ଦୁଇଟି ପ୍ରେମ କାହାଣୀ

ଘଟଣାଟି ବହୁତ ପୁରୁଣା ନୁହେଁ, ଏଇ ଅଳ୍ପଦିନ ତଳର କଥା । ମୁଁ କୌଣସି ଏକ କାମରେ ଆଠଗଡ ଯାଇଥାଏ । କାମ ସରୁସରୁ ଡେରି ହୋଇଗଲା, ଡେରି କଣ, ଜମାରୁ ରାତି ପ୍ରାୟ ସାଢେ ଆଠଟା ହୋଇ ଯାଇଥିଲା । ପୁରୁଣା କଟକ ସମ୍ବଲପୁର ରାସ୍ତାରେ ମୋର ଭୂବନେଶ୍ୱର ଫେରିବା କଥା । କିନ୍ତୁ ବନ୍ଧୁମାନେ କହିଲେ ରାତି ହୋଇ ଗଲାଣି ଆଜି ରାତି ଏଇଠି ରହିଯାଆନ୍ତୁ, କାଲି ସକାଳେ ଚାଲିଯିବେ । କିନ୍ତୁ ମୁଁ ମନେମନେ ଭାବିଲି, ଏବେ ରାସ୍ତା ଏତେ ବଢିଆ ପିଚୁ ସଡକ ହୋଇ ଯାଇଛି । ଘଣ୍ଟେ ଦେଢଘଣ୍ଟାର ଡ୍ରାଇଭ କଲେ, ଘରେ ପହଞ୍ଚି ଶାନ୍ତିରେ ଟିକିଏ ଶୋଇପାରିବି । ଭୂବନେଶ୍ୱର ବେଶି ଦୂରବି ନୁହେଁ । ମୁଣ୍ଡଳି ବ୍ରିଜ୍ ପାରକଲେ, ପହଞ୍ଚିଗଲି ବାରଙ୍ଗ ତାପରେ ନନ୍ଦକାନନ, ତା ପରେ ପରେ ଆମର ଆପାର୍ଟମେଣ୍ଟ ଗୁଡିକ, ବାସ୍ ପହଞ୍ଚିଗଲି ଘରେ । କିନ୍ତୁ ସେମାନେ କହୁଥିଲେ ନରାଜ ପୂର୍ବରୁ ମେଘା ଘାଟିରେ ଯେଉଁ ଜଙ୍ଗଲିଆ ଜାଗା ଅଛି, ସଂଧ୍ୟାପରେ ସେଇ ରାସ୍ତାରେ ହାତୀପଲ ପାଣି ପିଇବାକୁ ମହାନଦୀ ଯାଉଛନ୍ତି । ଗଲା ସପ୍ତାହରେ ହାତୀ ଜଣେ ବାଇକବାଲା ଉପରେ ଆକ୍ରମଣ କରିଥିଲେ, ତାର ବାଇକଟାକୁ ପୁରା ଭାଙ୍ଗିଦେଇଥିଲେ । ସକାଳୁ ସକାଳୁ କିଏ ଟାକ୍ସିବାଲା ତାକୁ ଅଚେତ ଅବସ୍ଥାରେ ଦେଖି ନେଇ ଆସିଥିଲା ଆଠଗଡ ହସପିଟାଲକୁ । ଆଉଟିକେ ଡେରିହୋଇଥିଲେ ବିଚରା ମରିଯାଇଥାନ୍ତା । ମୁଁ କହିଲି ଆରେ ଭାଇ ମୁଁ କାରରେ ଯିବି । ହାତୀ ଦେଖିଲେ ଦୂରରୁ ଅଟକି ଯିବି । ତୁମେ ବ୍ୟସ୍ତ ହୁଅନି ମୁଁ ସକୁଶଳ ଭୂବନେଶ୍ୱର ପହଞ୍ଚିଯିବି । ପହଞ୍ଚିଲେ ଫୋନ କରିଦେବି କହି ମୁଁ କାର ଷ୍ଟାର୍ଟ କରିଦେଲି ।

ନିକାଞ୍ଚନ ରାସ୍ତା, କଳା ମଚ୍ ମଚ୍ ସାପପରି ଅଙ୍କାବଙ୍କା ଉଠାଣି ଗଡାଣି ହୋଇ ଚାଲିଥାଏ ମୋର ମାରୂତି କାର୍ । ଷ୍ଟେରିଓରେ ଲତା ମଙ୍ଗେସ୍କର ମୋହମ୍ମଦ ରଫିଙ୍କର ପୁରୁଣା ଗୀତର ସ୍ୱର ସାଙ୍ଗରେ ଗୁଣୁଗୁଣୁ କରି ମୁଁ ଡ୍ରାଇଭିଂର ମଜା ନେଉଥାଏ, ହେଲେ ମନ ଭିତରେ ହାତୀ ଡରଟା ଯେତେବେଳେ ଆସିଯାଏ, ସେତେବେଳେ ମୋର ଗୀତର ଭଲ୍ୟୁମ ବି ବଢି ଯାଉଥିଲା । ଗୁଣୁଗୁଣୁରୁ ମଧ୍ୟମ ଆଉ ତାପରେ ଲାଉଡ ହୋଇଯାଉଥିଲା । ଅଧଘଣ୍ଟା ଡ୍ରାଇଭିଂ ପରେ ହାତୀ ଅଞ୍ଚଳର ବୋର୍ଡଟା ଦିଶିଲା, ସେଇଠି କାରର ସ୍ପିଡ୍ ସ୍ଳୋ କରି ଆଗକୁ ଦେଖିଲି, କାରର ଲାଇଟ୍ ଯେତେଦୂର ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଯାଉଥିଲା ତା ପରିଧୀ ଭିତରେ ଏପରି କିଛି ସନ୍ଦିଗ୍ଧ ବସ୍ତୁ ଦୃଷ୍ଟିକୁ ଆସୁ ନଥିଲା । ମନକୁ ଟିକେ ଦୃଢକରି ପୁରା ବୀରତ୍ୱର ସହିତ କାର ଚଲାଇବା ଆରମ୍ଭ କରିଦେଲି, ସ୍ପିଡ ଅଶି-ନବେ କିଲୋମିଟର ହେବ । ଦିଟା ଟର୍ନିଂ ପରେ ହାତୀଶଂକୁଳ ପଥ ସମାପ୍ତ ହେଇଗଲା ପରେ ଟକିଏ ଆସ୍ୱସ୍ତ ଲାଗିଲା । ପୁଣି ମୁଁ ମୋ ନର୍ମାଲ ସ୍ପିଡ ପଚାଶ-ଶାଠିଏକୁ ଫେରିଆସିଲି । ନରାଜ ବ୍ରୀଜ୍ ଟା ଗୋଟେ ଟର୍ନିଂ ପରେ ଆସିଗଲା । ବ୍ରୀଜ୍ ଉପରେ ଚଢିବା ବେଳକୁ ଦୂରରୁ କାରର ଲାଇଟ୍ ରେ ମୋତେ କିଛି ଦେଖାଗଲା ଯେପରି କିଏ ଜଣେ ଏପଟ ସେପଟ ହେଉଛି । ମୁଁ ଯେତେବେଳେ କିଛି ପାଖାପାଖି ହୋଇ ଯାଇଥଲି, ସେ ଲୋକଟି ବ୍ରିଜ୍ ର ପାରାପିଟ୍ ଉପରକୁ ଚଢିଗଲା ଏବଂ ବ୍ରୀଜ୍ ତଳେ ପାଣିକୁ ଡେଇଁବାକୁ ଉଦ୍ୟମ କରୁଥିଲା । ମୋର କାର ସେତେବେଳେ ଲୋକଟିର ପ୍ରାୟ ପାଖାପାଖି ହୋଇଯାଇଥିଲା । ଅଚାନକ ଏପରି ଦୃଶ୍ୟ ମୋ ଆଖି ସାମ୍ନାରେ ଘଟିବାକୁ ଯାଉଥିଲା । ମୁଁ କାଳବିଳମ୍ବ ନକରି କାରର ବ୍ରେକ ଲଗାଇ ଦଉଡି ଯାଇ ଲୋକଟି ପାଣିକୁ ଡେଇଁବା ପୂର୍ବରୁ ତାର ହାତଧରି ତଳକୁ ଟାଣି ଆଣିଲି ।

ଦେଖିଲି, 23-24ବର୍ଷର ଯୁବକଟିଏ । ବଡ ଦୁଃଖି ଏବଂ କ୍ଳାନ୍ତ ଦିଶୁଥିଲା, କେତେଦିନ ହେଲା ଦାଢୀବି କାଟିନି, ହେଲେ ତାର ପୋଷାକରୁ ଜଣାପଡୁଥିଲା ଭଲ ଘରର ପିଲାଟିଏ । କେଉଁ କଲେଜରେ ପଢୁଛି ବୋଧହୁଏ । ପିଲାଟି ମୋ ହାତରୁ ତାର ହାତ ଛଡାଇବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରୁ କରୁ କହୁଥାଏ ମତେ ଛାଡନ୍ତୁ, ମୋତେ ମରିଯିବାକୁ ଦିଅନ୍ତୁ । ମୁଁ କାହାପାଇଁ ବଞ୍ଚିବି, ମୋର ବଞ୍ଚିବାର ଇଚ୍ଛାନାହିଁ । ମୋ ହାତ ଛାଡନ୍ତୁ ପ୍ଲିଜ୍ । ପିଲାଟି ନିଜର ହୋସରେ ନଥିଲା ଯେପରି । ଦେଖିଲି, ତାର ବୟସ ମୋ ପୁଅଠାରୁ ବି ଅନେକ କମ୍ ହେବ । ଏ ବୟସରେ ଏପରି ଆତ୍ମହତ୍ୟାର କାରଣ କଣ ହୋଇପାରେ ? ପରୀକ୍ଷାରେ ଫେଲ ? ପ୍ରେମରେ ବିଫଳତା ? ନା ମାଆ ବାପା ରାଗରେ କଣ କହିଦେଲେ ବୋଲି ଆତ୍ମହତ୍ୟା କରିବାକୁ ଚାଲି ଆସିଛି ? ପିଲାଟି ପ୍ରତି କିଛି ଦୟା, କିଛି କ୍ରୋଦ୍ଧ, କିଛି ଘୃଣା ଏବଂ କିଛି ସମବେଦନାର ମିଶାମିଶି ଭାବନା ମନରେ ଆସୁଥାଏ । ଏପରି ଟଣା ଓଟରା ଭିତରେ କେମିତି କେଜାଣି ମୁଁ ତାକୁ ଶକ୍ତ ଚାପୁଡାଟାଏ ମାରିଦେଲି । ପିଲାଟି ହଠାତ ଚୁପ୍ ହୋଇଗଲା ଏବଂ ତଳେ ବସି ପଡିଲା । ମୁଁ ତାର ହାତ ଛାଡିଦେଇ ତା ପାଖରେ ବସିପଡିଲି । ସେ ତାର ଦୁଇ ହାତରେ ନିଜ ମୁହଁ ଲୁଚାଇ କାନ୍ଦିବାକୁ ଲାଗିଲା । ତା ପ୍ରତି ମନରେ ମୋର ଦୟା ଆସିଗଲା । କିନ୍ତୁ ତାକୁ ଚାପୁଡା ମାରିଥିଲି ବୋଲି ନୁହେଁ, ତାକୁ ହୋସରେ ଫେରାଇ ଆଣିବା ପାଇଁ ଚାପୁଡା ମାରିବାଟା ନିହାତି ଆବଶ୍ୟକ ଥିଲା ସେତେବେଳେ ।

ପିଲାଟିର ପିଠିରେ ହାତ ବୁଲାଇ ତାକୁ ପାଖକୁ ଆଉଜାଇ ଆଣିଲି, ସିଏବି ମୋ ପାଖକୁ ଆଉଜି ଆସିଲା ଏବଂ ଆହୁରି ଯୋରରେ କାନ୍ଦିବାକୁ ଲାଗିଲା । ମୁଁ ତାର ପିଠି ଆଉଁସୁ ଆଉଁସୁ ପଚାରିଲି, କଣ ହେଲା, କାହିଁକି ଏପରି ଆତ୍ମହତ୍ୟା କରିବାକୁ ବାହାରିଛ ? ଜାଣିଛ, ମଣିଷ ଜୀବନ କେତେ ଦୂର୍ଲ୍ଲଭ । କେତେ ପୂଣ୍ୟଫଳରେ ମଣିଷ ଜୀବନ ପାଇଛ, ଭଗବାନ ଦେଇଥିବା ଏଇ ମୂଲ୍ୟବାନ ଜୀବନକୁ ନଷ୍ଟ କରିବାକୁ କିଏ ତୁମକୁ ଅଧିକାର ଦେଲା ? ଏପରି ନିଷ୍ପତି ନେବା ଆଗରୁ ତୁମ ମାଆ ବାପା ଭାଇଭଉଣୀଙ୍କ କଥା ବି ଥରେ ଭାବିଲନି ? କଣ ଏମିତି ହୋଇଗଲା ତୁମ ସାଥିରେ । ପିଲାଟି ଆହୁରି ଯୋରରେ କାନ୍ଦିବାକୁ ଲାଗିଲା । ଦେଖିଲି ସେ ଏବେ ନିଜ ଭୂଲ ବୁଝିପାରୁଛି ଏବଂ ଏବେ ଆଉ ଆତ୍ମହତ୍ୟା କରିବାକୁ ପାଣିକୁ ଡେଇବନି ବୋଧହୁଏ । ଟିକେ ଆସ୍ୱସ୍ଥ ଅନୁଭବ କଲି । ଏବଂ ତାକୁ ଏକୁଟିଆ ଛାଡି ପାଖରେ ଠିଆ ହୋଇଥିବା ମୋ କାରର ଡୋର ଖୋଲି ପାଣିବୋତଲ ବାହାର କଲି, କିନ୍ତୁ ଏଇ ସମୟ ଭିତରେ ତା ଉପରୁ ମୋର ଦୃଷ୍ଟି ମୋଟେ ହଟାଇ ନଥାଏ । ତଥାପି ମନରେ ଡରଥାଏ, ପୁଣି ଯଦି ସିଏ ପାଣିକୁ ଡେଇଁବାକୁ ଚାଲିଯିବ ! ହେଲେ ସେ ସେମିତି ଶାନ୍ତ ବସିଥିବାର ଦେଖି ମୁଁ ବି ଟିକେ ଆସ୍ୱସ୍ଥ ହେଉଥିଲି ।

ପାଣିବୋତଲଟି ତା ଆଡକୁ ବଢାଇ ଦେଇ କହିଲି, ନିଅ ପାଣି ଢୋକେ ପିଇନିଅ । ପିଲାଟି ମୁହଁ ଉପରୁ ହାତ ଉଠାଇ ମୋ ମୁହଁକୁ ଚାଁହିଲା ଏବଂ ମୋ ହାତରୁ ପାଣିବୋତଲଟି ନେଇ ପ୍ରଥମେ କିଛି ପାଣିରେ ମୁହଁ ଧୋଇନେଲା, ଦି'ଢୋକ ପାଣି ପିଇ ବାକିପାଣି ନିଜ ମୁଣ୍ଡ ଉପରେ ଢାଳିଦେଲା । ମୁଁ ତା ପାଖରେ ତା ଦେହକୁ ଲାଗି ବସିପଡିଲି । କହିଲି, କିଛି ନଭାବି ମୋତେ କୁହ, ତୁମ ଜୀବନରେ ଏପରି କଣ ହୋଇଗଲା ଯେ ତୁମେ ଜୀବନ ହାରିଦେବା ପରି ପଦକ୍ଷେପ ନେବାକୁ ନିଷ୍ପତ୍ତି ନେଇଗଲ ?

ବୋତଲରେ ଥିବା ଶେଷବୁନ୍ଦାକ ପାଣି ପାଟିରେ ଢାଳିଦେଇ ପିଲାଟି ନୀରିହ ଆଖିରେ ମୋ ମୁହଁକୁ ଚାହିଁଲା, ବଡ କରୁଣତାରଭାବ ସ୍ପଷ୍ଟ ବାରିହୋଇ ଯାଉଥିଲା ତାର ମୁହଁରୁ । ପିଲାଟି ତାର ମୁହଁ ଖୋଲିଲା, କହିଲା, ଆପଣ କାହିଁକି ପଚାରୁଛନ୍ତି ? କିଛି ପଚାରନ୍ତୁ ନାହିଁ । ବଡ ଦୁଃଖ କାହାଣୀ ମୋର, ଏ ଦୁନିଆରେ କାହାକୁ ବିଶ୍ୱାସ କରିବା ଭୂଲ ! ଆପଣ ମୋ କଥା ଶୁଣି କଣ ଲାଭ ପାଇବେ । ମୁଁ କହିଲି, ଲାଭକ୍ଷତି କଥା ମୁଁ ତ ଜାଣିନି, କିନ୍ତୁ ଯଦି ସମ୍ଭବହୁଏ ମୁଁ ତୁମକୁ କିଛି ସାହାଯ୍ୟ କରିପାରେ । କଣ ସାହାଯ୍ୟ କରି ପାରିବେ ଆପଣ ? ବଡ ବିରକ୍ତ ଭାବରେ ପିଲାଟି ମୋତେ ରୋକଠୋକ ଦିପଦ ଶୁଣେଇଦେଇ ମୋ ମୁହକୁ ଚାହିଁଲା, ମୁଁ କିନ୍ତୁ ସ୍ଥିତପ୍ରଜ୍ଞ ପରି ନିଶ୍ଚଳ ଥିଲି । ମୋ ଭାବରେ କିଛି ପରିବର୍ତ୍ତନ ନଦେଖି ସେ ତାର ସ୍ୱରରେ ନିକିଏ ନରମତା ଆଣି ମତେ ପଚାରିଲା, ତାକୁ ବୁଝେଇ ପାରିବେ ? ଆପଣ କଣ ବୁଝେଇବେ ଯେ ତାକୁ, ଯିଏ ମୋତେ ବୁଝିପାରିଲାନି, ମୋ ପ୍ରେମକୁ ବୁଝି ପାରିଲାନି, ସେ ଆପଣଙ୍କ କଥା କଣ ବୁଝିବ ? 

ତାର ନାଆଁ ସୁଭଦ୍ରା ଥିଲା, ମୋରି ସାଙ୍ଗରେ ପାଠ ପଢୁଥିଲା ଗୋଟିଏ ସ୍କୁଲରେ, ଗୋଟିଏ ଶ୍ରେଣୀରେ । ଗ୍ରାଜୁଏସନ ପାଇଁ ଗୋଟିଏ କଲେଜରେ ସିଟ୍ ମିଳିଲାନି ତେଣୁ ଆମର କଲେଜ ଅଲଗା ହୋଇଗଲା । ହାଇସ୍କୁଲ ପଢିବା ବେଳରୁ ଆମେ ପରସ୍ପରକୁ ଭଲ ପାଉଥିଲୁ । ହେଲେ କଲେଜ ବଦଳିବା ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ସିଏ ବି ବଦଳିଗଲା, ତାର ପ୍ରେମ ବଦଳି ଗଲା, ପ୍ରେମିକ ବି ବଦଳିଗଲା । ମୁଁ ତାକୁ କେତେ ଭଲ ପାଉଥିଲି, ମୋ ଜୀବନଠାରୁ ବି ଅଧିକ ଭଲପାଉଥିଲି । ମୁଁ ତାକୁ ସତ ସତିକା ପ୍ରେମ କରୁଥିଲି, ହେଲେ ସେ ମୋ ସାଥିରେ ପ୍ରେମର ଖେଳ ଖେଳୁଥିଲା । ଦୁଇ ଦିନ ଖେଳିଲା, ପୁରୁଣା ଖେଳନାରୁ ମନ ଭରିଗଲା, ନୂଆ ଖେଳନା ପାଇ ପୁରୁଣା ଖେଳଣାକୁ ଫୋପାଡିଦେଲା । ଏମିତି ଧୋକେବାଜ ଝିଅଙ୍କୁ ଆପଣ କଣ ବୁଝେଇ ପାରିବେ ? ପିଲାଟିର କଥାଶୁଣି ମୁଁ ହୋ ହୋ ହୋଇ ହସି ଉଠିଲି, ମୁଁ ଜାଣିଗଲି ଏଇଟା ପ୍ରେମରେ ଧୋକା ଖାଇଥିବା ଏକ ବିଫଳ ପ୍ରେମିକର କାହାଣୀ । ଯାହାର ଅନ୍ତ ଏମିତି ଆତ୍ମହତ୍ୟା ଦୃଶ୍ୟ ପରେ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯାଇଥାଆନ୍ତା । ପିଲାଟି ମୋ ଆଡକୁ ଚାହିଁ ବଡ ନିରାଶ ଭାବରେ କହିଲା, ସାର୍- ଲୋକେ ଲୈଲା ମଜୁନୁ, କେଦାର ଗୌରୀର ପ୍ରେମ କାହାଣୀ ଶୁଣି କାନ୍ଦି ପକାନ୍ତି, ଆଉ ଆପଣ ମୋ କଥା ଶୁଣି ଟିକିଏ ବି ଦୁଃଖ ଅନୁଭବ କରୁନାହାନ୍ତି, ବରଂ ଏପରି ନିଷ୍ଠୁରଭାବେ ହସୁଛନ୍ତି ! ମୁଁ ହସ ବନ୍ଦ କରି ତା ମୁହଁକୁ ଟିକେ ଚାହିଁଲି ପୁଣି କହିଲି, ପ୍ରଥମ କଥା ତୁମେ ମୋତେ ସାର୍ ନୁହଁ ଅଙ୍କଲ ଡାକିପାରିବ, ଦ୍ୱିତୀୟରେ ତୁମର ନାଆଟି ମୋତେ କହିବ ? ପିଲାଟି କହିଲା, ଆଚ୍ଛା ଅଙ୍କଲ, ମୋ ନାଆଁଟା ଶ୍ରୀକାନ୍ତ ।

ଶ୍ରୀକାନ୍ତ, ଖୁବ୍ ଭଲ ନାଆଁଟିଏ । ଆଚ୍ଛା ଶ୍ରୀକାନ୍ତ ତୁମେ ଲୈଲା ମଜୁନୁ କି କେଦାର ଗୌରୀର କାହାଣୀ ଭଲଭାବରେ ଜାଣିଛ ? ନା' ବୋଧହୁଏ ତୁମେ ଠିକ୍ ଭାବେ ଜାଣିନ, ଜାଣିଥିଲେ ହୁଏତ ତୁମେ ତୁମ ପ୍ରେମକୁ ସେମାନଙ୍କର ମହାନ ପ୍ରେମ ସହିତ ତୁଳନା କରି ନଥାନ୍ତ । ସେମାନଙ୍କ ପ୍ରେମ ଆଜି ଏଇଥି ପାଇଁ ଅମର, କାରଣ ସେମାନେ ଜଣେ ଆଉ ଜଣଙ୍କ ପାଇଁ ଜୀବନ ହରେଇ ଦେଇଥିଲେ । କିନ୍ତୁ ତୁମ ପ୍ରେମରେ ? ଆଜି ତୁମେ ଏଇଠି ଆତ୍ମହତ୍ୟା କରିବାକୁ ଏକୁଟିଆ ଆସିଛ, ଆଉ ତୁମର ପ୍ରେମିକା ତାର ନୂଆ ପ୍ରେମିକ ସାଥିରେ କେଉଁ ପାର୍କରେ ବୁଲୁଥିବ କି କେଉଁ ହୋଟେଲରେ ଡିନରର ମଜା ନେଉଥିବ, ନୁହେଁ ? ଇଏ ହେଲା ତୁମର ପ୍ରେମ କାହାଣୀ । ଦେଖ ତୁମ ବୟସରେ ପ୍ରାୟ ସମସ୍ତେ ପ୍ରେମ କରିଥାଆନ୍ତି, ମୁଁ ବି ପ୍ରେମ କରିଥିଲି । କିନ୍ତୁ ଅବଶୋଷ ସବୁ ପ୍ରେମ କାହାଣୀ ସଫଳ ହୁଏନା । ମୋର ପ୍ରଥମ ପ୍ରେମ ବି ଏକ ବିଫଳ ପ୍ରେମ କାହାଣୀ ଥିଲା, ହେଲେ ମୁଁ ହତାଶ ପ୍ରେମିକ ନଥିଲି କି ଆତ୍ମହତ୍ୟା କରିନି, ଶୁଣିବ ମୋ କାହାଣୀ ? କହୁଚି ଶୁଣ, ହୁଏତ ଏ କାହାଣୀରୁ ଜୀବନକୁ ପୁଣି ଥରେ ନୁଆଭାବେ ଜିଇଁବା ପାଇଁ ତୁମକୁ କିଛି ପ୍ରେରଣା ମିଳିଯିବ ।

ମୋର ପ୍ରଥମ ପ୍ରେମିକାର ନାଆଁ ଥିଲା ସୁନନ୍ଦା, ବହୁତ ସୁନ୍ଦର ଝିଅଟିଏ ଥିଲା ସିଏ । ମୋର କ୍ଲାସମେଟ ଥିଲା । ଆମେ ଗୋଟିଏ ସବଜେକ୍ଟରେ ପିଜି କରୁଥିଲୁ । ଦିନ ଥିଲା, ଆମେ କେହି କାହାକୁ ଜାଣିନଥଲୁ, ନା' ସେ ମୋତେ ଜାଣିଥିଲା, ନା’ ମୁଁ ତାକୁ । ଦୁଇଟି ଅଜଣା ମଣିଷ । ହେଲେ କେଜାଣି କେମିତି ଚୁମ୍ବକ ପରି ସଂଯୋଗ ଆମକୁ ଏକାଠି କରିଗଲା । କେବେ କେମିତି କ୍ଲାସର ବାରଣ୍ଡାରେ, ୟୁନିଭରସିଟିର ଏଇ ବ୍ଲକରୁ ସେ ବ୍ଲକ ଯିବା ରାସ୍ତାରେ, କେବେ ମାର୍କେଟର ଭିଡଭାଡ ଭିତରେ, ଅବା କେଉଁ ମେଳାରେ କି ଜାତରେ ଏଇମିତି ଦେଖା ଚାହାଁ ହୋଇଯାଏ। ଆଖିରେ ଆଖି ମିଶିଯାଏ । ତାକୁ ଦେଖିଲେ ଖୁବ୍ ଭଲ ଲାଗୁଥିଲା, ମନ ଅନନ୍ଦରେ ନାଚି ଉଠୁଥିଲା । ସେ ମୋତେ ମୋର କେହି ଜଣେ ବହୁତ ପୁରୁଣା ବନ୍ଧୁ ପରି ଚିହ୍ନା ଚିହ୍ନା ଲାଗୁଥିଲା । ଆଖିରେ ଆଖି ମିଶିଗଲେ ଦେହରେ ଯେମିତି ଏକ ଶିହରଣ ଖେଳିଯାଉଥିଲା । ଅଜଣାରେ, ନଚାହଁ ବି, କାହିଁକି କେଜାଣି ଓଠରୁ ସ୍ମିତହସଟିଏ ଝରି ଆସୁଥିଲା । ଏମିତି ଲାଗୁଥିଲା, ସତେ ତାର ସେ ଚାହାଣୀ 'ସେ ମୋତେ ଭଲପାଏ' ବୋଲି କହିଯାଉଥିଲା ।

ଏଇମିତି ଦେଖା ଚାଁହା, ତାପରେ ହାଲୋ ହାଏ, କେବେ କେବେ ସେ ମୋର ନୋଟ ମାଗିନିଏ, କେବେ କିଛି ପ୍ରୋବ୍ଲେମ ସଲ୍ଭ କରିବାକୁ ୟୁନିଭରସିଟି କ୍ୟାଣ୍ଟିନ୍ ରେ ଘଣ୍ଟାଘଣ୍ଟା ବସି ଡିସକସନ କରେ । ଏମିତି ଧୀରେ ଧୀରେ ଆମେ ପରସ୍ପରକୁ ଭଲପାଇ ବସିଲୁ । ଆମର ସମ୍ପର୍କ ଆପଣରୁ ତୁମେ ଏବଂ ଶେଷରେ ତୁ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ପହଞ୍ଚିଗଲା । ଆମର ଏ ସମ୍ପର୍କର ନାମ ଥିଲା ପ୍ରେମ । ପ୍ରେମର ସେଇ ପ୍ରଥମ ଅନୁଭୁତି ଖୁବ୍ ଭଲ ଲାଗୁଥିଲା । ମନ କହୁଥିଲା ସେ ପାଖରେ ଥିଲେ, ନା ଦିନ ସରନ୍ତା, ନା ରାତି, ନା ମାସ ସରନ୍ତା, ନା’ ବର୍ଷ । ସମୟ ଅଟକି ଯାଆନ୍ତା କି, ଘଡିର କଣ୍ଟା ଗୋଟିଏ ଜାଗାରେ ଅଟକି ଯାଆନ୍ତା । ହେଲେ, ସମୟ ତ ଆମର ବନ୍ଧୁ ନଥିଲା । ସେ ବା, ଆମର କଥା କାହିଁକି ମାନନ୍ତା ? ସମୟ ବିତି ଚାଲିଲା, ପାଠପଢା ସରିଲା, ଆମେ ଆମର ଅଲଗା ଅଲଗା ବାଟରେ ଚାଲିଗଲୁ । ସେତେବେଳ ସମୟରେ ମୋବାଇଲ ନଥିଲା, ଘରେ କେବଳ ଲ୍ୟାଣ୍ଡଲାଇନ ଫୋନ ହିଁ ଥିଲା । ଫୋନରେ କେବେ କେମିତି କଥା ହୋଇଯାଉ କିନ୍ତୁ ଚିଠିପତ୍ର ବିନିମୟ ନିୟମିତ ଭାବେ ଚାଲୁଥିଲା । ହଠାତ୍ ଦିନେ ତାର ଫୋନ ଆସିଲା, ସେ କହିଲା ତାର ବାହାଘର ତା ବାପା ଆଉ କେଉଁଠି ଠିକ୍ କରିଦେଇଛନ୍ତି । ସିଏ ତାର ଭାବିପତି ସହିତ ଦେଖାଚାହାଁ କଥାବାର୍ତ୍ତା ବି ହୋଇ ସାରିଛି । ଖୁବ୍ ଭଲ କ୍ୟାଣ୍ଡିଡେଟ୍ ଟିଏ ବୋଲି କହିଲା । କେଉଁ ସବଡିଭିଜନରେ ଏସଡିଏମ ଅଛନ୍ତି । ସୁନନ୍ଦା କହୁଥିଲା ସେ ତାକୁ ବହୁତ ଖୁସିରେ ରଖିବେ । ସିଏ ନିଜେ ବି ବହୁତ ଖୁସି ଏପରି ଜଣେ ବ୍ୟକ୍ତି ସହିତ ତାର ବିବାହ ହେଉଛି ବୋଲି । ଜାଣିଛ ସେ ମୋତେ ଆଉ କଣ କହିଲା ? କହିଲା ତାକୁ ଭୂଲିଯିବାକୁ । ପ୍ରଥମ ପ୍ରେମକୁ ଭୂଲିଯିବା ଯେପରି ବହୁତ ସହଜ । ମୁଁ କୁଆଡେ ଗୋଟେ ଭଲ ମଣିଷ, ମୋତେ ଗୋଟେ ଭଲ ଝିଅ ମିଳିଯିବ ବୋଲି କହି ସେ ଫୋନ କାଟିଦେଲା ।

ମୋର ପ୍ରଥମ ପ୍ରେମିକା ଏମିତି ହଠାତ୍ ବାଟଭାଙ୍ଗି ଚାଲିଗଲା । କାରଣ ମୁଁ ତାର ସ୍ୱପ୍ନର ରାଜକୁମାର ନଥିଲି । ତାର ରାଜକୁମାର ଆଉ କିଏ ଥିଲା । ଯେତେବେଳେ ତା ରାଜକୁମାର ତା ଜୀବନରେ ଆସିଗଲା ସେ ମୋତେ ସରିଯାଇଥିବା କୋକାକୋଲା ବୋତଲ ପରି ଡଷ୍ଟବିନରେ ଫୋପାଡିଦେଇ ଚାଲିଗଲା । କାହାଣୀଟିକୁ ଏଇଠି ଟିକେ ବିରାମ ଦେଇ, ମୁଁ ଶ୍ରୀକାନ୍ତକୁ କହିଲି, ବୁଝିଲ ଶ୍ରୀକାନ୍ତ, ତୁମର ପ୍ରେମ କାହାଣୀବି ଠିକ୍ ଏଇ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଆସିଥିଲା । ଆଉ ତୁମେ ଏଇଠାରୁ ହତାଶ ପ୍ରେମକ ହୋଇଗଲ ଏବଂ ଆଜି ଆତ୍ମହତ୍ୟା କରିବାକୁ ଏଇ ନରାଜ ବ୍ରୀଜ ଉପରେ ଠିଆ ହୋଇଛ । ସେଇଥି ପାଇଁ ମୋତେ ହସ ମାଡିଲା । ଭାବିଲି ତୁମ ଆଉ ମୋ ମଧ୍ୟରେ ସତରେ କେତେ ଫରକ୍, ଆମ ଦୁଇଜଣଙ୍କର ଦୃଷ୍ଟିକୋଣ ସତରେ କେତେ ଭିନ୍ନ ! ଆମର ଜୀବନକୁ ଦେଖିବାର ନଜରିଆ କେତେ ଅଲଗା । ଜୀବନର ଠିକ୍ ଏଇ ଜାଗାରେ ତୁମେ ଜୀବନକୁ ଶୂନ୍ୟ କରିଦେବାକୁ ଭାବୁଛ, କିନ୍ତୁ ଠିକ୍ ଏଇ ଯାଗାରେ ଠିଆହୋଇ ମୁଁ ମୋ ଜୀବନକୁ ପୂର୍ଣ୍ଣ କରିବାର ଉପାୟ ଖୋଜୁଥିଲି ।

ମୁଁ ସୁନନ୍ଦାକୁ କଣ କହିଲି ଛାଣିଛ ? ମୁଁ ତାକୁ ଧନ୍ୟବାଦ ଜଣେଇଲି, କହିଲି ସୁନନ୍ଦା ତୁମେ ମୋତେ ପ୍ରେମ କରି ଜୀବନରେ ପ୍ରଥମ ବସନ୍ତର ଅନୁଭୂତି ଦେଇଥିଲ । ଏଇ ପ୍ରେମଦାନ ପାଇଁ, ତୁମକୁ ଅଶେଷ ଧନ୍ୟବାଦ । ପରିବର୍ତ୍ତନ ତ ସଂସାର ନିୟମ, ସମୟ ସହିତ ଅନେକ କିଛି ବଦଳିଯାଏ, ମଣିଷ ବଦଳିଯାଆନ୍ତି, ଦିନ ବଦଳେ, ମାସ ବର୍ଷ ଋତୁ ସବୁକିଛି ବଦଳେ । ସେମିତି ତୁମେ ବଦଳିଗଲ, ଏଇଟା କିଛି ନୂଆକଥା ନୁହେଁ । ଦୁଃଖ ନାହିଁ, ତୁମର ଏ ପ୍ରେମକୁ ମୁଁ ପ୍ରତାରଣା ବୋଲି କହିବିନି । ତୁମେ ତୁମ ଖୁସି ପାଇଁ, ତୁମର ଉଜ୍ୱଳ ଭବିଷ୍ୟତ ପାଇଁ ନିଜର ରାସ୍ତା ବଦଳାଇ ଚାଲିଗଲ । ଠିକ ଏଇ ସମୟରେ କବି ବିନୟ ମହାପାତ୍ରଙ୍କର ଗୋଟିଏ କବିତା ମୋର ମନେ ପଡିଗଲା । କେବେ ପଢିଛ ତାଙ୍କ କବିତା ? ସମୟ ମିଳିଲେ ନିଶ୍ଚୟ ପଢିବ, ଜୀବନକୁ ଦେଖିବାର ନଜରିଆ ବଦଳିଯିବ ତୁମର । ହଁ, ସେ କବିତାର କିଛି ଲାଇନ୍ ଶୁଣଉଚି ଶୁଣ ।

ପ୍ରେମ ଖାଲି ଏତିକି କହିଲା,

ବିସନ୍ନ କାହିଁକି ବନ୍ଧୁ?

ଗୋଟିଏ ଫଗୁଣରେ,

ଜୀବନ ତ ଯାଏନାହିଁ ସରି,

ଗୋଟିଏ ବସନ୍ତରେ,

ଫୁଲ ଫୁଟି ମଉଳିଯାଏନା ।

ଏଇ ଋତୁ ମାନଙ୍କର କଣ ଅଛି,

ପୁଣି ଆସିବେ ସେମାନେ,

ସବୁକିଛି ଫେରିବ ତ ଦିନେ

ଆଜି ଟିକେ ହିସି ଦିଅ,

ସବୁଦିନ ସମାନ ରହେନା ।

(କବିତା-ଗୋଟିଏ ଫଗୁଣରେ ଜୀବନ ସରେନା)

ସତରେ ବସନ୍ତ ପରେ ମୋ ଜୀବନରେ ଯେପରି ବୈଶାଖ ଆସି ଯାଇଥିଲା, ବୈଶାଖକୁ ତ ଆସିବାକୁ ଥିଲା, ରୁତୁ ଚକ୍ରକୁ ବଦଳେଇ ପାରିବାର ସାହସ କାହାର ଅଛି । ନା ପ୍ରେମିକାକୁ ରହିଯିବା ପାଇଁ କହି ପାରିଥାନ୍ତି ? ସ୍ମୃତିକୁ ଜାବୁଡି ଧରି ବାହୁନି ହେବାକୁ, କାନ୍ଦିବାକୁ ଆଖିରେ ମୋର ଲୁହ ନଥିଲା, ସମୟ ବି ନଥିଲା । କିନ୍ତୁ କେବେ କେବେ ମୁଁ ମୋ ନିଜକୁ ପଚାରେ, ଏମିତିକା ପ୍ରେମର ପରିଭାଷା କ’ଣ ? ଏଇମିତି ଭଲ ପାଇବା ପୁଣି ଭୁଲିଯିବା କଣ ପ୍ରେମ ?

ଅପେକ୍ଷା କଲି, ବୈଶାଖ ପରେ ଶ୍ରାବଣ ଆସିବ, ବସନ୍ତ ଆସିବ, ପୁଣି ମୋ ଅଗଣାରେ ଫୁଲ ଫୁଟିବ, ସେମାନଙ୍କ ମହ ମହ ମହକ ମୋ ଦେହକୁ, ମନକୁ ଛୁଇଁ ଯିବ, ନୁଆ ଶିହରଣ ଦେଇଯିବ । ପୁନଶ୍ଚ ନୁଆ ଏକ ପ୍ରଣୟର ଋତୁ ଆସିବ । ଏ ଋତୁରେ ବି ସବୁ କିଛି ଥିବ, ସେହି ମହକ, ସେହି ଶିହରଣ, ହେଲେ ସେଥିରେ ମୋର ପ୍ରଥମ ପ୍ରେମର ସେ ନିଆରା ଅନୁଭବ ନଥିବ । ତାହାହିଁ ହେଲା ପୁଣି ମୋ ଜୀବନରେ ପ୍ରେମ ଆସିଲା । ଏ ପ୍ରେମ କିନ୍ତୁ ମୋର ପ୍ରଥମ ପ୍ରେମ ପରି ଖେଳ ନଥିଲା, ଛଳନା ନଥିଲା । ସେଇ ପ୍ରେମ ଆଜିବି ମୋ ଜୀବନରେ ଅନେକ ରଙ୍ଗ ଭରିଦେଉଛି, କେତେ ଜାତି ଫୁଲର ମହକରେ ଜୀବନକୁ ମହକେଇ ଦେଉଛି ।

ଶ୍ରୀକାନ୍ତର ମୁହଁର ଭାବ ସେତେବେଳକୁ ବଦଳି ସାରିଥିଲା । ଦୁଃଖ ଅବସାଦ ଏବଂ ବିଫଳତାର ବାଦଲ ହଟିସାରିଥିଲା ତାର ମୁହଁରୁ । ମୁଁ ସ୍ପଷ୍ଟ ଭାବେ ଦେଖି ପାରୁଥିଲି ତା ଆଖିରେ ଏକ ନୂତନ ସ୍ୱପ୍ନ, ଏକ ନୁଆ ଉଦ୍ଦିପନାର ଝଲକ । ଜୀବନକୁ ପୁଣି ଥରେ ଜିଇଁବାର ଏକ ନୂଆ ଆଶା ଦେଖା ଦେଇଥିଲା ତାର ସେଇ ଆଖି ଦୁଇଟିରେ । ମୁଁ ତା କାନ୍ଧରେ ହାତ ପକାଇ କହିଲି, ଆଚ୍ଛା ଶ୍ରୀକାନ୍ତ ଏବେ ଉଠ, ତୁମେ କେଉଁଠିକୁ ଯିବ କହିଲେ ମୁଁ ତୁମକୁ ଗାଡିରେ ଛାଡିଦେଇ ଆସିବି ।

ଶ୍ରୀକାନ୍ତ ଉଠି ଠିଆହେଲା, କହିଲା, ନାହିଁ ଅଙ୍କଲ, ଆପଣଙ୍କୁ ଆଉ କଷ୍ଟ ଦେବିନି, ଆପଣ ଏବେ ଘରକୁ ଯାଆନ୍ତୁ, ଆଣ୍ଟି ଆପଣଙ୍କୁ ଘରେ ଅପେକ୍ଷା କରିଥିବେ । ମୋ ବାଇକଟା ବ୍ରୀଜର ସେ ପାଖରେ ଠିଆ ହୋଇଛି । ମୁଁ ଏଇଠୁ ସିଧା ହଷ୍ଟେଲ ଚାଲିଯିବି । କହିଲି ଆସ, ତୁମକୁ ତୁମ ବାଇକ୍ ପାଖରେ ଛାଡିଦେବି । କାର୍ ର ଡୋର ଖୋଲି ଭିତରକୁ ଆସୁ ଆସୁ ଶ୍ରୀକାନ୍ତ କହିଲା, ଡରନ୍ତୁନି ଅଙ୍କଲ, ମୁଁ ଆଉ ଆତ୍ମହତ୍ୟା କରିବା ମୁଡ୍ ରେ ନାହିଁ । ଆପଣଙ୍କର ସେହି ପ୍ରିୟକବି ବିନୟ ମହାପାତ୍ରଙ୍କ କବିତା ପଦକୁ ମୁଁ ମୋ ଜୀବନର ମନ୍ତ୍ର କରିନେଲି । ମୁଁ ବି ଅପେକ୍ଷା କରିବି, ମୋ ଜୀବନରେ ବି ଦିନେ ବସନ୍ତ ଆସିବ ଆଉ ପ୍ରେମ ବରଷି ଯିବ । ଶ୍ରୀକାନ୍ତର କଥା ଶୁଣି ଆମେ ଦୁହେଁ ଏକା ସାଥିରେ ହସି ଉଠିଲୁ । ମୁଁ କହିଲି ଆଉ ପଦେ କବିତା ତୁମପାଇଁ ସେଇ କବି ବିନୟ ମହାପାତ୍ରଙ୍କର ଶୁଣ ;

ପ୍ରତିକ୍ଷା ମୋ ଏବେ ବି ରହିଛି ଜାରି,

କେହି ଜଣେ ଆସିବ ତ ଦିନେ ।

ମଲମ ଲଗାଇଦେବ

ଏଇ ମୋର ଦରଜଳା ହୃଦୟରେ,

ପୁଣି ବସନ୍ତର ଅନୁଭବ ଦେଇଯିବ,

ଏଇ ମୋର ବିଦଗ୍ଧ ମନ ଉପବନେ ।

(କବିତା-ପ୍ରେମ ଓ ପକ୍ଷୀରାଜ ଘୋଡା)

***☆***