ଜହ୍ନମାମୁଁ -120

ପରିବର୍ତ୍ତନ -୨

ସୁମତି ଦେବୀଙ୍କ ମନରେ କୌତୁହଳ ଥାଏ: ମୋର ଏ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଦେଖି ଅନ୍ୟମାନେ କ’ଣ ମନେ କରୁଛନ୍ତି? ଦିନେ ସେ ଗାଁ ଦାଣ୍ଡରେ ଯାଉଛନ୍ତି, ହଠାତ୍ ତାଙ୍କର ଜଣେ ପଡୋଶୀ ଘର ଭିତରୁ ତାଙ୍କ ନାମ ଆସି ତାଙ୍କ କାନରେ ପଡିଲା । ସେ ଅଟକି ଯାଇ କାନ ପାରିଲେ ।

ଜଣେ ମହିଳା କହୁଥାନ୍ତି, “ସୁମତିର କ’ଣ ହେଲା କେଜାଣି, ମୋତେ ବହୁତ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଲାଗୁଛି । ସେଦିନ ରାନ୍ଧିବା ବେଳେ ମୋ ହାତରେ ଫୁଟୁଥିବା ପାଣି ପଡିଗଲା । ସୁମତି ସେତିକିବେଳେ ଆମ ଘରକୁ ଆସିଥାଏ । ସେ ମୋ ହାତରେ ମଲମ ଲଗାଇ ଦେଇ ମୋତେ ବସାଇ ରଖି ନିଜେ ରାନ୍ଧିଦେଇ ଗଲା ।”

ଆଉ ଜଣେ ମହିଳା କହିଲେ “ଗତ କାଲି ମୋ ପୁଅ ଝିଅ ଓ ପରିଡାବାବୁଙ୍କ ନାତି ନାତୁଣୀ ଯାଇ ତାଙ୍କ ଘରେ ଏମିତି ଚିଲ୍ଲୋଉଥାନ୍ତି ଯେ ମୁଁ ଆମ ଘରେ ଶାନ୍ତିରେ କାମ କରି ପାରିଲି ନାହିଁ । ମୋର ଭୟ ହେଲା ସୁମତି ନୂଆବୋଉ କ’ଣ କହିବେ! କିନ୍ତୁ ସେ ମୋତେ ଦେଖି ହସି ଦେଲେ । ମୁଁ ପିଲାଗୁଡାଙ୍କୁ ଆକଟିବାରୁ ସେ ବରଂ ସେମାନଙ୍କ ପକ୍ଷ ନେଲେ । ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ!”

ଜଣେ ବୟସ୍କା ମହିଳା ଟିପ୍ପଣୀ ଦେଲେ “ଭଉଣୀ! କୁକୁର ଲାଞ୍ଜ ସିଧା ହୁଏନାହିଁ କି ମଣିଷର ପ୍ରକୃତି ବି କେବେବି ବଦଳେ ନାହିଁ । ସୁମତି ଏମିତି ଢଙ୍ଗ ଦେଖାଇବାର କିଛି କାରଣ ଥିବ । ବଳେ ତାହା ଜଣା ପଡିଯିବନି?”

ଅନ୍ୟମାନେ କିଛି କହିଲେ ନାହିଁ ।

ସୁମତି ଦେବୀ ପ୍ରଥମ ଦୁହିଁଙ୍କ ମନ୍ତବ୍ୟରେ ଯେଉଁ ଆନନ୍ଦ ପାଇଥିଲେ, ତାହା କୁଆଡେ ଚାଲିଗଲା । ସେ ବହୁତ ଦୁଃଖିତ ହେଲେ ।

ଘରକୁ ଫେରି ଆସିବା ବେଳକୁ କୂଅ ପାଖରୁ ତାଙ୍କ କାନରେ ତାଙ୍କରି ବିଷୟରେ ଆଲୋଚନା ପଡିଲା । ସୌଦାମିନୀ ଓ ତା’ ସ୍ୱାମୀ ଆଲୋଚନା କରୁଥିଲେ । ଦୁହେଁ ତାଙ୍କ ଘରେ କାମ କରୁଥିଲେ ।

ସୌଦାମିନୀ କହିଲା “ଆମ ମାଲିକାଣୀଙ୍କର କ’ଣ ହୋଇଛି କେଜାଣି, ସେ ଆଉ ମୋଟେ ରଗାରଗି କରୁ ନାହାଁନ୍ତି । ଆଜି ସକାଳେ ମୁଁ ଗୋଟାଏ ଗିଲାସ ଭାଙ୍ଗି ପକାଇଲି । ଭାବୁଥିଲି ସେ ମୋତେ ଗୋଟାଏ ଚାପୁଡା ଦେବେ । କିନ୍ତୁ ସେ କାଳେ ଭଙ୍ଗା କାଚ ଗୋଟାଇବାକୁ ଯାଇ ମୋ ହାତ କଟିଯିବ, ସେଥିପାଇଁ ଅତି ସାବଧାନରେ ସେସବୁ ଗୋଟାଇବାକୁ କହିଲେ । ଆଉ କିଛି କହିଲେ ନାହିଁ ।”

ତା’ ସ୍ୱାମୀ କହିଲା “ହଁ । ମୁଁ ବି ତାଙ୍କ ବ୍ୟବହାରରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଲକ୍ଷ୍ୟ କରୁଛି । କିନ୍ତୁ ମୋତେ ଡର ଲାଗୁଛି । ଝଡ ଆସିବା ପୂର୍ବରୁ ଯେପରି ସବୁ ନିସ୍ତବ୍ଦ ମନେ ହୁଏ, ତାଙ୍କ ଅବସ୍ଥା ସେମିତି ହୋଇଥିବ ପରା! ସେ ହଠାତ୍ କ୍ରୋଧରେ ଆଉ ଫାଟି ପଡିବେ ନାହିଁ ତ?”

ଏଥର ସୁମତି ଦେବୀଙ୍କୁ କାନ୍ଦ ଲାଗିଲା । ସେ ତାଙ୍କ କୋଠରୀ ଭିତରକୁ ପଶିଗଲେ ।

ଗୋବିନ୍ଦବାବୁ ପଚାରିଲେ “କିହୋ! ତମେ କାହିଁକି ଏମିତି ଦିଶୁଛ?”

“ମୋର ପରିବର୍ତ୍ତନ ହୋଇଛି ବୋଲି କେହି ବିଶ୍ୱାସ କରୁ ନାହାଁନ୍ତି । ସମସ୍ତେ ଖାଲି ଭାବୁଛନ୍ତି ଯେ ମୁଁ ଛଳନା କରୁଛି । ତେବେ ଲାଭ କ’ଣ ହେଲା?” ଏହା କହି ସୁମତି ଦେବୀ ଆଉ ଅଶ୍ରୁ ସମ୍ବରଣ କରି ପାରିଲେ ନାହିଁ ।

ଗୋବିନ୍ଦବାବୁ କହିଲେ “ସୁମତି, ତୁମ ପରିବର୍ତ୍ତନର ଲାଭ କ’ଣ ତୁମେ ନିଜେ ଅନୁଭବ କରିପାରୁ ନାହଁ? ବିରକ୍ତି, କ୍ରୋଧ, ଏସବୁ ଯିଏ ପୋଷଣ କରେ, ସିଏ ନିଜେହିଁ ପ୍ରଥମେ ଯନ୍ତ୍ରଣା ପାଏ । ତମେ ସେ ଯନ୍ତ୍ରଣାରୁ ମୁକ୍ତ । ଏହାହିଁ ବଡ ଲାଭ ।”

ସତରେ ଧିରେ ଧିରେ ସୁମତି ଦେଖିଲେ କିଛି ଦିନ ପରେ ସେ ଛଳନା କରୁଛନ୍ତି ବୋଲି ଆଉ କେହି ମଧ୍ୟ ଭାବିଲେ ନାହିଁ । ସମସ୍ତେ ତାଙ୍କ ପୂର୍ବ ଢଙ୍ଗ ପାଶୋରି ଦେଲେ ।

ଯଥା ସମୟରେ ତାଙ୍କ ପୁଅ ପାଇଁ ଗୋଟିଏ ସମ୍ଭ୍ରାନ୍ତ ପରିବାରରୁ କନ୍ୟାଟିଏ ଯୋଗାଡ ହେଲା ।