ଜହ୍ନମାମୁଁ -77

କନ୍ୟା ମନୋନୟନ 2

ବିଜୟ ପଚାରିଲେ “ବିବାହ ଭୋଜିରେ ତୁମେ ମୋ ପସନ୍ଦ ଅନୁସାରେ ଖାଦ୍ୟ ଖାଇବ ନା ନାହିଁ?”

ରାଜକୁମାରୀ କହିଲେ “ପ୍ରଥମେ ମୁଁ ମୋ ପସନ୍ଦ ଅନୁସାରେ ଖାଦ୍ୟ ଖାଇବି ।”

ଏହିପରି ନାନା କଥାବାର୍ତ୍ତା ପରେ ବିଜୟ ଉଦୟଗିରି ରାଜ୍ୟକୁ ପ୍ରସ୍ଥାନ କଲେ । ସେଠାରେ ରାଜା କେବଳ ନାମକୁ ମାତ୍ର ଥିଲେ । ପ୍ରକୃତରେ ରାଣୀହିଁ ରାଜ୍ୟ ଚଳାଉଥିଲେ । ସେ ବିଜୟଙ୍କର ଖୁବ୍ ସତ୍କାର କଲେ ।

ବହୁତ ସମୟ ଧରି ଅପେକ୍ଷା କଲେ ମଧ୍ୟ ବିଜୟ ରାଜକୁମାରୀଙ୍କର କୌଣସି ଦେଖା ପାଇଲେ ନାହିଁ । ତେଣୁ ରାଣୀଙ୍କୁ ସେ ପଚାରିଲେ, “ରାଜକୁମାରୀଙ୍କ ସହ କ’ଣ ଦେଖା ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ?”

ତାଙ୍କ କଥା ଶୁଣି ରାଣୀଙ୍କ ମୁହଁ ହଠାତ୍ ତଳକୁ ହୋଇଗଲା । ସେ କହିଲେ, “ପୁଅ କିଛି ଭାବିବ ନାହିଁ, ଉପରବେଳା ତୁମ ସହିତ ତା’ର ଦେଖା ହେବ । ସକାଳେ ଚନ୍ଦନ ଓ ଲହୁଣୀ ମିଶା ହୋଇ ଝିଅର ଦେହରେ ପ୍ରଲେପ ଦିଆଯାଉଥିଲା ସେଥିରେ ଚନ୍ଦନର ଛୋଟ ଅଣୁଟିଏ ଝିଅର ଗାଲରେ ଲାଗିଯିବାରୁ ବୈଦ୍ୟ ଡକା ହୋଇଛନ୍ତି । ବୈଦ୍ୟ ଔଷଧ ଦେଇଛନ୍ତି ଓ ସେ ଶୋଇଛି । ତେଣୁ ଏବେ ଦେଖା ହେବା ଆଉ ସମ୍ଭବ ନୁହେଁ ।”

ସଂଧ୍ୟାବେଳକୁ ରାଜକୁମାରୀଙ୍କ ସହିତ ଦେଖା ହେଲା । ବିଜୟ ପୂର୍ବପରି ଏକ ପ୍ରକାର ପ୍ରଶ୍ନ ଏହାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ କଲେ । ପ୍ରଥମ ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତରରେ ସେ କହିଲେ, “ଠିକ୍ ଅଛି ଆପଣଙ୍କ କଥା ଅନୁସାରେ ବିବାହ ଦିନ ମୁଁ ନୀଳ ଶାଢୀହିଁ ପିନ୍ଧିବି ।” ଦ୍ୱିତୀୟ ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତରରେ ସେ କହିଲେ, “ବିବାହ ପରେ ମୁଁ ପ୍ରଥମେ ଆପଣଙ୍କ ପିତାଙ୍କୁ ପ୍ରଣାମ କରିବି ।” ତୃତୀୟ ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତରରେ ସେ କହିଲେ, “ଆପଣଙ୍କ କଥା ଅନୁସାରେ ମୁଁ ପ୍ରଥମେ ଆପଣଙ୍କ ପସନ୍ଦର ଜିନିଷ କିଛି ଖାଇବି, ପରେ ପଛେ ମୋ ପସନ୍ଦର ଜିନିଷ ମୁଁ ଖାଇବି ।” ଏସବୁ ଉତ୍ତର ସେ ଲଜ୍ଜାରେ ସଙ୍କୁଚିତ ହୋଇ ଅଳ୍ପ ହସି ମଧୁର ସ୍ୱରରେ ଦେଉଥିଲେ ।

ତା’ପରେ ବିଜୟ ଚନ୍ଦ୍ରଗିରିକୁ ଗଲେ । ସେଠାରେ ମଧ୍ୟ ତାଙ୍କୁ ରାଜାଙ୍କ ତରଫରୁ ଖୁବ୍ ସଂବର୍ଦ୍ଧନା ଦିଆଗଲା । ସ୍ୱୟଂ ରାଜା ଓ ରାଣୀ ବିଜୟଙ୍କୁ ସ୍ୱାଗତ କରି ରାଜପ୍ରାସାଦକୁ ନେଇଗଲେ । ସେଠାରେ ମଧ୍ୟ ରାଜାରାଣୀ ତାଙ୍କୁ କହିଲେ, “ପୁଅ କିଛି ଖରାପ୍ ଭାବିବ ନାହିଁ, ସଂଧ୍ୟା ବେଳକୁ ଝିଅ ସହିତ ତୁମର ସାକ୍ଷାତ ହେବ ।”

ବିଜୟ ଅଳ୍ପ ହସି କହିଲେ, “ମନେହୁଏ ଆପଣ ତିଥି ନକ୍ଷତ୍ର ଦେଖି ଏସବୁ ପାଇଁ ସମୟ ଧାର୍ଯ୍ୟ କରିଛନ୍ତି ।”

ରାଣୀ ତାଙ୍କ ଆଖିରୁ ଲୁହ ପୋଛି କହିଲେ “ନାହିଁ ପୁଅ ସେପରି କିଛି ନୁହେଁ; କଥା କ’ଣ କି ସକାଳୁ ଝିଅ ମନ୍ଦିରକୁ ଯାଇ ସେଠାରୁ ଫେରୁଥିଲା । ବହୁତ ପବନ ବହୁଥିଲା ଯେ ଫୁଲଟିଏ ଝିଅର ମଥା ଉପରେ ପଡିଗଲା । ଝିଅକୁ ଜ୍ୱର ହୋଇ ଯାଇଛି, ତା’ର ମଥା ବିନ୍ଧୁଛି । ସେ ଅସୁସ୍ଥ ।”

ସଂଧ୍ୟାବେଳକୁ ବିଜୟଙ୍କର ରାଜକୁମାରୀଙ୍କ ସହିତ ଦେଖା ହେଲା ଓ ସେ ତାଙ୍କୁ ପୂର୍ବପରି ତିନୋଟି ପ୍ରଶ୍ନ ପଚାରିଲେ, ପ୍ରଥମ ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତରରେ ସେ କହିଲେ, “ଶାଢୀର ରଙ୍ଗ ପାଇଁ ମୋର କିଛି ଚିନ୍ତା ନାହିଁ । ମୁଁ କେବଳ ଏତିକି ଚାହେଁ ଯେ ଶାଢୀଟି ଖୁବ୍ ହାଲ୍କା ଓ ପତଳା ହୋଇଥିବ । କାରଣ ଶାଢୀର ଓଜନ ମୁଁ ମୋଟେ ସହ୍ୟ କରି ପାରେନାହିଁ ।”

ଦ୍ୱିତୀୟ ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତରରେ ସେ କହିଲେ, “ନଇଁ ନଇଁ ଏତେଥର ପ୍ରଣାମ କଲେ ମୋର ଅଂଟା ଭାଙ୍ଗିପଡିବ ତେଣୁ ସମସ୍ତିଙ୍କୁ ମୁଁ ଥରେ ମାତ୍ର ହାତରେ ନମସ୍କାର କରିଦେବି ।”

ତୃତୀୟ ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତରରେ ସେ କହିଲେ, “ଖାଦ୍ୟ ବିଷୟ ମୋର ବଶରେ ନାହିଁ । ମୋ ପରିଚାରିକାମାନେ ଯାହା ଖୁଆଇ ଦେବେ ମୁଁ ତାହାହିଁ ଖାଇବି ।”

ରାଜକୁମାର ବିଜୟ ଏବେ ରାଜ୍ୟକୁ ଫେରି ଆସି ପିତାଙ୍କୁ କହିଲେ, “ବାବା ମୁଁ ଚନ୍ଦ୍ରଗିରିର ରାଜକୁମାରୀଙ୍କୁ ବିବାହ କରିବାକୁ ଚାହେଁ । ମୁଁ ଜାଣିପାରିଲି ଯେ ସାରା ପୃଥିବୀରେ ବୋଧହୁଏ ସେ ହିଁ ଅତ୍ୟନ୍ତ କୋମଳ ।”

ଗଳ୍ପ ସେତିକିରେ ଶେଷ କରିସାରି ବେତାଳ ବିକ୍ରମଙ୍କୁ ପଚାରିଲା, “ରାଜନ୍, କୌଣସି ପୁରୁଷ ଯେତେବେଳେ ପତ୍ନୀ ପସନ୍ଦ କରେ ସେ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ବା ସଦଗୁଣ ଅଛି ନା ନାହିଁ ଦେଖେ । କିନ୍ତୁ କୋମଳତା ଦେଖି କନ୍ୟା ବାଛିବା ଏକ ହାସ୍ୟାସ୍ପଦ କଥା । ବିଜୟର ଏପରି କରିବା ପଶ୍ଚାତରେ କି କାରଣ ଥାଇପାରେ? ଏସବୁ ବିଷୟରେ ଭାବିଚିନ୍ତି ଉତ୍ତର ଦିଅ । ଉତ୍ତର ଜାଣିକିବି ତମେ ଯଦି ଚୁପ୍ ରହିବ, ତେବେ ତୁମ ଶୀର ସ୍କନ୍ଧଚ୍ୟୁତ ହେବ ।”

ରାଜା ବିକ୍ରମ କହିଲେ, “କେତୋଟି ମାତ୍ର ମୁହୂର୍ତ୍ତ ସାନ ହୋଇଥିବା ଯୋଗୁଁ ବିଜୟଙ୍କର ସମସ୍ତ ଯୋଗ୍ୟତା ଥାଇ ମଧ୍ୟ ସେ ସିଂହାସନରୁ ବଞ୍ଚିତ ହେଲେ । ଅଥଚ ଜୟ ସିଂହାସନ ପାଇଲେ ଓ ଏକ ସାଧାରଣ ପରିବାରର ଝିଅକୁ ମଧ୍ୟ ସେ ବାହା ହେଲେ, ତେଣୁ ବିଜୟଙ୍କର ସ୍ତ୍ରୀ ମଧ୍ୟରେ ଏପରି କିଛି ବିଶିଷ୍ଟତା ଥିବା ଉଚିତ୍ ଯଦ୍ୱାରା ସର୍ବଦା ତାଙ୍କର ଶ୍ରେଷ୍ଠତ୍ୱ କିଛିଟା ପ୍ରତିପାଦନ ହେବ ଓ ସ୍ତ୍ରୀ ପାଇଁ ସ୍ୱାମୀ ନିଜକୁ ଗୌରବାନ୍ୱିତ ମଣିବେ । ସେ ନିଜେ ରାଣୀ ନହେଲେ ମଧ୍ୟ ନିଜକୁ କେବେବି ଛୋଟ ମଣିବେ ନାହିଁ । କାରଣ ଫୁଲଟିଏ ଯାହାକୁ କଷ୍ଟଦିଏ ସେ କିପରି ରାଜକାର୍ଯ୍ୟ ମଥାରେ ନେବେ? ନିଜର ବିଶିଷ୍ଟତାହିଁ ତାଙ୍କୁ ତୃପ୍ତି ଦେବ । ଏହା ସେ ରାଜପରିବାରର ଶାନ୍ତି ଓ ସଂହତି ପାଇଁହିଁ କରିଛନ୍ତି । ଏପରି କ୍ଷେତ୍ରରେ ରାଜକୁମାର ବିଜୟଙ୍କର ବିବେକର ଅଭାବ ବା ବ୍ୟବହାରିକ ବୁଦ୍ଧିର ଅଭାବ ବୋଲି ଆମେ କହିପାରିବା ନାହିଁ ।”

ରାଜା ବିକ୍ରମ ଉତ୍ତର ଦେବା ଯୋଗୁଁ ତାଙ୍କର ମୌନ ଭଙ୍ଗ ହେଲା । ତେଣୁ ଶବ ସହିତ ବେତାଳ ପୁଣି ପୂର୍ବ ବୃକ୍ଷରେ ଯାଇ ଝୁଲି ପଡିଲା ।