାନଙ୍କୁ କାଳିଆ ଦର୍ଶନ କରେଇ ପାରିବେ ତ....!

କଣ କରିବୁ ଝିଅ.....ଏମାନଙ୍କ ଏକା ଜିଦ୍ "ନେ ମୋତେ ପୁରୀ । କାଳିଆକୁ ଶେଷଦର୍ଶନ କରି ଆସିବୁ । "ବୟାନବେ

ବର୍ଷ ହେଲାଣି ଏମାନଙ୍କୁ । ଖୁବ୍ ଜିଦି କରୁଛନ୍ତି ସବୁ କଥାରେ । ଛୁଆଙ୍କ ପରି ହେଉଛନ୍ତି । ଜିଦି ପୁରଣ ନ କଲେ ଋଷୁଛନ୍ତି । ଖାଉ ନାହାନ୍ତି । କିଏ ଜାଣେ ଆରବର୍ଷ ଏମାନେ ଥିବେ କି ନା । ମନ ଯେତେବେଳେ ତାଙ୍କର କହୁଛି ନେଇ ଆସିଲୁ ତ । ଜାଣିଛନ୍ତି ଏ କିଏ?ଏ ବୃଦ୍ଧ ବ୍ୟକ୍ତି ଜଣଙ୍କ ଜଣେ ରିଟାୟର୍ଡ ପୋଲିସ ଡିଜି । ପ୍ରବଳ ପ୍ରତାପୀ । ଆଉ ଜଣେ ଥିଲେ ସଚୋଟ ଆଇ ଏ ଏସ୍ ଅଫିସର୍ । ଜୀବନ କାଳ କେବଳ ସେ ଦେଶର ସେବା କରି ଆସିଛନ୍ତି ।

ଆଉ ଆପଣଙ୍କ ସାର୍ ଅନ୍ୟ ଜଣଙ୍କୁ ଆଙ୍ଗୁଠି ଦେଖାଇ ମୁଁ ପଚାରିଲି । ସେ ଜଣେ କୁଖ୍ୟାତ ଗୁଣ୍ଡା । ଜୀବନ ସାରା ଖାଲି ମାରିଛନ୍ତି,ଲୁଟୁ ଛନ୍ତି । ନାଁ ଏବେ ବି ଶୁଣିଲେ ଲୋକଙ୍କ ଛାତି ଥରେ । ସେ ମାମ୍ ମୁଁ ପଚାରିଲି । ସେ ଜଣେ ଡାକ୍ତରାଣୀ । କେତେ ଲୋକଙ୍କୁ ଜୀବନ ଦାନ ଦେଇଛନ୍ତି । ହାର୍ଟ ସର୍ଜନ ଥିଲେ । ଏବେ କିନ୍ତୁ ଅସହାୟ । କିଛି ବୁଝି ପାରୁ ନାହାନ୍ତି । କେବଳ ଜିଦ୍ ।

ତୁମେ ସବୁ ତାଙ୍କର କଣ ହୁଅ??ମୁଁ ପୁଣି କୌତୁହଳି ହୋଇ ପଚାରିଲି ।

ଆମେ......ଏମାନଙ୍କର ଆତ୍ମୀୟ କେହି ନୁହଁ । ପଇସା ନେଉ,ସେବା ଦେଉ । ମୋଟା ଅଙ୍କର ଦରମା ଦିଅନ୍ତି ଏମାନେ ଆମକୁ । ଯେତେକ ପେନ୍ସନ ପାଆନ୍ତି ସବୁ ଆମର । ବଦଳରେ ଦେଖା ଶୁଣା କରୁ । ୟାଙ୍କରୀ ଘରେ ପିଲା ଛୁଆ ଧରି ରହିଛୁ । ଲାଗି ଯାଇଛି ଗୋଟେ ମାୟା ଏମାନଙ୍କ ଠାରେ । ଏମାନେ ଅଛନ୍ତି ବୋଲି ଆମେ ଭଲ ଦି ପଇସା ରୋଜଗାର କରି ପାରୁଛୁ । ନଲେ ଏଇ ସାଧାରଣ କାମ ପାଇଁ ମାସିକ ଜଣେ କହିଲେ ତିରିଶି ହଜାର,ଆଉ ଜଣେ କହିଲେ ପଚିଶି ହଜାର ଆଉ ଜଣେ କହିଲେ ୟାଙ୍କ ଘର ଭଡା ବି ମୁଁ ଖର୍ଚ୍ଚ କରେ । ପେନ୍ସନ ବି ମୁଁ ଆଣେ । କହିବାକୁ ଗଲେ ଏ ମୋ ବାପା ,ଆଉ ମୁଁ ତାଙ୍କ ପୁଅ ଅଟେ ।

ଏମାନଙ୍କର କଣ ପୁଅଝିଅ କେହି ନାହାନ୍ତି??ମୋର ବିସ୍ମୟ ଓ ଜିଜ୍ଞାସାର ପ୍ରଶ୍ନ ।

ହଁ ଅଛନ୍ତି ଝିଅ । ପୁଅଝିଅ,ନାତିନାତୁଣୀ ସମସ୍ତେ । କିନ୍ତୁ ବିଦେଶରେ । ବିଦେଶ ଚାକିରି ଯେମିତି ପଇସା ସେମିତି ଖଟଣି । ଆମ ଭାରତ ଭଳି ଏତେ ଛୁଟି ନାହିଁ । ଆସନ୍ତି କେବେ କଦବା । ଆମରି ଜିମା ଦେଇ ଯାଇଛନ୍ତି । ଆମେ ତାଙ୍କ ପୁଅ ଝିଅ । ଦେହ ମୁଣ୍ଡ । ଖରାପ ହେଲେ ଖବର ଦେଲେ ଏମାନଙ୍କ ପୁଅ ଝିଅ ଆସନ୍ତି ଦୁଇ ଚାରି ଦିନ ରହି ଫେରି ଯାଆନ୍ତି । ପ୍ରକୃତରେ ଏମାନଙ୍କ ପିଲା ମାନେ ଭାରି ଭଲ । ଅକାତରେ ପାଣି ପରି ପଇସା ଖର୍ଚ୍ଚ କରନ୍ତି ଏମାନଙ୍କ ପାଇଁ । ପୁଅ ବୋହୁ ଉଭୟେ ଚାକିରିଆ ହେଲେ,ପୁଣି ବିଦେଶରେ । କଣ କରନ୍ତେ ସେମାନେ । ଏଇ ବାପା ମା ସେମାନଙ୍କୁ ଏମିତି ହେବାକୁ ବାଧ୍ୟ କରିଛନ୍ତି । ବିଦେଶରେ ପଠାଇଲେ,ସେଠାରେ ଚାକିରି କର ଚାହିଁଲେ । ଏଥିରେ ପିଲା ମାନେ କରନ୍ତେ କଣ?

କାଲିଠାରୁ ପୁରୀରୁ ଫେରି ମୋ ମାନସିକ ଅବସ୍ଥା ଆଦୌ ଭଲ ନାହିଁ । ମୁଁ କେବଳ ଭାବୁଛି ମଣିଷ ଯେତେ ପ୍ରଭାବଶାଳୀ,ପ୍ରତିଷ୍ଠିତ ହେଉ ନା କାହିଁକି ତାର ଶେଷ ପୃଷ୍ଠା ଏମିତି ହିଁ ହେବ,ଯେମିତି ଦେଖିଲି ସେଇ ବୁଦ୍ଧ ଓ ବୃଦ୍ଧାଙ୍କୁ ।

ସବୁ ମଣିଷ କଣ ଜାଣି ନାହାନ୍ତି ତାଙ୍କ ଜୀବନର ଶେଷ ପୃଷ୍ଠା ଏମିତି ଶ୍ରୁତି,ସ୍ମୃତି,ଶକ୍ତି ରହିତ ହେବ!!!କାହିଁକି ତେବେ ବର୍ବରତା!!!କାହିଁକି ମଣିଷ ପାଳଟୁଛି ପଶୁ,ଚଣ୍ଡାଳ.....