ରିଫ୍ୟୁଜି

ସିଏ ଏତେ ମଗ୍ନ ହେଇ ହଜିଯାଇଥିଲା ତାର ରଙ୍ଗରେ ତୂଳୀ ବୁଢେଇ ଗୋଲକି ଚକା ଆଖି ଦୁଇଟିକୁ ଆଙ୍କିବାରେ ଯେ ମୁଁ ବି ଘଣ୍ଟେ ହେଲା ଏଇଠି ଠିଆ ହେଇ ଦେଖୁଛି ମୋର ହୋସ୍ ନାହିଁ କି ସିଏ ବି ଜାଣିପାରିନି ।ଚକା ଆଖି ମାୟା ତ ସେମିତି ରେ ମତିଗତି ଭୁଲା ।

ମଗ୍ନତାର ମାଦକତା ଧରି ରଖେ ଅନିଶ୍ଚିତ କାଳ ଯାଏ ।ଏମିତିକି ଦେଖୁଥିବା ଆଖି ତକ ବି ଘଡିଏ ବନ୍ଧା ପଡିବା ନିଶ୍ଚେ ।

ଧଳା,କଳା, ହଳଦୀ, ନାଲି,ବ୍ୟତିରେକ ଆଉ ସବୁ ରଙ୍ଗର ଆଧିକ୍ୟ ଏତେଟା ଫୁଟିନଥିଲେ ବି ମନକୁ ବର୍ଣ୍ଣାଳୀର ଛୁଆଁ ଦେଉଥିଲା ତାର ତୂଳୀ ବୁଲେଇବାର ଢଙ୍ଗ ।ଏ ଶୈଳୀ ସବୁ କାଳେ ଈଶ୍ୱରଦତ୍ତ ।ନୋହିଲେ ଗାରଟେ ବି ଟାଣିହୁଏନା କାଳେ ।

ତଳ ଗ୍ୟାରେଜ ଘରଟାରେ ଟିଣ ଚଦରଟେ ପରାହେଇଛି ।ତା ଉପରେ ସିଏ ସଜାଡି ରଖିଛି ଛବି ସରଞ୍ଜାମତକ ସଯତ୍ନେ ।ଆମର ଘର ରଙ୍ଗ କାମ ଚାଲିଛି ।ମିସ୍ତ୍ରୀମାନଙ୍କ ସହ ଆସିଛି ଏଇ କୁନି କାରିଗର ପିଲାଟି ।ବୟସ ବାର କି ତେର  ହବ ।ବେଶୀ ନୁହେଁ ।ତା କୋମଳତା କିଶୋରତାକୁ ସାଇତି ହସଉଛି ତା ଚେହେରାରେ ହାଲକେଇକି ନାକ ତଳ ନୀଳ ଗାର।

ଚଞ୍ଚଳତା, ଅନ୍ୟମନସ୍କତା,ଚପଳାମୀ ଯେତେବେଳେ ଏ ବୟସେ ସହଚରୀ ସାଜନ୍ତି ସିଏ କିନ୍ତୁ ଖୁବ୍ ବିଭୋର ରଙ୍ଗତୂଳୀର ବିଭବରେ ।

ସିଏ ହି ଆସିବା ଦି'ଦିନେ ତା ଆଡୁ ପ୍ରସ୍ତାବ ଦେଲା " ମାଆ ବୁଆ, କକା, ଦାଦି ଭରିଆ ତ ସବୁ ତୁମ କାନ୍ଥ ରଙ୍ଗ କାମରେ ମଜ୍ଜିଲେ ।ମୁଇଁ ଏକୁଟିଆଟା ଏକର ସେକର ହଉଛେ ।ଗୋଟେ କଥା କହନ୍ତି ? ତୁମର ଦିଅଁ ଘରକୁ ଉଣ୍ଡୁଥିଲି ତମେ ପୂଜିଲା ବେଳେ ଯେ ,ତମ କାଳିଆ ଦିଅଁ ଭାରି ମନଉଣାରେ ଅଛି ।ମଳିଚିଟିଆ ଧରିଲାଣି ବଲି କି କଣ ! ଦିଅନ୍ତ ଯଦି ରଙ୍ଗେଇଦିଅନ୍ତି ।ନା କିସ ଭାବୁଛ ? " 

ମୁଁ ପୂଜା ଥାଳିରୁ ତା ' ଆଞ୍ଜୁଳିରେ ଭୋଗ ଉଖୁଡା ଭରିଦେଇ କହିଲି, " ଆସିବ ତତେ? ପାରିବୁ? " 

ସିଏ ଖାଲି ହସିଦେଲା ।ସୁନ୍ଦର ସେ ହସ ।ମୋହନୀହସ।

ତହିଁ ଆର ଦିନ ମୁଁ ତାକୁ ସବୁ ସଜାଡି ଦେଲି ରଙ୍ଗ ସରଞ୍ଜାମ  କାମ ନେଇ ।

ସବୁଦିନେ ଯାଇ ଘଡିଏ ଦେଖିଆସେ ।କି ସୁନ୍ଦର କରି ଗଢୁଥାଏ ସିଏ ଆହା ।ପ୍ରଥମେ ପୁରା ଧଳା ପୁଟ ଦେଇ ପରକୁ ପର ଫୁଟେଇ ଚାଲିଥିଲା କାରୁକାର୍ଯ୍ୟ ମଜେଇ ମଜେଇକି  ।

ପଚାରିଲି " କୋଉଠୁ ଶିଖିଲୁ କିରେ? ଏଡେ ସୁନ୍ଦର କରି ଆଙ୍କୁଛୁ ।ଭାରି ଭଲ ହାତ ତୋର ।ଭାରି ସଳଖ ।ପଟ୍ଟଚିତ୍ର ଶିଖିଛୁ ନା କଣ ?" ସିଏ କାମ କଲା ବେଳେ କିଛି କହେନି, ଖାଲି ହସିଦିଏ ।ଏଥର ବି କିଛି କହିଲାନି ।ମୋ କୌତୁହଳ ଜିଜ୍ଞାସା ସେଇଠି ଝୁଲିଲେ ।

 ଘର ରଙ୍ଗ କାମ ସରି ଆସୁଥିଲା ।ଆଜି ଶେଷ ଦିନ ।ମଜୁରୀ ପାଉଣା ଛିଣ୍ଡେଇ ଆଜି ଲେଉଟି ଯିବେ ମିସ୍ତ୍ରୀ ମାନେ ।ଘର ଗହଳ ପୁଣି ଶୂନ୍ୟ ।ଆଜି କାଲି ଘରସବୁରେ ଲୋକବଳ କାଇଁ ! କାନ ଥିଲେ ସୁନା ନାହିଁ ନା ସୁନା ଥିଲେ କାନ ନଥାଇ ପରି ବେଳ ।

ମୁଁ ଗାଧେଇ ପଡି ଦିଅଁ ଘରକୁ ତରତର କି ପଶୁଛି ଚଞ୍ଚଳ ସାରି ବାହାରିଲେ ଆଜି ଏଇ ସମସ୍ତଙ୍କ ପାଇଁ ରନ୍ଧା ଦାୟିତ୍ୱ ମୋର ।ଆମିଷ ଟୋପେ ହେଲେ କାମ କରୁଥିବା ଲୋକେ ଖୁସିରେ ଖାଆନ୍ତି । 

ମୁଁ ରୋଷେଇ ଘରେ ଥାଏ । ସିଏ ଆସି ଡାକିଲା, " ମାଆ ନିଅ ତମ ପୁଅକୁ " ।ହାତ ଧୋଇ ମୁଁ ବାହାରିଆସିଲି କାନିରେ  ହାତ ପୋଛି ତା ଡାକରେ ।ତା ହାତର ଧୋତିକପଡା ଉପରେ ମୋ ତିନି ଦିଅଁ ଝକଝକ ଝଟକୁଥାନ୍ତି ।ସିଏ ମୋ କୋଳକୁ ବଢେଇଦେଲା କଅଁଳ ପିଲାଟିଏ କୋଳରେ ଥୋଇଲାପରି ।ମୋ ଭିତରେ ଅଦ୍ଭୁତ ମାତୃତ୍ବ ଟେ ଲଟେଇ ଗଲା ଯେମିତି ।ଅବ୍ୟକ୍ତ ଅଭିବ୍ୟକ୍ତିଟେ ଝଲସିଗଲା ତା ମୁହଁରେ ।ସେ ମତେ କୃଷ୍ଣ କୃଷ୍ଣ ଦିଶିଲା ।ସତେ ଯେମିତି ଦିଅଁ ଗଢିବା ତାର ଖାଲି ବାହାନା ଥିଲା, ସିଏ ତ ପ୍ରକୃତରେ ନୀଳମଣି ।ମତେ ଦର୍ଶନ ଦେଇ କୃତାର୍ଥ କରିବ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟରେ ଆସିଥିଲେ ।ମୁଁ ଯାହା ଚିହ୍ନି ପାରି ନଥିଲି ନା ।

କାଳିଆ ମୁହଁ କୁ ଚାହିଁ ଗୁଣୁଗୁଣେଇଲି, " ମୁହଁ ରେ ଲାଗିଲା କଳା, ଦେହରେ ଲାଗିଲା ।।କଳା ଶ୍ରୀମୁଖ ଗୋଟିକ ଝଲସି ଦିଶିଲା ।"

କୋଳର ଚତୁର୍ଧା ମୂର୍ତ୍ତି ଙ୍କୁ ନେଇ  ଦିଅଁ ଘରେ ରଖିଆସି ପୁଣି ରନ୍ଧାରେ ମନଦେଲି।

ଖାଇବା ବେଳେ ସମସ୍ତେ ଖୁସି ଥିଲେ ।ସେଇ ପିଲାଟି ହିଁ ଖାଇ ନଥିଲା ।କହିଲା " ମୁଁ ତ ହବିଷ ପାଳିଥିଲି ଗୋ ମାଆ ,ଜଗାସାଆନ୍ତର କାମ ସରିବାରେ ।ସେମିତି ରେ ତ ଆଜି ଏକାଦଶୀ । ସକାଳେ କାଗଜରେ ଦେଖିଥିଲି ।" ମୁଁ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହେଲି ଆଉ ପଚାରିଲି, " ତୋର ନାଆଁ କଣରେ ବାପା? ଆଜି ଯାଏ ପଚାରିପାରିନି ।"

ସେ ଉତ୍ତର ଫେରେଇଲା ସେଇ ମଧୁର ହସଟି ପିନ୍ଧି " ମୋର ନାଆଁ ? " ।

ମୋ ମୁହଁର ପ୍ରଶ୍ନିଳ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଭାବ ଦେଖି ସିଏ ଖିଲ ଖିଲ ହସି କହିଲା " ମାଆ ମୁଁ ବାଂଲାଦେଶୀ ମୁସଲମାନ ବୋଲି ମୋ ଅବ୍ବୁ କହୁଥିଲା ଆଉ ମୁଁ ପୁରୀ ବ୍ରାହ୍ମଣୀର ରକ୍ତ ବୋଲି ଅମ୍ମା କହେ । ସେମାନେ ମତେ ସାଲବେଗ ଡାକୁଥିଲେ ।ଚାରି କି ପାଞ୍ଚ ଶ୍ରେଣୀ ଯାଏ ସାଙ୍ଗରେ ଥିଲୁ ।ପରେ  ବଢିରେ ଆଖପାଖ ସବୁ ଗାଁ ଇଲାକା ସହ ପୁରା ସରହଦ ଭାସିଗଲା । ଯୋଉଟା ଗାଆଁ ଦେଶର ବିଭାଜନର ଚିହ୍ନ ସେ ଖୁମ୍ବ ପଥର ସବୁ ପୁରା ନିଶ୍ଚିହ୍ନ ହେଇଗଲେ ।ମୁଁ କେମିତି ଭାସି କୁଆଡୁ ଆସି କୋଉଠି ପହଞ୍ଚି ଲାଖି ବଞ୍ଚିଗଲି ।କିଏ ବଞ୍ଚେଇଲା କୁହ ତ ମାଆ ! ଆୟୁଷ ଥିଲା, ଆଶିଷ ଥିଲା ।

ତୁମକୁ କହିଲି ସବୁ ।ଆଉ ଯିଏ ପଚାରିଲେ କହେ ," ମୁଁ ରାମ ମୁଁ ଆଲ୍ଲା।ମୁଁ ରହିମ୍ ମୁଁ ଶ୍ଯାମ।ଯାହା ଗୋଟୈ କହିଦିଏ । ବାସ୍ " ମୁଁ ନିଜର ନାଆଁ ନିଜେ ଦେଇଛି ରିଫ୍ଯୁଜି।କୁଆଡୁ କିଏ ଆସେ କୁଆଡେ କିଏ ଯାଏ, ହିସାବ ରଖିଛି କିଏ ? କିଏ ଜାଣିଛି କୁହ ତ ମାଆ ? କାହାର ଏଠି ପୁରା ରହିବାର ଅଛି ଯେ ଏତେ କଥା ।ସମୟ ସରିଲେ ସବୁ ଚାଲିବା ନା ।"

ହସି ହସି ଚାଲିଯାଉଥିଲା ସିଏ ସତେ ଯେମିତି ମୋ ହାତରେ ଧରେଇଦେଇ ଜୀବନ ଛବିର ବହିଟିଏ ଯାହାର ପ୍ରଛ୍ଛଦ ରେ ମୟୁର ଚନ୍ଦ୍ରିକା ପିନ୍ଧି ହସୁଥିଲା ନିଜେ ସିଏ ।

____________

ଲୋପାମୁଦ୍ରା ପରିଡା 

ପାନାଥୁର ବାଙ୍ଗାଲୋର