ଭିଟାମାଟି

   ଭାଗବତ ଟୁଙ୍ଗୀର ବାରଣ୍ଡାରେ ବସିଛନ୍ତି ସୁରଞ୍ଜନ । ଯିଏ ଯାହା ବାଟରେ ଚାଲିଗଲେଣି ସବୁ । ଘରକୁ ଯିବାକୁ ଇଚ୍ଛା ନାହିଁ ତାଙ୍କର । ଘରକୁ ଗଲେ ଏବେ ପୁଣି ସେଇ ଆଲୋଚନା । ବୋଉର ପୁଣି ସେଇ ଜିଦ୍ ଆଉ ଅନୁପମାଙ୍କର ସେଇ ଶୁଖିଲା ହତାସିଆ ଆଉ ବିକଳିଆ ଚାହାଣୀ । ଏ ସବୁ ଭିତରେ ପେଶୀ ହୋଇଗଲେଣି ସିଏ ଏଇ କିଛି ଦିନ ଭିତରେ । କାହା ମୋହ ରଖିବେ ଆଉ କାହା ମୋହ ତୁଟେଇବେ ?? ଏଣୁ ମାରିଲେ ବ୍ରହ୍ମ ହତ୍ୟା ଆଉ ସେଣୁ ମାରିଲେ ଗୋ ହତ୍ୟା । କିନ୍ତୁ ଘରକୁ ତ ଫେରିବାକୁ ପଡିବ । ଆଉ କିଛି ଉପାୟ ନାହିଁ ।

      ସୁରଞ୍ଜନଙ୍କ ବାପା ଶଙ୍କର୍ଷଣ ଚୌଧୁରୀ ଥିଲେ ଜମିଦାରିଆ ଲୋକ । ବାଟି ବାଟି ସମ୍ପତ୍ତି ଥିଲା ହାତରେ । ବଞ୍ଚିଥିଲା ବେଳେ ଜମିଦାରୀ ଠାଣିରେ ଖର୍ଚ୍ଚବାର୍ଚ୍ଚ ଦାନଧର୍ମ କରି ବହୁତ ସମ୍ପତ୍ତି ଉଡେଇଛନ୍ତି । ଆଉ ଯାହା ଥିଲା ସବୁ ଭାଇଭାଗ ବଣ୍ଟରାରେ ଯାଇଛି । ଏବେ ଯେତିକି ବଞ୍ଚିଛି ତାହା ସମୁଦ୍ରରୁ ଶଙ୍ଖେ । ମଲାବେଳେ ସେତିକିକୁ ଶଙ୍କର୍ଷଣ ଚୌଧୁରୀ ନିଜ ଧର୍ମପତ୍ନୀ କମଳା ଦେବୀଙ୍କ ହାତରେ ଦାୟିତ୍ୱରେ ଦେଇ କହିଥିଲେ , " ଯାହା ଯାଇଛି ଯାଇଛି ଆଉ ଯାହା ଅଛି ସବୁ ତୁମକୁ ଲାଗିଲା । ମୋ ବାପା ଗୋସେଇଁବାପା ଅମଳର ଭିଟାମାଟି ଯେମିତି ଭଗାରୀଙ୍କ ହାତକୁ ନ ଯାଏ । ଘରର ଜ୍ୟେଷ୍ଠ ପୁତ୍ର ବୋଲି ଜ୍ୟେଷ୍ଠ ଭାଗ ହିସାବରେ ଏ ଘରଟି ମୁଁ ଉତ୍ତରାଧିକାରୀ ସୂତ୍ରରେ ପାଇଛି । "

      ଶଙ୍କର୍ଷଣ ଚୌଧୁରୀ ମଲା ବେଳକୁ ସୁରଞ୍ଜନର ବୟସ ମୋଟେ ତେର ବର୍ଷ । କମଳାଦେବୀ ଘରବାହାର ଆଉ ଛୁଆର ପାଠ ପଢା ସବୁ ବୁଝି ଆସିଛନ୍ତି ଆଜି ଯାଏ । ସେଦିନର ସେ ଜମିଦାରୀ ଥାଟ ଆଉ ନାହିଁ କିନ୍ତୁ ନିଜ ଦାୟିତ୍ବରୁ କେବେ ପଛଘୁଞ୍ଚା ଦେଇ ନାହାନ୍ତି କମଳା ଦେବୀ । ସେଥିପାଇଁ କୌଣସି ଦିନ ମାତୃଆଜ୍ଞାକୁ ଅବଜ୍ଞା କରି ପାରନ୍ତି ନାହିଁ ସୁରଞ୍ଜନ ।

       ସୁରଞ୍ଜନର ବାହାଘର ପରେ ବୋହୁ ଅନୁପମା ହାତରେ ଘରର ଦାୟିତ୍ୱ ଦେଇ କିଛି ମାତ୍ରାରେ ନିଶ୍ଚିତ ହୋଇଥିଲେ କମଳା ଦେବୀ । ଯେଉଁଦିନ ଜାଣିଲେ ତାଙ୍କର ଆଗାମୀ ବଂଶଧର ଆଉ କେତୁଟା ମାସ ପରେ ତାଙ୍କ ଅଗଣାରେ ପାଦ ଦେବାକୁ ଯାଉଛି ସେଦିନ ଆଉ ତଳେ ପାଦ ଲାଗିନଥିଲା ତାଙ୍କର ଖୁସିରେ । ଅନୁପମାଙ୍କୁ ଆଉ କୁଟା ଖଣ୍ଡକ ଦି ଖଣ୍ଡ କରିବାକୁ ଦେଇ ନ ଥିଲେ ସେ ।

       ଆୟୋଜନ ଆରମ୍ଭ କରିଦେଇଥିଲେ କମଳା ଦେବୀ । ନାତି ପାଇଁ ସୁନାର ଖଡୁ, ଚେନ, ମୁଦି , ଅଣ୍ଟାବିଚ୍ଛା ସବୁ ବରାଦ ଦେଇ ତିଆରି କରେଇ ଆଣିଲେ । କେବେଠାରୁ ସାଇତି ରଖିଥିବା ଗୋଟିଏ ବାଘନଖରେ ସୁନାର ପାତ ମାନ ବସେଇ ସୁନ୍ଦର ପଦକଟିଏ ମଧ୍ୟ ତିଆରି କରିଥିଲେ ନାତି ପାଇଁ ।

    କିନ୍ତୁ ବିଧିର ବିଧାନ ଥିଲା କିଛି ଅଲଗା । ଅନୁପମାଙ୍କର ଝିଅଟିଏ ହେଲା । ସବୁ ସରାଗ ପାଣି ଫୋଟକା ପରି ମିଳେଇଗଲା କମଳା ଦେବୀଙ୍କର । ସବୁ ଆୟୋଜନ ପାଣିରେ ପଡିଗଲା ପରି ଲାଗିଲା ତାଙ୍କୁ । ସୁରଞ୍ଜନଙ୍କର ବି ମନରେ ସରାଗ ନାହିଁ । ଯୋଉଠି ବସିଲେ ଚୁପଚାପ । ଆଗପରି ପ୍ରଗଳ୍ଭତା ନାହିଁ କଥାବାର୍ତ୍ତାରେ ।

        ଏମିତିରେ ଚାଲିଲା କିଛି ଦିନ । କମଳା ଦେବୀ ଅନୁପମାଙ୍କୁ ପାଖରେ ବସି ବୁଝାଇଲେ ଗୋଟେଦିନ । କହିଲେ " ଶୁଣ ମା' , ମୋ ବାହାଘରର କେତେବର୍ଷ ଯାଏ ବି ପିଲାପିଲି କିଛି ହେଲାନି ମୋର । ଡାକ୍ତର ଔଷଦ ଆଉ ଟୁଣୁକା ଟୁଣୁକି କିଛି କାମ କଲାନି । ଆଉ ପିଲାଛୁଆ ହେବନି ଭାବି ତୋ ଗୋସେଇଁ ଶାଶୁ ତୋ ଶଶୁରଙ୍କୁ ଆଉ ଥରେ ବାହା କରିବା ପାଇଁ ବାହାରିଥିଲେ । ତା ପରେ ମୁଁ ମା ମଙ୍ଗଳାଙ୍କ ବ୍ରତ ରଖିଥିଲି । ମାଙ୍କ ଦୟାରୁ ବାହାଘରର ପାଞ୍ଚବର୍ଷ ପରେ ସୁରର ଜନ୍ମ । ସେହି ମା ମଙ୍ଗଳା ତୋତେ ସାହା ହେବେ । ତୁ ତାଙ୍କରି ବ୍ରତ ରଖ । ଦେଖିବୁ ଆର ଥରକୁ ନିଶ୍ଚୟ ତୋ କୋଳରେ ପୁଅଟିଏ ଦେବେ ମା' । ଝିଅ ତ ପରଘରକୁ ଚାଲିଯିବ । ପୁଅଟିଏ ନଥିଲେ ପୂର୍ବପୁରୁଷର ଏ ଭିଟାମାଟିକୁ ବଞ୍ଚେଇ ରଖିବ କିଏ । ମୋର କୋଉ ଛଅଟା ନା ନଅଟା । ସୁର ତ ଗୋଟିଏ ବୋଲି ପୁଅ । ସବୁ ଆଶା ମୋର ତାରି ପାଖରୁ । "

    ଚୁପଚାପ ପଥର ପରି ବସିଥିଲେ ଅନୁପମା ଶାଶୁଙ୍କ କଥାର କିଛି ଉତ୍ତର ନଦେଇ । ସୁରଞ୍ଜନ କହିଲେ ଏଇଟା ଆଉ ସମ୍ଭବ ନୁହେଁ ବୋଉ । ଝିଅ ଜନ୍ମବେଳେ କେତେଗୁଡିଏ ଅସୁବିଧା ପାଇଁ ଅନୁପମାର ଗର୍ଭାଶୟକୁ କାଢି ଦିଆ ଯାଇଛି । ନହେଲେ ତାର ଜୀବନ ପ୍ରତି ବିପଦ ଥିଲା । ତୋତେ ଜଣେଇବା ପାଇଁ ସାହସ ଜୁଟେଇ ପାରୁନଥିଲି ଆଜିଯାଏ ।

     ପାଦତଳୁ ମାଟି ଖସିଗଲା କମଳା ଦେବୀଙ୍କର । ଏ ଚୌଧୁରୀ ବଂଶ ଉପରେ କାହିଁକି ଏମିତି କୋପ କଲେ ଭଗବାନ । ଏ ବଂଶ ଆଗକୁ ବଢିବ କେମିତି?? ମୋ କୁଳ ଦେବତା କଣ ଅପୂଜା ରହିଯିବେ??ମୋ ପିତୃପୁରୁଷଙ୍କୁ ପିଣ୍ଡ କିଏ ବାଢ଼ିଦେବ?? ଝିଅ ତ ବାହାହୋଇ ପରଗୋତ୍ରୀ ହୋଇଯିବ , ଆଉ ସୁର ପରେ...... ଏ ଡିହରେ କଣ ବିଲୁଆ କୁକୁର ଡେଇଁବେ?? ନା ...ନା... ମୁଁ ବଞ୍ଚି ଥାଉ ଥାଉ ତା ହେବାକୁ ଦେବିନି ।

     ତା ପରଠାରୁ କମଳା ଦେବୀଙ୍କର ଦିନରାତି ଗୋଟିଏ ଜିଦ୍ । ସୁର ଆଉଥରେ ବାହା ହଉ । ପୁଅଟିଏ ନ ଥିବାର ଅଭାବବୋଧ ଯେ ବେଳେବେଳେ ସୁରଞ୍ଜନଙ୍କୁ ଉଦାସ ନ କରିଦିଏ ସେ କଥା ନୁହେଁ କିନ୍ତୁ ଅନୁପମାଙ୍କ ପ୍ରତି ଅନ୍ୟାୟ କରିବା ପାଇଁ ବିବେକ ବାଧା ଦିଏ ତାଙ୍କୁ । ଅନୁପମା ବି ଅନୁଭଵ କରନ୍ତି ଯେ କୋଉଠି ନା କୋଉଠି ସୁରଞ୍ଜନଙ୍କ ମନର ନିଭୃତ କୋଣରେ ଦୁଃଖ ରହିଯାଇଛି ଟିକେ । କିନ୍ତୁ ସେ ଦୁଃଖ ଦୁରେଇବା ପାଇଁ ସେ ଅସମର୍ଥ ।

      ଘର ଅପେକ୍ଷା ଗାଁ ମଝିରେ ଥିବା ଭାଗବତ ଟୁଙ୍ଗିଟା ଆଜିକାଲି ବେଶୀ ଶାନ୍ତିପ୍ରଦ ଲାଗେ ସୁରଞ୍ଜନଙ୍କୁ । ରାତି ବହୁତ ହେଲାଣି । ଘରକୁ ଯିବାକୁ ପଡ଼ିବ ଏବେ । ବସିବା ଜାଗାରୁ ଉଠିଲେ ସୁରଞ୍ଜନ । ଘରେ ପହଞ୍ଚି ଗୋଡହାତ ଧୋଇ ଖାଇବାକୁ ବସିଛନ୍ତି ପାଖରେ ଆସି ବସିଲେ କମଳା ଦେବୀ ।

   ---ତୁ କ'ଣ ଚିନ୍ତା କଲୁ ସୁର ?

   ସୁରଞ୍ଜନ କିନ୍ତୁ ସମ୍ପୂର୍ଣ ରୂପେ ନୀରବ ।    

  --- ଚୁପ୍ ରହି ତୁ କଣ ଜଣେଇବାକୁ ଚାହୁଁଛୁ ମୋତେ । ତୁ କ'ଣ ଚାହୁଁଛୁ ତୋ ପରେ ଏ ବଂଶର ଉତ୍ତରଦାୟାଦ ଭାବେ ଏ ଘରେ କେହି ନ ରହନ୍ତୁ ବୋଲି !! କି ଉତ୍ତର ଦେବି ମୁଁ ତୋ ବାପାଙ୍କର ଦିବଂଗତ ଆତ୍ମାକୁ ?

  

  --- କିନ୍ତୁ ବୋଉ ....

 ---କିଛି ଶୁଣିବିନି ମୁଁ । ଆସନ୍ତା ତିଥିରେ ତୋର ବାହାଘର ହେବ । ଝିଅ ମୁଁ ଠିକ କରି ସାରିଛି । ଅନୁପମା ଏ ଘରେ ଯେମିତି ରହୁଛି ସେମିତି ରହିବ । କେହି ତା ଅଧିକାରରେ ହସ୍ତକ୍ଷେପ କରିବେନି । ଆଉ ଯଦି ତୁ ମୋ କଥାରେ ରାଜି ନ ହେଉ ତାହେଲେ ମୁଁ ଆଜି ଠାରୁ ଠାକୁରଙ୍କ ପାଖରେ ନିର୍ଜ୍ଜଳା ଉପବାସ ରହି ଅଧିଆ ପଡିବି ପ୍ରାଣତ୍ୟାଗ କରିବା ଯାଏ ।

      ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ତିଥିରେ ବାହାଘର ସରିଗଲା ସୁରଞ୍ଜନ ଙ୍କର ଚାରୁଲତାଙ୍କ ସହ । ବାହାଘରର ମାତ୍ର ଦୁଇ ବର୍ଷରେ ଚାରି ମାସର ଛୁଆକୁ କୋଳରେ ଧରି ଅଲଗା ରହିବାକୁ ପଡିଲା ଅନୁପମାଙ୍କୁ । ସେ ଆଗ ପରି ଘରର ସବୁ କାମ କରୁଥିଲେ , ଖାଉଥିଲେ , ଶୋଉଥିଲେ କିନ୍ତୁ ଗୋଟେ ନାରୀର ଅଧିକାର କ'ଣ ଏତିକିରେ ସୀମିତ !ଗୋଟେ ନାରୀର ସିନ୍ଦୁର ଦୁଇଭାଗ ହୋଇଯିବାଟା ଯେ କେତେ କଷ୍ଟଦାୟକ ସେ କଷ୍ଟ ତାଙ୍କର କେହି ବୁଝିଲେନି । ତାଙ୍କ ଅନ୍ତରର ଦୁଃଖକୁ କେହି ଦେଖି ପାରିଲେନି ।

      ଧୀରେ ଧୀରେ ସୁରଞ୍ଜନ ଆଉ ଅନୁପମାଙ୍କ ଭିତରେ ଦୂରତ୍ୱ ଏତେ ବଢ଼ିଗଲା ଯେ ଅନୁପମାଙ୍କୁ ଲାଗେ ସୁରଞ୍ଜନ ତାଙ୍କ ପାଇଁ ଗୋଟେ ପରପୁରୁଷ , ଗୋଟେ ଅପରିଚିତ ମଣିଷ । ଏ କ'ଣ ସେଇ ସୁରଞ୍ଜନ ଯାହାଙ୍କ ଔରସର ସନ୍ତାନକୁ ସେ କୋଳରେ ଧରିଛନ୍ତି !ଭାବିଲେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଲାଗେ ତାଙ୍କୁ । କାନ୍ଦିକାନ୍ଦି ରାତିରେ ତକିଆ ଭିଜେଇ ଦିଅନ୍ତି ଅନୁପମା । ଦିନକୁ ଦିନ ଅସହ୍ୟ ହୋଇଉଠେ ସମସ୍ତଙ୍କ ଅବହେଳା ଆଉ ଅଣଦେଖା ତାଙ୍କ ପାଇଁ । ସେ କ'ଣ ଖାଲି ଗଣ୍ଡାଏ ଖାଇବା ପାଇଁ ପଡି ରହିଛନ୍ତି ଏଠି ?ଏ ଘରେ ସେ କିଏ ? ତାଙ୍କର ଅସ୍ତିତ୍ବ କ'ଣ ?

   ପାଞ୍ଚ ବର୍ଷରେ ତିନିଟି ପୁତ୍ର ସନ୍ତାନର ଜନନୀ ହୋଇ ଗର୍ବରେ ଫାଟି ପଡୁଥିଲେ ଚାରୁଲତା । ଶାଶୁଙ୍କର ସବୁ ସ୍ନେହ ଆଶୀର୍ବାଦ ଅଜାଡି ହୋଇ ପଡୁଥିଲା ଚାରୁଲତା ଆଉ ତାଙ୍କ ପୁତ୍ର ମାନଙ୍କ ଉପରେ । ଅନୁପମା ଯେମିତି ସେ ଘରେ ଗୋଟିଏ ଅଲୋଡା ଵସ୍ତୁ ।

       ଦିନେ ସକାଳୁ କମଳା ଦେବୀ ଉଠି ଦେଖିଲେ ଦାଣ୍ଡ ଦୁଆର ଖରକା ହୋଇନି । ବାସି ପାଇଟି ସେମିତି ପଡିଛି ସବୁ । ଅନୁ କଣ ଆଜି ଉଠିନି କି? ଆଉଜା ହୋଇଥିବା ଘର ଦରଜାକୁ ଠେଲି ଘର ଭିତରେ ପଶି ଦେଖିଲେ ଚାରି ଚଉତା ହୋଇଥିବା କାଗଜ ଖଣ୍ଡିଏ ସୁରଞ୍ଜନଙ୍କ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟରେ । କାଗଜ ଖୋଲି ପଢିଲେ , "ମୁଁ ଜାଣେ ତୁମେ ବହୁତ ଅଶାନ୍ତି ମୋ ଉପରେ । କି ବେଳାରେ ଏ ଘରକୁ ବୋହୁ ହୋଇ ଆସିଥିଲି କେଜାଣି , କାହାକୁ ବି ଖୁସି କରି ପାରିଲିନି । ବୋଉ ତ ପ୍ରକାଶ୍ୟରେ ଅଶାନ୍ତି ମୋ ଉପରେ । କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କ କଥା ମୋତେ ଯେତିକି କଷ୍ଟ ନ ଦେଉଛି ତା ଠାରୁ ଢେର ଗୁଣରେ ଅଧିକା କଷ୍ଟ ଦେଉଛି ମୋତେ ତୁମ ନୀରବତା । କେତେ ସହିବି !!!ମୋତେ ଲାଗୁଛି ଏ ଘରେ ମୁଁ ଗୋଟିଏ ଅଲୋଡା ବସ୍ତୁ । ଗୋଟିଏ ଅଦରକାରୀ ଜିନିଷ ପରି ଘର ଭିତରେ ଏଠି ସେଠି ପଡି ରହି ଘରର ଆବର୍ଜନା ବଢ଼େଇବା ଅପେକ୍ଷା ମୁଁ ବରଂ ଚାଲିଯାଉଛି ଏ ଘରୁ ସବୁଦିନ ପାଇଁ । ଭାଗ୍ୟରେ ଥିଲେ ଏ ଜନ୍ମରେ ନିଶ୍ଚୟ ଆଉ ଥରେ ଦେଖା ହେବ । "

       ଅନୁପମାଙ୍କ ଉପସ୍ଥିତିରେ କାହାକୁ କିଛି ଫରକ ପଡୁ ନଥିଲା । ଆଉ ଏବେ ଅନୁପମାଙ୍କ ଅନୁପସ୍ଥିତିରେ ବି କେହି ଦୁଃଖୀ ହେଲେ ନାହିଁ । ହଁ.... ଯାଇଥିବ କୋଉ ବନ୍ଧୁ ଘରକୁ କହି କଥାଟାକୁ ହାଲକା କରିଦେଲେ କମଳା ଦେବୀ ।

        ସକାଳୁ ସକାଳୁ ଗାଁ ବସଷ୍ଟାଣ୍ଡରୁ ବସ୍ ରେ ଚଢି ସେ କୋଉ ଜାଗାରେ ଓହ୍ଲେଇଲେ ପୁଣି ସେଠୁ କୁଆଡେ ଗଲେ କିଛି ଜଣାନାହିଁ ଅନୁପମାଙ୍କୁ । ଗୋଟେ ଲକ୍ଷ୍ୟହୀନ ଭାବରେ ଗୁଡ଼ାଏ ବାଟ ଚାଲି ଆସିଲେ ଘରଠାରୁ ଦୂରକୁ । ବାହାଘରର କିଛି ବର୍ଷ ହୋଇଛି ମାତ୍ର । ଶାଶୁ ଘରର ଦାଣ୍ଡ ବାରଣ୍ଡା ବି ଭଲରେ ଦେଖି ନଥିଲେ ସିଏ ଆଉ ରାସ୍ତାଘାଟ କଥା କେମିତି ବା ଜାଣିବେ ।

        ମନ୍ଦିର ବେଢାରେ ବସିଛନ୍ତି ଅନୁପମା । ବୁଢ଼ୀଟିଏ ଆସି ପଚାରିଲା , " ଆଲୋ ମା' ଏଠି ଏ କଅଁଳା ଛୁଆଟାକୁ ଧରି କାହିଁକି ବସିଛୁ । ଆଗରୁ ତୋତେ ତ ଏ ଗାଁରେ ମୁଁ ଦେଖିନି କେବେ । କାହା ଘରକୁ ବୁଲି ଆସିଛୁ କି ମା ?"କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି ସବୁକଥା କହିଲେ ଅନୁପମା । କହିଲେ , " ଏ କୋଉ ଜାଗା , ମୁଁ କୁଆଡେ ଯିବି କଣ କରିବି କିଛି ଜାଣିପାରୁନି ମାଉସୀ ।

       ସବୁ ଶୁଣିସାରି ବୁଢ଼ୀ ଜଣଙ୍କ ଅନୁପମାଙ୍କୁ ସାନ୍ତ୍ୱନା ଦେଇ କହିଲେ, " ହଉ ମା' ଵ୍ୟସ୍ତ ହୁଅନା । ମୋର ବି କେହି ନାହାନ୍ତି । ବୁଢ଼ୀଲୋକଟାଏ ମୁଁ । କାମଧନ୍ଦାକୁ ପାରୁନି । ବଡ ହଇରାଣ ହଉଛି ରୋଷେଇ ଗଣ୍ଡେ ପାଇଁ । ତୁ ଚାଲ ମୋ ପାଖେ ରହିବୁ । ଭାତ ମୁଠାଟେ ଆଉ ଶାଗମୁଗ ଯାହା ଗଣ୍ଡେ ଫୁଟେଇଦବୁ ସବୁଦିନ । ତୋର ମୋର ସୁଖେ ଦୁଃଖେ ଚଳିଯିବା ।

     ବୁଡ଼ିଗଲା ଲୋକ କୁଟାଖିଅକୁ ଆଶ୍ରା କଲା ପରି ଟିକେ ସାହସ ପାଇଲେ ଅନୁପମା । ବୁଢ଼ୀ ସହ ଚାଲିଗଲେ ତା ଘରକୁ । ଛୋଟିଆ ଚାଳ ଛପର ଘରଟିଏ । ଘରର ଚାରିପଟେ ସୁନ୍ଦର ସୁନ୍ଦର କିଛି ଫୁଲଗଛ । ଅନୁପମା ଜାଣିବାକୁ ପାଇଲେ ଯେ ବୁଢ଼ୀ ମାଉସୀ ସବୁଦିନ ମନ୍ଦିରରେ ଫୁଲ ଆଉ ତୁଳସୀମାଳା ବିକ୍ରି କରି ଚଳନ୍ତି । ଧୀରେ ଧୀରେ ସେ ଘରକୁ ନିଜର କରିନେଲେ ଅନୁପମା । ଆହୁରି ଫୁଲଗଛ ଆଉ ତୁଳସୀ ଗଛ ଲଗାଇଲେ । ଘର ପଛପଟେ ପରିବା ଚାଷ ବି ଆରମ୍ଭ କରିଦେଲେ । ତା ସହ ତୁଳା ବଳିତା ତିଆରି କରି ମଧ୍ଯ ବୁଢ଼ୀ ମାଉସୀଙ୍କୁ ଦେଲେ ବିକ୍ରି କରିବା ପାଇଁ । ବେଶ ଦି ପଇସା ରୋଜଗାର ହୋଇ ପାରିଲା ତିନି ପ୍ରାଣୀ ଚଳିବା ପାଇଁ । ଅନୁପମାଙ୍କର ରୂପ ,ଗୁଣ ,ବ୍ୟବହାର ଆଉ ଘରକରଣା ବୁଦ୍ଧିରେ ଖୁସି ହୋଇ ବୁଢ଼ୀ ମାଉସୀ କୁହନ୍ତି , "କେଡ଼େ ଗୁଣର ଝିଅଟିଏ ! ୟାକୁ ପୁଣି ଶାଶୂଘର ଲୋକ ଅଣଦେଖା କରି ପାରିଲେ !!ଧର୍ମ ନ ସହୁ ସେ ଚୌଧୁରୀ ଵଂଶକୁ । "

     ଇତି ମଧ୍ୟରେ ବିତିଗଲାଣି ପନ୍ଦର ବର୍ଷ । ବୁଢ଼ୀ ମାଉସୀ ଚାଲିଗଲେଣି ଆରପାରିକୁ । ଅନୁପମାଙ୍କ ଝିଅ ଶେଫାଳି ଏବେ ଏକୋଇଶି ବର୍ଷରେ ପାଦ ଦେଇଛି ଦେଖିବାକୁ ଯେମିତି ସୁନ୍ଦର ପାଠପଢାରେ ବି ସେମିତି ବିଚକ୍ଷଣ । ହଷ୍ଟେଲରେ ରହି ଡାକ୍ତରୀ ପାଠ ପଢୁଛି । ପାଠ ପଢା ଆହୁରି ଦୁଇ ବର୍ଷ ବାକି ଅଛି । ଅରକ୍ଷିତକୁ ଦଇବ ସାହା ପରି ସ୍କୁଲ ଶିକ୍ଷକ ମାନଙ୍କ ସହାୟତା ଆଉ ନିଜେ ପାଉଥିବା ବୃତ୍ତି ଟଙ୍କାରେ ଏତେ ବାଟ ଆସି ପାରିଛି ଶେଫାଳି । ଟଙ୍କା ପଇସା ପାଇଁ ବେଶୀ କିଛି ହଇରାଣ ହେବାକୁ ପଡିନି ଅନୁପମାଙ୍କୁ ।

      ନିଜ ଦୁଃଖ କାହାଣୀକୁ ଗୋଟିଗୋଟି କରି ସବୁ କହିଛନ୍ତି ଅନୁପମା ନିଜ ଝିଅ ଆଗରେ । ତା ପାଇଁ ଯେ ତା ମା ଏତେ କଷ୍ଟ କରିଛି ଆଉ ଚୌଧୁରୀ ଘରର କୂଳବଧୁ ଏ ଚାଳ ଘରେ ରହି ଫୁଲବିକ୍ରି କରିଛି କେବଳ ତାକୁ ମଣିଷ କରିବା ପାଇଁ ଭାବିଦେଲେ ଶେଫାଳିର ମନଟା ଭକ୍ତି , କରୁଣା ଆଉ ଦୁଃଖରେ ବିଗଳିତ ହୋଇ ଉଠେ ।

       ସମୟର କାଳଚକ୍ରରେ ସମସ୍ତେ ବନ୍ଧା । ସେଠି କାହାରି ଇଚ୍ଛା ଅନିଚ୍ଛାର କୌଣସି ସ୍ଥାନ ନାହିଁ । ସମୟ ସହ ତାଳ ଦେଇ ଜୀବନର ଏ ଅଙ୍କାବଙ୍କା ବନ୍ଧୁର ରାସ୍ତାକୁ ଅତିକ୍ରମ କରିବାକୁ ପଡିବ ସମସ୍ତଙ୍କୁ । ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କର ଲକ୍ଷ୍ୟସ୍ଥଳ ସେଇ ଗୋଟିଏ -- କାହାପାଇଁ ମୃତ୍ୟୁ ତ କାହା ପାଇଁ ମୋକ୍ଷ ।

      କମଳା ଦେବୀ ଚାଲିଗଲେଣି ଆରପାରିକୁ । ସୁରଞ୍ଜନଙ୍କର ତିନିଟି ଯାକ ପୁଅ ସହରରେ ଚାକିରୀ କରୁଛନ୍ତି । ଗାଁର ଚାଷବାସ ଜମିବାଡିକୁ ନାପସନ୍ଦ କରି ଆଦରି ନେଇଛନ୍ତି ସେମାନେ ସହରର ଚାକଚକ୍ୟକୁ । ସୁରଞ୍ଜନଙ୍କର ଆକଟ , ଚାରୁଲତାଙ୍କର ମମତା ଆଉ ଚୌଧୁରୀ ବଂଶର ଭିଟାମାଟିର ମୋହ ଅଟକେଇ ପାରିନି ସେମାନଙ୍କୁ ।

       ଶେଫାଳି ପାଠପଢା ସାରି ଯୋଗ ଦେଇଛି ଏକ ସରକାରୀ ଡାକ୍ତରଖାନାରେ ନ୍ୟୁରୋ ବିଶେଷଜ୍ଞ ଭାବରେ । ତା ସହ କ୍ଲିନିକଟିଏ ମଧ୍ୟ ଖୋଲିଛି । ଡାକ୍ତରଖାନା ପାଖରେ ଭଲ ଘରଟିଏ ନେଇ ରହୁଛନ୍ତି ମା ଝିଅ । ଆର୍ଥିକ ଅବସ୍ଥାରେ ବି ବହୁତ ସ୍ୱଚ୍ଛଳତା ଆସିଛି ।

       ଶେଫାଳି ଡାକ୍ତରଖାନାକୁ ଚାଲିଗଲା ପରେ ଅନୁପମା ପୁରା ଏକା ଘର ଭିତରଟାରେ । ଆଗରୁ ସିନା ବାଡ଼ି

ବଗିଚା , ପରିବା ଚାଷ ଆଉ ଫୁଲବିକ୍ରି କାମରେ ଦିନଟା କଟି ଯାଉଥିଲା । ଏବେ ତ ଆଉ ସେ ଧନ୍ଦା ନାହିଁ । ଏକା ଏକା ବସିଲେ ପୁରୁଣା ଅତୀତ ସବୁ ଧସେଇ ପଶନ୍ତି ମନ ଭିତରକୁ । ବହୁତ ମନେ ପଡନ୍ତି ସୁରଞ୍ଜନ । କେମିତି ଥିବେ କେଜାଣି ?ପୁଅମାନେ ବଡ଼ବଡ଼ ହୋଇଯିବେଣି । ବାହାସାହା ହେଲେଣି କି ନାହିଁ ? ଚାରୁଲତା କ'ଣ ଆଉ ତାଙ୍କୁ ମନେ ରଖିଥିବେ ?ଶାଶୁ କ'ଣ ଆଉ ଏତେ ଦିନ ବଞ୍ଚିଥିବେ ?ବୋହୁ ହିସାବରେ ତାଙ୍କ ପାଇଁ କିଛି କରି ପାରିଲିନି ମୁଁ । ଏ ଜନ୍ମରେ କ'ଣ ଆଉ ସୁରଞ୍ଜନଙ୍କ ସହ ଦେଖା ହବନି ମୋର ?ଦେଖିଲେ କ'ଣ ସେ ଆଉ ଚିହ୍ନି ପାରିବେ ମୋତେ ? ମୋ ଝିଅଟା କ'ଣ ତା ଜନ୍ମଦାତାଙ୍କୁ ଦେଖିବାର ସୁଯୋଗ ପାଇବନି ଆଉ ?ଏମିତି ବହୁତ ଚିନ୍ତା ତାଙ୍କୁ ବ୍ୟାକୁଳିତ କରେ । କିନ୍ତୁ କାହାଠାରୁ କିଛି ଖବର ପାଇବାର ସୁଯୋଗ ସେ ପାଆନ୍ତି ନାହିଁ । ସବୁଦିନ ସନ୍ଧ୍ୟାବେଳେ ଠାକୁରଙ୍କ ଆଗରେ ହାତ ଟେକି ଦିଅନ୍ତି ସମସ୍ତଙ୍କର ସର୍ବମଙ୍ଗଳ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟରେ ।

       ଚାରୁଲତା ଭୀଷଣ ଅସୁସ୍ଥ । ମୁଣ୍ଡ ବୁଲେଇ ଚେତାଶୂନ୍ୟ ହୋଇ ପଡୁଛନ୍ତି ମଝିରେ ମଝିରେ । ଘରେ ଆହା ସାହା କେହି ନାହିଁ । ଏକା ସୁରଞ୍ଜନ । ପିଲାମାନେ ତ ସବୁ ବାହାରେ । ପିଲା ମାନଙ୍କୁ ଅପେକ୍ଷା କଲେ ଚାରୁଲତାଙ୍କ ଜୀବନ ପ୍ରତି ବିପଦ ଆସିପାରେ । କଣ କରିବେ ନ କରିବେ ଭାବି ଭାବି ଡାକ୍ତରଖାନାକୁ ନେଇ ଆସିଲେ ଚାରୁଲତାଙ୍କୁ ସୁରଞ୍ଜନ । ବାହାରେ ବେଞ୍ଚରେ ଚାରୁଲତାଙ୍କୁ ବସେଇ ଦେଇ ଅପେକ୍ଷା କଲେ ସୁରଞ୍ଜନ ନିଜ ନମ୍ବର ପଡିବା ଯାଏ ।

      ଶେଫାଳି ରୋଗୀ ଦେଖାରେ ବ୍ୟସ୍ତ । ସୁରଞ୍ଜନ ଭିତରକୁ ଗଲେ ଚାରୁଲତାଙ୍କୁ ନେଇ । ଶେଫାଳି ଉପରେ ନଜର ପଡୁ ପଡୁ କେମିତି ଗୋଟେ ମୋହାବିଷ୍ଟ ହୋଇଗଲେ ସୁରଞ୍ଜନ କିଛି ସମୟ ପାଇଁ ।

 --- ମାଉସୀ କ'ଣ ହେଉଛି ତୁମର ? ଶେଫାଳି ପଚାରିଲା ଚାରୁଲତାଙ୍କୁ । ଗୋଟି ଗୋଟି କରି ସବୁ ଅସୁବିଧା କହିଲେ ଚାରୁଲତା ।

 --- ଠିକ ଅଛି ମାଉସୀ । କିଛି ଟେଷ୍ଟ କରିବାକୁ ପଡିବ । ମୁଁ ପ୍ରେସକ୍ରିପ୍ସନ ଲେଖିଦେଉଛି । ତୁମ ନାଁ ଟା କଣ ?

--- ଚାରୁଲତା ଚୌଧୁରୀ ।

  ଚମକି ପଡିଲା ଶେଫାଳି । ଏ ନାଁ ଟା ବହୁତ ଥର ଶୁଣିଛି ତା ମା' ମୁହଁରୁ । ସଂସାରରେ ତ ଏଇ ନାଁ ରେ ବହୁତ ଲୋକ ଥିବେ କିନ୍ତୁ ଏ ଆଉ ସେ ଚାରୁଲତା ନୁହେଁ ତ ?? କେମିତି ଜାଣିବ ସିଏ ??

 --- ଆଚ୍ଛା ମଉସା ଆପଣଙ୍କ ନାଁ ଟା ଟିକେ କହିବେ କି ?

 --- ସୁରଞ୍ଜନ ଚୌଧୁରୀ ।

 --- ଘର ??

--- ପାଟଣା ଗଡ ।

  ଆଉ କିଛି ଅଧିକା ପରିଚୟ ଜାଣିବା ଦରକାର ନ ଥିଲା ଶେଫାଳିର । ଆଖି ପୁରେଇ ଦେଖିନେଲା ତା ଜନ୍ମଦାତାଙ୍କୁ ।

    ଆଗରୁ ମା ଠାରୁ ଘର କଥା ଶୁଣିଲା ବେଳେ ତାର ପ୍ରବଳ ରାଗ ହୁଏ ସୁରଞ୍ଜନଙ୍କ ଉପରେ । ପ୍ରତିଶୋଧର ଭାବନା ଜାଗିଉଠେ ମନରେ । ଆଜି ସେଇ ସୁରଞ୍ଜନ ଚୌଧୁରୀ ତା ସାମ୍ନାରେ କିନ୍ତୁ ତା ରାଗ ଅଭିମାନ ସବୁ କୁଆଡେ ଉଭେଇ ଗଲା ? ଇଚ୍ଛା ହଉଛି ପାଦ ଛୁଇଁ ପ୍ରଣାମ କରିବା ପାଇଁ , ଆଶୀର୍ବାଦ ନେବା ପାଇଁ ।

 --- ନା... ନା ... ଆଜି ନୁହେଁ .. ହଠାତ ଏମିତି ପରିଚୟ ଦେବାଟା ଠିକ ଲାଗୁନି ।

 --- ଠିକ ଅଛି ମାଉସୀ ଏ ପ୍ରେସକ୍ରିପ୍ସନଟା ନିଅ । ସବୁ ଟେଷ୍ଟ କରି କାଲି ଆସି ଦେଖା କରିବ ।

       ଖୁସିରେ ଫାଟି ପଡୁଛନ୍ତି ଅନୁପମା । ଶେଫାଳି ଠାରୁ ସବୁ ଶୁଣିଲା ପରେ ଆନନ୍ଦରେ ଆତ୍ମହରା ହୋଇ ଉଠିଛନ୍ତି । ଆନନ୍ଦାଶ୍ରୁ ବୋଲ ମାନୁନି ଆଉ । ବୋହି ଯାଉଛି ଛାଁ କୁ ଛାଁ । କେମିତି ରାତି ପାହିବ ଆଉ ସେ ସୁରଞ୍ଜନଙ୍କୁ ଟିକିଏ ଦେଖିବେ ।

      ଡାକ୍ତରଖାନାରେ ବସିଛନ୍ତି ଅନୁପମା । ସୁରଞ୍ଜନ ପହଞ୍ଚିଲେ ଚାରୁଲତାଙ୍କୁ ଧରି । ସୁରଞ୍ଜନଙ୍କ ଦୃଷ୍ଟି ଆଢୁଆଳରେ ରହି ମନ ଭରି ଆଖି ପୁରେଇ ଦେଖିନେଲେ ଅନୁପମା ତାଙ୍କର ସ୍ୱାମୀଙ୍କୁ ।

     ଭିତରକୁ ଟେଷ୍ଟ ରିପୋର୍ଟ ଧରି ଗଲେ ସୁରଞ୍ଜନ । ରିପୋର୍ଟ ଦେଖି ଦୁଃଖରେ ଭାଙ୍ଗିପଡିଲା ଶେଫାଳି । ଚାରୁଲତାଙ୍କର cerebral artery ରେ blockage ଅଛି । Angioplasty ଦରକାର । ଆଉ କିଛି ଉପାୟ ନାହିଁ । କେମିତି ଜଣେଇବ ସୁରଞ୍ଜନଙ୍କୁ ଭାବି ଭାବି କହିଲା , ମଉସା ଆପଣ ମାଉସୀଙ୍କୁ ଏଠି ଆଡ଼ମିଟ କରିଦିଅନ୍ତୁ । ତାଙ୍କର ବ୍ରେନ ରେ ଟିକେ ପ୍ରୋବ୍ଲେମ ଅଛି । ଅପରେସନ ଦରକାର । କିଛି ଡରିବାର ନାହିଁ ମଉସା । ମାଉସୀ ଭଲ ହୋଇଯିବେ କିନ୍ତୁ ଗୁଡ଼ାଏ ଟଙ୍କା ଦରକାର ଏବେ ।

       ଅସହାୟ ହୋଇ ପଡିଲେ ସୁରଞ୍ଜନ । ପୁଅ ମାନଙ୍କ ପାଖକୁ ଖବର ଦିଆଗଲା । ପୁଅମାନେ ଆସି ସବୁ ଶୁଣିଲେ କିନ୍ତୁ ଏତେ ଟଙ୍କା ଆସିବ କୋଉଠୁ ଏତେ କମ୍ ଦିନ ଭିତରେ । ବଡ଼ପୁଅ କହିଲା ଏ ଘରଟା ବିକ୍ରି କରିଦେଲେ ଠିକ ହେବ । ଏ କୋଉ ପୁରୁଣା ଅମଳର ଦରଭଙ୍ଗା ଘର । ବହୁତ ଦିନରୁ ମରାମତି ହୋଇନି । କାନ୍ଥରୁ ଛାତରୁ ପଲସ୍ତରା ଛାଡି ଗଲାଣି । ଏ ଘର ମରାମତିରେ ଟଙ୍କା ଖର୍ଚ୍ଚ କରିବା ଅପେକ୍ଷା ଏଇଟାକୁ ବିକ୍ରି କରିଦେବା ଭଲ । ସେ ପଇସାରେ ବୋଉର ଚିକିତ୍ସା ହୋଇ ପାରିବ । ତା ପରେ ବାପା ବୋଉ ବି ଆମ ପାଖରେ ସବୁବେଳେ ରହି ପାରିବେ । ତାଙ୍କର ଆଉ ଏଠି ରହିବା ଦରକାର ନାହିଁ କି ଆମର ବି ଆଉ ଏଠିକି ହଇରାଣ ହୋଇ ଆସିବା ଦରକାର ନାହିଁ । ଅନ୍ୟମାନେ ବି ବଡଭାଇ କଥାରେ ସହମତ ହେଲେ ।

        ପିଲାମାନଙ୍କ ନିଷ୍ପତ୍ତି ଶୁଣି ମୁଣ୍ଡ ଉପରେ ଆକାଶ ଛିଣ୍ଡି ପଡିଲା ସୁରଞ୍ଜନଙ୍କର । ଚୌଧୁରୀ ବଂଶର ଏ ଭିଟାମାଟି ବିକ୍ରି ହେବ ଆଉ କାହାକୁ ? ତିନି ତିନିଟା ପୁଅ ଥାଉ ଥାଉ ଏ ଡିହରେ ରାଜୁତି କରିବ ଆଉ କିଏ ?ନା.. ... ଅସମ୍ଭବ... । ଏ ଭିଟାମାଟିକୁ ବଞ୍ଚେଇବା ପାଇଁ ମୋ ବୋଉ ବାପାଙ୍କୁ ମଲାବେଳେ ବଚନ ଦେଇଥିଲା । ଏଇ ଭିଟାମାଟି ପାଇଁ ମୁଁ ଦ୍ୱିତୀୟ ବିବାହ କରିବାକୁ ରାଜି ହେଲି । ଏହାରି ପାଇଁ ଅନୁପମା ଘର ଛାଡ଼ି ଚାଲିଗଲା । ଏ ଘରର ସୁରକ୍ଷା ପାଇଁ ଦ୍ୱିତୀୟ ବିବାହ କରି ଯେଉଁମାନଙ୍କୁ ସଂସାରକୁ ଆଣିଲି ସେଇମାନେ ଏବେ କହୁଛନ୍ତି ଏ ଘରକୁ ବିକ୍ରି କରିବା ପାଇଁ!! 

      ପିଲାମାନଙ୍କର ଘୋର ବିରୋଧ କଲେ ସୁରଞ୍ଜନ । ବିରକ୍ତ ହୋଇ ଉଠିଲେ ପିଲାମାନେ ସୁରଞ୍ଜନଙ୍କ ପୁରୁଣାକାଳିଆ ଚିନ୍ତାଧାରାରେ ।

--- ତାହେଲେ ଠିକ ଅଛି । ଆମ ପାଖରେ ଯେତିକି ଟଙ୍କା ଅଛି ଆମେ ସେତିକି ଦେଇ ଦଉଛୁ । ବାକି କଥା ତୁମେ ବୁଝ । କୋଉଠୁ ଟଙ୍କା ଯୋଗାଡ କରିବ ସେ କଥା ତୁମେ ଜାଣିଥିବ । ପଛରେ ଆମକୁ ଆଉ ଦୋଷ ଦେବନି । ମଣିଷ ପଛେ ମରିବାକୁ ବସିଲାଣି ତୁମକୁ ଘରମୋହ ଛାଡ଼ୁନି । କର୍ପୁର ତ ଉଡ଼ିଗଲାଣି କୋଉକାଳରୁ ଖାଲି ଯାହା କନା ଖଣ୍ଡେ ପଡିଛି । ସେ କନା ଖଣ୍ଡକୁ ଜାବୁଡି ଧରି ବସିଥାଅ ଏଇ ଭିଟାମାଟି ଉପରେ । ଆମେ ସବୁ ଚାଲି ଯାଉଛୁ କାଲି ସକାଳେ ।

   ଅଗତ୍ୟା ବାଧ୍ୟ ହୋଇ ସୁରଞ୍ଜନ ରାଜି ହେଲେ ନିଜର ଅନିଚ୍ଛା ସତ୍ତ୍ୱେ ।

   ଡାକ୍ତରଖାନାରେ ଚାରୁଲତାଙ୍କୁ ଆଡ଼ମିଟ କରିସାରି ବାହାରେ ଠିଆ ହୋଇଛନ୍ତି ସୁରଞ୍ଜନ । ଦୂରରେ ଥାଇ ଦେଖୁଛନ୍ତି ଅନୁପମା ସବୁଦିନ ପରି । ହଠାତ ନଜର ପଡିଗଲା ସୁରଞ୍ଜନଙ୍କର ଅନୁପମାଙ୍କ ଉପରେ । ଚମକି ପଡି ମୁଁହ ବୁଲେଇନେଲେ ଅନୁପମା । ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଗଲେ ସୁରଞ୍ଜନ । ଅନୁପମା !!! ଏ କଣ ଅନୁପମା !!! ନାଁ ତାଙ୍କ ଆଖି ଠିକ ଦେଖିଛି । ଏ ହିଁ ଅନୁପମା । ବୟସାଧିକ୍ୟ ଯୋଗୁଁ ଚେହେରାରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଆସିଛି ନିଶ୍ଚୟ କିନ୍ତୁ ସେଇ ଆଖି ସେଇ ମୁଁହ ସେଇ ନୀରିହ ଚାହାଣୀ । ମନେ ମନେ କେତେ ନ ଖୋଜିଛନ୍ତି ସେ ଅନୁପମାଙ୍କୁ ! ଆଉ ଆଜି ଏଠି ....

     ଧୀରେ ଧୀରେ ପାଖକୁ ଗଲେ ସୁରଞ୍ଜନ । ପାଖରେ ଠିଆ ହୋଇ ଧୀର ସ୍ବରରେ ଡାକିଲେ ଅନୁପମା... । ବୁଲି ଚାହିଁଲେ ଅନୁପମା ସୁରଞ୍ଜନଙ୍କୁ । ଦୀର୍ଘ କୋଡିଏ ବର୍ଷ ପରେ ହେଲା ଚାରି ଚକ୍ଷୁର ମିଳନ । କାହାରି ମୁହଁରେ ଭାଷା ନାହିଁ । ଖାଲି ବୋହି ଯାଉଛି ଧାର ଧାର ଅଶ୍ରୁ ବାଧାବନ୍ଧ ନ ମାନି ।

      ଶେଫାଳି ବିଷୟରେ ସବୁ ଶୁଣିଲେ ସୁରଞ୍ଜନ । ଖୁସିରେ ଗଦ୍ ଗଦ୍ ହୋଇ ଉଠିଲେ ଶେଫାଳି ତାଙ୍କ ଝିଅ ବୋଲି ଜାଣିଲା ପରେ । ଲଜ୍ଜିତ ହୋଇ ହାତ ଧରି କ୍ଷମା ମାଗିଲେ ଅନୁପମାଙ୍କୁ ନିଜର କୃତକର୍ମ ପାଇଁ । ଅନୁପମାଙ୍କ ଆଗରେ ଅପରେସନ ଆଉ ଘର ବିକ୍ରି ସବୁ କଥା କହିଲେ ସୁରଞ୍ଜନ । କହିଲେ , " ବୁଝିଲ ଅନୁପମା , ଭଗବାନ ମୋତେ ଠିକ ଦଣ୍ଡ ଦେଇଛନ୍ତି । ଆହୁରି ବି ଦେବେ । ଯେଉଁ ଭିଟାମାଟିକୁ ବଞ୍ଚେଇବା ପାଇଁ ତୁମକୁ ମୁଁ ହତାଦର କରିଥିଲି ତାକୁ କିନ୍ତୁ ମୁଁ ସାଇତି ରଖି ପାରିଲିନି । କିଛିଦିନ ଭିତରେ ବିକ୍ରି ହେଇଯିବ ସେଇ ଘର ଟା । ତୁମକୁ ରାସ୍ତା ଉପରେ ଠିଆ କରିଥିଲି ଆଜି ମୋତେ ଭଗବାନ ରାସ୍ତା ଉପରେ ଠିଆ କରିଦେଲେ " ।

        ଭଲରେ ଭଲରେ ଅପରେସନ ସରିଗଲା । ସୁସ୍ଥ ହୋଇ ଡାକ୍ତରଖାନାରୁ ଡିସଚାର୍ଜ ହେଲେ ଚାରୁଲତା । ଚାରୁଲତା ଆଉ ସୁରଞ୍ଜନଙ୍କୁ ଘରକୁ ଡାକିନେଲେ ଅନୁପମା । ନିଜ ହାତରେ ରାନ୍ଧି ଖୁଆଇଲେ ବହୁତ ଦିନ ପରେ । ଖାଇ ସାରି ଯିବାକୁ ବାହାରିଲେ ସୁରଞ୍ଜନ । ଗଲାବେଳକୁ ପାଦ ଛୁଇଁ ପ୍ରଣାମ କଲା ଶେଫାଳି । ପଚାରିଲା ବାପା , ଏବେ କୁଆଡେ ଯିବ ??ସୁରଞ୍ଜନ କହିଲେ ଆଉ କୁଆଡେ ଯିବି ରେ ମା' । ତୋ ସାନ ମା'ର ଅପରେସନ ପାଇଁ ଘରଟା ବିକ୍ରି କରିଦେଲି । ଏବେ ଯାଉଛି ପୁଅ ମାନଙ୍କ ପାଖକୁ । ଆଉ ଗାଁରେ କୋଉଠି ରହିବି ମୁଁ ?

       ଶେଫାଳି ଆଣି ଧରେଇ ଦେଲା ଲଫାପା ଟିଏ ସୁରଞ୍ଜନଙ୍କ ହାତରେ । କହିଲା , " ବାପା , ଏଇ ନିଅ ତୁମ ଘରର କାଗଜପତ୍ର । ଘରବିକ୍ରି ବିଷୟରେ ମା ସବୁ କହିଛି ମୋ ଆଗରେ । ସେ ଘର ସେତେବେଳେ ବି ତୁମର ଥିଲା ଆଉ ଏବେ ବି ତୁମର ଅଛି । ଆଉ କାହାକୁ ବିକ୍ରୀ ହେବା ଆଗରୁ ସେ ଘରକୁ ମୁଁ କିଣିଦେଇଛି ବାପା । "