ଶେଷ ଇଚ୍ଛା

ଏଇ ତ ଏବେ ଏବେ ଆସିଛି ସେ ବସନ୍ତ l ସେଇ କୋଇଲି ଆଜି ବି ସୁମଧୁର ଗାନ କରୁଛି l ସେଇ ଶୀତଳ ସ୍ବର୍ଶ ରେ ଫୁଲ ର କୋମଳ ତନୁ ଦୋହଲି ଯାଉଛି l ଆମ୍ବ ବଉଳ ର ମଧୁର ବାସ୍ନା ରେ ଚତୁଃର୍ଦିଗ ମହକି ଯାଉଛି l ଧାରା ର ସବୁଜ ସ୍ବର୍ଶ ରେ ଯେମିତି ବୃକ୍ଷ ଳତା ଜୀବନ୍ତ ହୋଇ ଉଠୁଛନ୍ତି l ପୁଣି ଥରେ ବିରହୀ ମନ ରେ ଆଶା ର ଧାରେ କିରଣ ବୁଣିଦେବା ପାଇଁ, l ଖୁବ ଭଲ ପାଏ ସିପ୍ରା ଏ ବସନ୍ତ କୁ..ଦିନେ ଅଖିଳ ସହିତ ମିଶି ଖୁବ ଉପଭୋଗ କରୁଥିଲା ଏ ବସନ୍ତ ର ସବୁ ମୁହୁର୍ତ୍ତ କୁ l କିନ୍ତୁ ଆଜି ସବୁ ଯେମିତି ଅଲଗା ହୋଇ ଯାଇଛି l ପରିସ୍ଥିତି ର ଚାପ ରେ ସମୟ ମିଳୁନି ଏ ସବୁ କୁ ଉପଭୋଗ କରିବାକୁ l ତା ଛଡା ଅଖିଳ ଙ୍କ ବିନା ଏ ସବୁ ଯେମିତି ତାକୁ ଆଉ ସୁଖ ଦେଉନି ବରଂ ବିରହ ନିଆଁ ରେ ଜଳିବାକୁ ବାଧ୍ୟ୍ୟ ଜରୁଛି l ସେଇ ପୁରୁଣା ସ୍ମୃତି ରେ ଯେମିତି ବଂଚିବା ଶିଖି ଯାଇଛି l କେତେଟା ପ୍ରତିଶ୍ରୁତି ର ସାହାରା ରେ ଆଉ ଅଖିଳ ଙ୍କ ଅପେକ୍ଷା ରେ ଯେମିତି ନିଜକୁ ବଂଚେଇ ରଖିଛି l ତାଙ୍କୁ କଥା ଦେଇଛି ତାଙ୍କ ଆସିବା ଯାଏ ଶାଶୁ ଶଶୁର ଙ୍କୁ କେବେ ଅବହେଳାକରିବ ନି l ହେଲେ ବେଳେ ବେଳେ ଏକାକୀତ୍ୱ ବୋଧ ର ଭାବନା ରେ ହଜେଇ ଦେଉଛି ନିଜ କୁ.... ପୁଣି ଅଖିଳ ଙ୍କ ଫୋନ କଲ ଆସିଲେ ଯେମିତି ସତେଜ ହୋଇ ସବୁ କାମ କରିବାର କ୍ଷମତା ଆସିଯାଉଛି l ହେଲେ ଆଜି ସବୁକିଛି ଯେମିତି ପରବର୍ତ୍ତୀତ ସମୟ ସହିତ ବଦଳି ଯାଇଛି l ସେ ମନ ରେ ପ୍ରେମ ର ଆବେଗ ବି ମରି ଯାଇଛି l ବଂଚିଛି କେଇଟା ଚେହେରା ପାଇଁ l ନିଷ୍ଠୁର ନିୟତି ଯେମିତି ସବୁ ଦୁଃଖ କୁ ସାଉଁଟି ସିପ୍ରା ର ଆଞ୍ଜୁଳି ରେ ଭରି ଦେଇଛି l l ଛ ମାସ ର କୁନି ଝିଅ ର ନିରୀହ ଚାହାଁଣି ଯେମିତି ତାକୁ ଅନେକ କିଛି କହିବାକୁ ଚାହୁଁଚି lଘରେ ମସ୍ତିଷ୍କ ବିକୃତ ଶଶୁର....

ଯେ ପ୍ରତ୍ୟେକ ସମୟ ରେ ଅଖିଳ ର କୁ ମନେ କରି ଆସିବା ବାଟ କୁ ଜଗି ବସିଛନ୍ତି l ସ୍ୱାମୀ ଆର୍ମି ରେ ଚାକିରୀ ଜରନ୍ତି l ଶାଶୁ କେନ୍ସର ରୋଗୀ l କେମୋ ଥେରାପି ଚାଲିଛି l ଆଉ ଅଳ୍ପ ଦିନ ର ଅତିଥି ସେ l

ବାରମ୍ବାର ପୁଅ କଥା ପଚାରୁଛନ୍ତି l କେବେ ପୁଣି ଛୁଟି ରେ ଆସିବ ବୋଲି l କେମିତି କାହାକୁ ବୁଝେଇବ ସିପ୍ରା ଯେ ତାଙ୍କ ଚାକିରୀ କେତେ ବିପଦ l ସବୁବେଳେ ଛୁଟି ନେଇ ଆସି ପାରିବେ ନି l ସବୁ ପରିସ୍ଥିତି ରେ ସାଲିସ କରି ଚାଲିଛି l ବିରହ ର ନିଆଁ ରେ ସେ ଅହରହ ଜଳୁଛି l

ହେଲେ ତା କଥା କାହାକୁ କହିବ l ପରିବାର ର ସମସ୍ତ ବୋଝ ତାରି ଉପରେ ସମ୍ପର୍ପି ଦେଇ ଅଖିଳ ଦେଶ ସେବା ରେ ନିଜ କୁ ସମର୍ପି ଦେଇଛନ୍ତି l

କେତେ ସୁନ୍ଦର ଥିଲା ତା ପୁରୁଣା ଅତୀତ l ସେତେବେଳେ ଶାଶୁ ଶଶୁର ଖୁବ ଭଲ ଥିଲେ l ଶଶୁର ଥିଲେ ଜଣେ ଆଦର୍ଶ ଶିକ୍ଷକ l ବାପା ଙ୍କ ସହିତ ତାଙ୍କର ଖୁବ ଭଲ ବନ୍ଧୁତା ଥିଲା ସେଥିପାଇଁ ସେ ସିପ୍ରା କୁ ବୋହୂ କରି ଆଣି ଥିଲେ ଏ ଘର କୁ l ହେଲେ ଆଜି ବାପା ବି ନାହାନ୍ତି..

ମା ଆଗରୁ ଚାଲି ଯାଇଥିଲେ l ଭାଇ ଭାଉଜ କେତେବେଳେ ମନେ ପଡିଲେ ଟିକେ ଫୋନ କରନ୍ତି l ଏ ସବୁ ଜଂଜାଳ ରୁ ମୁକ୍ତି ପାଇଲେ ତ ମା ଘର ଯିବ l ଯେତେବେଳେ ଶାଶୁ ଠିକ ଥିଲେ ସେ ଅଖିଳ ଙ୍କ ସହିତ ସବୁ ଜାଗା କୁ ବୁଲିବା ପାଇଁ ଯାଉଥିଲା l ଅଖିଳ କହୁଥିଲେ... ମା ସେ ନୁଆଁ ଜାଗା ଟା ସିପ୍ରା ବୁଲିଆସିବ l ତୁ ଏକା ବାପା ସହିତ ରହିପାରିବୁ ତ l ହସି ଦେଇ ଶାଶୁ କହୁଥିଲେ... "ଆରେ ମୁଁ କଣ ମନା କରୁଛି... ଏ ବୟସ ରେ ନ ବୁଲିବ ତ କେବେ ବୁଲିବ l ଆମର କଣ ଶୁଖିଲା ପତ୍ର ଆଜି ଅଛୁ କାଲି ନ ଥିବୁ l ହେଲେ ଆଜି ପରିସ୍ଥିତି ପୁରା ଅଲଗା ହୋଇ ଯାଇଛି l ଶାଶୁ ମୃତ୍ୟୁ ର ଶେଷ ସୋପାନ ରେ l ଶଶୁର ଙ୍କୁ କଣ ବୁଝେଇ ବ.... ସେ ତ ଛୁଆ ଙ୍କ ଭଳି ପ୍ରଶ୍ନ କରୁଛନ୍ତି l ମୁଣ୍ଡ ରେ କିଛି ନାହିଁ l କେତେବେଳେ କୁଆଡେ ଯାଉଛନ୍ତି ସେ ନିଜେ ବି ଜାଣି ପାରୁନାହାନ୍ତି l ସବୁବେଳେ ତାକୁ ବି ଜଗିବାକୁ ପଡୁଛି l ସେଦିନ ପ୍ରଥମାଷ୍ଟମୀ ଥିଲା...ଶାଶୁ ଯେତେବେଳେ ଭଲ ଥିଲେ ଦି ଜଣ ଙ୍କ ପାଇଁ ନୁଆଁ ଲୁଗା ଆଣିଦେଉଥିଲେ l ଆଜି ସେଥିପାଇଁ ପୁଅ କୁ ଫୋନ କରି ବୋହେ କାନ୍ଦିଲେ l ଦିନେ ଆଗରୁ ଅଖିଳ ସମସ୍ତ ଙ୍କ ପାଇଁ ନୁଆଁ ଲୁଗା ପଠେଇ ଦେଇଥିଲା l ଆଜି ଝିଅ କୁ ସଜ କରି ସିପ୍ରା ବନ୍ଦାଣ କଲା l ଶାଶୁ ଙ୍କୁ ମୁଣ୍ଡିଆ ଟେ ମାରି ଅହ୍ୟ ସୁଲକ୍ଷଣୀ ର ଆଶୀର୍ବାଦ ଟା ସବୁଦିନ ପରି ନେଇଗଲା l ଶାଶୁ ଶଯ୍ୟାଶାୟୀ ହୋଇ ବି ପୁଅ ର ଦୀର୍ଘ ଆୟୁଷ ଭଗବାନ ପାଖରେ କାମନା କରୁଥିଲେ l ଏମିତି ସେଦିନ ବିତିଗଲା l ଶାଶୁ ଙ୍କୁ ଖୁଆଇ... ଶଶୁର ଙ୍କ କଥା ବୁଝି ନିଜେ କିଛି ଖାଇ ବିଛଣା କୁ ଯାଉଥିଲା ସିପ୍ରା l ହେଲେ ଫୋନ ରିଙ୍ଗ ହେଲା l ଏତେ ରାତିରେ ଅଖିଳ କାହିଁକି ଫୋନ କଲେ??? ମନ ଟା ବ୍ୟସ୍ତ ହୋଇଗଲା ତାର l ସେ ପଟ ରୁ ଭାସିଆସିଲା ଏକ ଭିନ୍ନ ସ୍ୱର.... ସେ କହିଲେ ହେଲୋ ଆପଣ କିଏ କହୁଛନ୍ତି....ସିପ୍ରା କହିଲା ମୁଁ ଅଖିଳ ଙ୍କ ସ୍ତ୍ରୀ l

ସେ ପୁଣି କହିଲେ ମାଡାମ ଅଖିଳ sir is no more.... ସେ ରାତିରେ ପାକିସ୍ତାନୀ ଆତଙ୍କବାଦୀ ଙ୍କ ଗୁଳି ରେ..... ଆଉ କିଛି ଶୁଣି ପାରିଲାନି ସିପ୍ରା l ପୁରା ମୂକ ପାଲଟି ଗଲା l ରାତିରେ ସେ ବହୁତ କାନ୍ଦିଲା l ଶେଷରେ ସେ ନିଜ ଶାଶୁ ଶଶୁର ଙ୍କୁ ଏ ବିଷୟରେ କିଛି ନ କହିବା ପାଇଁ ନିଜ ମନ କୁ ଦୃଢ କଲା l ସକାଳ ହେଲା l ସେମାନଙ୍କ ସେବା ସାରି ବାହାରି ପଡିଲା ଅଖିଳ ଙ୍କ ପୋଷ୍ଟିଙ୍ଗ ଜାଗା କୁ l ନିଜେ ଶବ ସଂସ୍କାର କରି ପୁଣି ଫେରି ଆସିଲା ଶାଶୁ ଶଶୁର ପାଖକୁ l କାହାକୁ କିଛି ନ କହି ଯେମିତି ରହୁଥିଲା ସେମିତି ରହିଲା l ଅଖିଳ ଙ୍କ ଦେଇଥିବା ଶଙ୍ଖା ସିନ୍ଦୁର ନେଇ l କିଛି ଦିନ ପରେ ଶାଶୁ ଚାଲିଗଲେ ଆରପାରିକୁ l ସେ କହି ଗଲେ.... ମୁଁ ମରିଗଲେ ପୁଅ ଆସିବା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଅପେକ୍ଷା କରିବୁ... ସେ ମୋ ମୁଖାଗ୍ନି ଦେବ l ସବୁ ନିରବ ହୋଇ ଶୁଣିବା ଛଡା ଆଉ କିଛି ଉପାୟ ନ ଥିଲା ସିପ୍ରା ପାଖରେ..... କିଛି ଦିନ ପରେ ନିଜେ ଚାକିରୀ ରେ ଯୋଗ ଦେଲା ସିପ୍ରା... ସାଙ୍ଗରେ ଶଶୁର ଙ୍କୁ ବି ନେଇଗଲା l ଆଜି ବି ଶଶୁର ପଚାରନ୍ତି.... ପୁଅ କେବେ ଆସିବ??? ସିପ୍ରା କହେ ଛୁଟି ହେଲେ ସେ ନିଶ୍ଚେ ଆସିବେ l ନିୟତି ର ନିଷ୍ଠୁର ନିୟମ ପାଖରେ ସେ ବି ହାରିଯାଏ...କେବଳ ନିରବ ରେ ସହି ଯାଏ ସବୁ କୁ....ବେଳେ ବେଳେ କୋହ ଲୁହକୁ ଚାପି ଧରି ଉପରେ ନିର୍ଲଜ ପରି ହସୁଥାଏ... ସେ...