ବିକୃତ ମାନସିକତା

  ଆଧୁନିକତାର ଡେଙ୍ଗୁରା ପିଟୁଥିବା ଆଜିକାଲିର ଯୁବପୀଢି ପାଇଁ ଆଲିଙ୍ଗନ ତା ପୁଣି ପୁଅ ଝିଅର ଏକ ଫ୍ୟାସନ । ସତୁରୀ ଦଶକରେ ଆଲିଙ୍ଗନକୁ ଅନୁମତି ନଥିଲା ତେଣୁ ବୋଧହୁଏ କୁନ୍ଦୁଲି, ବେବିନା, ଛବିରାଣୀ ଘଟଣା ନଗଣ୍ୟ ଥିଲା।କିନ୍ତୁ ଆଜିକାଲି ଯୁବକଙ୍କ ବଳାତ୍କାରର ନୂତନ ଶବ୍ଦ " ଅବାଧ ଗାଢ ଆଲିଙ୍ଗନ "(FREE HUG). ଆମେ ଶୁଣିଥିଲୁ ନାରୀ, ଜନନୀ, ଭଗିନୀ, ଜାୟା । ଆଜିକାଲିର ସମାଜରେ ତା ସହ ନୂତନ ନାମଟିଏ ଯୋଡି ହୋଇଯାଏ, ଦୁଷ୍କର୍ମ ପୀଡିତା।

  କାହିଁକି?? .........

କାରଣ ଆମେ ଆଧୁନିକ ସମାଜର ଆଧୁନିକ ଯୁବପୀଢି ।ଠିକ୍ ସେମିତି ନମିତା ଭଲ ପାଇ ବସିଲା ରୋହିତକୁ । ବିରଜାଇ କ୍ଷେତ୍ର ଯାଜପୁରର ଯୁକ୍ତ ଦୁଇ ବିଜ୍ଞାନର ଛାତ୍ରୀ ନମିତା । ବାପା କ୍ଷୁଦ୍ରଚାଷୀ, ଆଦିବାସୀ ପରିବାରର ଝିଅ କଲେଜ ପଢିବା ଖୁସିରେ ମୋବାଇଲର ବ୍ୟବହାର ନିଶ୍ଚିତ । ମୋବାଇଲ ବ୍ୟବହାର କଲେ ଫେସବୁକ୍, ୱାଟସଆପ ବି ନିଶ୍ଚିତ।

   ପାଠପଢା ସାଙ୍ଗକୁ ନମିତା ବି ଆରମ୍ଭ କଲା ଫେସବୁକ୍ । ଲିପଷ୍ଟିକର ବ୍ୟବହାର ଭଲରେ ଜାଣିନଥିବା ଝିଅଟି ଧିରେ ଧିରେ ଆପଣାଇ ନେଲା ଲିପଷ୍ଟିକ । ଟିକିଏ କାଳି, ଟିକିଏ ଗେଡି କିନ୍ତୁ ମନେମନେ ନିଜକୁ ସୋନିଲିଓନି ଢାଞ୍ଚାରେ ଗଢିବାକୁ ଶତତଃ ଚେଷ୍ଟିତ ନମିତା ।

  

  ଫେସବୁକରେ ପରିଚୟ ଓ ଫେସବୁକରେ ପ୍ରେମ ରୋହିତ ସହିତ । ପତ୍ରିକାର ପୃଷ୍ଠାରୁ ଗୋଟିଏ କଥା ଗଣ୍ଠି ବାନ୍ଧିଥାଏ ନମିତା, ପ୍ରେମ ଶାଶ୍ୱତ, ଅଜର, ଅମର । ପ୍ରେମକୁ ନଷ୍ଟ ଓ ବିପଥଗାମୀ କରେ ବିବାହ ପୁର୍ବରୁ ଶାରୀରିକ ସମ୍ପର୍କ । କୁନି ମନର ସୁନ୍ଦର ମାନସିକତା ପ୍ରକାଶ କରେ ରୋହିତ ଆଗରେ । ରୋହିତ ବି ଖୁସି । ସ୍ୱଚକ୍ଷୁରେ ନଦେଖିଲେ ବି ଫଟୋ ସବୁରୁ ଜାଣିପାରେ ନମିତା, ରୋହିତ ଖାନଦାନୀ, ଭଦ୍ର, ତା ଗାଆଁପାଖର । ଝିଅଟିଏ ହିସାବରେ ତାର ଆଉ ଅଧିକ ଆବଶ୍ୟକତା କଣ?

   ଗରୀବ ବହୁକୁଟୁମ୍ୱୀ ପରିବାରର ଝିଅ, ଭଗବାନଙ୍କୁ ଧନ୍ୟବାଦ ଦେଉଥିଲା ସୁନ୍ଦର, ଗୁଣର ପ୍ରେମିକ ରୋହିତକୁ ପାଇଥିବାରୁ । ରାତିସାରା ଗପରେ ମତୁଆଲା ନମିତା । ଦୁଇବଖରା ଛପରଘର । ଗୋଟିଏ ବଖରାରେ ବାପା ଓ ଚାରିଭାଇ । ଅନ୍ୟ ବଖରାରେ ସେ ଓ ତା ମାଆ । ଦିନ ସାରା କାର୍ଯ୍ୟ ବ୍ୟସ୍ତତାରେ ଥକ୍କି ଯାଇ ଶୋଇଯାଏ ମାଆ । ପାହାନ୍ତା ପହର ଯାଏଁ ପ୍ରେମାଳାପରେ ମାତିଯାଆନ୍ତି ଦୁହେଁ । ଦିନେ ଦିନେ ମାଆର ନିଦ ଭାଙ୍ଗିଗଲେ ପଚାରି ବସେ ଆରେ ନମିତା ଏତେ ରାତିଯାଏଁ କଣ ନଶୋଇ ଚେଇଁଛୁ ? ନମିତାର ସହଜ ଉତ୍ତର, ଅନଲାଇନରେ ପାଠପଢୁଛି । ବୁଝିଯାଇ ଶୋଇପଡେ ସରଳ ମାଆ । 

  ନମିତାର ସମସ୍ତ ମୋବାଇଲ ଖର୍ଚ୍ଚର ଭରଣା କରୁଥିଲା ରୋହିତ । ଥରେ ଥରେ ନମିତାକୁ ଅନୁରୋଧ କରେ ରୋହିତ, ଏ.... ନମିତା! କେଉଁଠି ଟିକେ ଦେଖାହୋଇଥିଲେ ଭଲ ହୋଇଥାଆନ୍ତା । ଟିକେ ଗପିଥାଆନ୍ତେ, ଟିକେ ଆଲିଙ୍ଗନ କରିଥାଆନ୍ତେ । ଚମକି ଉଠେ ନମିତା, ଆରେ ବାବା ଘର ଓ କଲେଜ ବ୍ୟତୀତ ମୁଁ ବାହାରକୁ ଯିବାର ସୁଯୋଗ ନାହିଁ । ତା ଛଡା ସେ ଆଧୁନିକ ସହରୀ ସଭ୍ୟତାର ଆଲିଙ୍ଗନ ଶବ୍ଦକୁ ମୁଁ ଅଶ୍ଳୀତାର ପ୍ରତୀକ ମାନେ ଓ ଘୃଣା କରେ । ତା ଛଡା ମୁଁ ନାବାଳିକା, ତମେ ସାବାଳକ, ଉଚ୍ଚଶିକ୍ଷିତ ଓ ଧନାଢ୍ୟ । କିଛିଦିନ ଅପେକ୍ଷା କର । ଆମ ବାହାଘର କଥା ଘରେ କହିବି ଓ ରାଜି କରାଇନେବି । କିନ୍ତୁ ସେଯାଏଁ ଏସବୁ ଅପଶବ୍ଦ ତୁଣ୍ଡରେ ଧରିବ ନାହିଁ । ହେଲା ବାବା ହେଲା କହି ଚୁପ୍ ରହିଯାଏ ରୋହିତ।

ବିତିଗଲା ବେଶ କିଛିଦିନ । ଏତେ ସୁଦର୍ଶନ ଯୁବକ, ତା ସାଙ୍ଗକୁ ଚାକିରୀଆ କେଉଁ ଜନ୍ମର ପୂଣ୍ୟ ଫଳ ଭାବୁଥିଲା ନମିତା । ପ୍ରେମର ମାତ୍ରା ଏତେ ଚଢିଯାଇଥିଲା ସତେ କି ତତଲା ପାରଦଗୁଡାକ ଆବଦ୍ଧ କାଚରୁ ବାହାରି ବାହାର ଦୁନିଆ ଦେଖିବା ପାଇଁ ଛଟପଟ ହେଉଥିଲେ କା ଚଭିତରର ନିଷିଦ୍ଧ ଇଲାକାରେ ।

   

ରୋହିତର ବାରମ୍ବାର ବାହାରେ ଦେଖାକରିବା ଆବେଦନକୁ ଅଗ୍ରାହ୍ୟ କରୁଥିଲା ନମିତା, କାରଣ ଥିଲା ନିଜର ଅସହାୟତା । ପ୍ରେମପାଗଳିନୀ ମୀରା ପରି କୃଷ୍ଣଙ୍କ ସାନ୍ନିଧ୍ୟ ଖୋଜୁଥିଲା ତାର ମନଗହନର ଚଞ୍ଚଳ ତରୁଣୀ କିନ୍ତୁ ନିରୁପାୟ, ନାଚାର । ଗର୍ବରେ କହୁଥିଲା ଶୁଣ ରୋହିତ, ଆମର ଜଣେ ଲେଖକ ସବୁବେଳେ ପ୍ରେମକୁ କଟାକ୍ଷ କରି ଲେଖନ୍ତି, କାମନାରହିତ ପ୍ରେମ ହିଁ ପ୍ରକୃତ ପ୍ରେମ । ମୁଁ ତିନିଦିନ ପୁର୍ବରୁ ସେହି ଲେଖକ ମହାଶୟଙ୍କୁ କହିଦେଲି ଦେଖନ୍ତୁ ମୁଁ ବହୁତ ବର୍ଷ ହେଲା ରୋହିତ ସହିତ ପ୍ରେମ କରୁଛି ଓ ଆମ ପ୍ରେମ ଅନାବିଳ, କାମନାରହିତ । ସେ କହିଲେ ଆରେ, ଫେସବୁକର ପ୍ରେମ କଣ ପ୍ରେମ? ତା ଛଡା ପରିସ୍ଥିତିରେ ପଡି ରୋହିତ ଓ ତୁ ଦେଖାହୋଇନାହଁ । ସେ ପ୍ରେମ, ଅନାବିଳ, ଆଶାରହିତ କେମିତି? ସବୁଥିରେ କଟାକ୍ଷ । ଶଃ ବୁଢା ! କହୁଥିଲା ନମିତା, ହସୁଥିଲା ରୋହିତ।

   

    ଦୁଇଦିନ ପରେ ଜନ୍ମଦିନ ନମିତାର । କଲେଜ ବି ଛୁଟି । ଥଟ୍ଟାରେ ନମିତା ପଚାରିଲା, ଏ.... ରୋହିତ, ମୋ ଜନ୍ମଦିନରେ କଣ ଦେବ? ହସିହସି ରୋହିତ କହିଲା, ଆରେ ତମେ ପରା ମୋ ଜୀବନ, ଯାହା ମାଗିବ ଦେବି ହେଲେ ମିଥ୍ୟା ପ୍ରତିଶ୍ରୁତି ଦେଇ ଅନ୍ୟ ମାନଙ୍କପରି କହିପାରିବିନି ସରଗର ଚାନ୍ଦ ଦେଇଦେବି । ସାମର୍ଥ୍ୟ ଅନୁସାରେ ଯାହା କହିବ ନିଶ୍ଚୟ ଦେବି । ଖୁସି ହୋଇ ନମିତା କହିଲା ନା ନା ଆମ ସମ୍ପର୍କ ଉପରେ କାହା ନଜର ନ ଲାଗୁ, ସେତିକି 

କାମନା । ଠୋ ଠୋ ହସି ଉଠିଲା ରୋହିତ । ତମେ ଜମା ବ୍ୟସ୍ତ ହୁଅନା ନମିତା ସାତଜନ୍ମ ଯାଏଁ ଆମକୁ କେହି ଅଲଗା କରିପାରିବେ ନାହିଁ । ମୋର ଗୋଟିଏ ଛୋଟ ଅନୁରୋଧ ରଖିବ? କଣ କୁହ କହିଲା ନମିତା । ତୁମ ଜନ୍ମଦିନରେ ମୋ ପାଇଁ ଗୋଟିଏ ଘଣ୍ଟା ସମୟ ଦେବ । ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟରେ ନମିତା କହିଲା ସବୁଦିନେ ତ ଦେଉଛି, ତା ଛଡା ଆମେ ଘଣ୍ଟା ଘଣ୍ଟା ଗପୁଛେ । ସେଦିନ ବି ଗପିବା, ଅସୁବିଧା କଣ ? ରୋହିତ କହିଲା, ନା ନା ତମ ଘର ପାଖରେ ସେଇ ଯେଉଁ ଐତିହାସିକ ଲାଙ୍ଗୁଡି ପାହାଡ ଅଛି ସେଇଠି ଗୁମ୍ଫା ଘୁରିଘୁରି ଗପିବା, ତାପରେ ତମେ ଫେରିଯିବ । ମୁଁ ପୁର୍ବରୁ ଅପେକ୍ଷା କରିଥିବି । କଣ ଭାବିଲା କେଜାଣି ରାଜି ହୋଇ ନମିତା କହିଲା ଠିକ୍ ଅଛି, ମନ୍ଦିର ଯାଉଛି କହି ଘରୁ ବାହାରିଯିବି । ଖୁସି ହୋଇଗଲେ ଦୁହେଁ । 

ଦୁଇଦିନ ପରେ.......

ସେହି ପ୍ରତୀକ୍ଷିତ ମୁହୂର୍ତ୍ତ ଉପନୀତ ହେଲା । ସଜବାଜ ହୋଇ ସୁନ୍ଦର ଫ୍ରକଟିଏ ପିନ୍ଧି ବାହାରିଗଲା ନମିତା । ପହଞ୍ଚିଗଲା ଲାଙ୍ଗୁଡି ପାହାଡ ନିକଟରେ । ଶୂନଶାନ ଯାଗା । ଭୟ, ଖୁସି ଆଗ୍ରହ ମିଶ୍ରିତ ଅଦ୍ଭୁତ ଅନୁଭୂତି, ଅପୁର୍ବ ଶିହରଣ ମନରେ । ପ୍ରଥମ ଥର ମନମନ୍ଦିରର ଦେବତାଙ୍କ ଦର୍ଶନ ହେବ, ତା ପୁଣି ସୁନ୍ଦର ଐତିହାସିକ କୀର୍ତ୍ତିରାଜି ପାଖରେ । ବୋଧହୁଏ ଏହି ମୁହୂର୍ତ୍ତ ସର୍ବଦା ସ୍ମରଣୀୟ ହୋଇରହିବ ତା ଜୀବନ ଇତିହାସରେ।

    

ପୁରା ପାହାଡ ପାଖରେ ପହଞ୍ଚିଗଲାଣି ନମିତା, ଅଥଚ ରୋହିତର ଦେଖାନାହିଁ, ବ୍ୟସ୍ତ ହୋଇପଡୁଥିଲା ନମିତା, ଆରେ ଏ ନିଆଁଗିଳା ମୋବାଇଲ ବି କାମ କରୁନାହିଁ । ନା, ବୋଧହୁଏ ରୋହିତ ଫୋନ କରି ବ୍ୟସ୍ତ ହେଉଥିବେ, ଫୋନ ଲାଗୁନଥିବ, ଆସିପାରିନଥିବେ । ଏକଦମ୍ ଶୂନଶାନ ସ୍ଥାନ, ଫେରିଯିବାଟା ଠିକ୍ ହେବ ଭାବି ଘୁରିପଡି ଚମକିଉଠିଲା ନମିତା।

   ସାମ୍ନାରେ ଚାଳିଶବର୍ଷ ପାଖାପାଖି ବ୍ୟକ୍ତିଟିଏ, ମୁଣ୍ଡ କେଶବିହୀନ, କଳାମଚମଚ ଭୟଙ୍କର, ବଳିଷ୍ଠ ଚେହେରା । ପଚାରିଲା କାହାକୁ ଖୋଜୁଛନ୍ତି? ପାଟି ଖନିମାରିଗଲା ନମିତାର । କହିଲା ନା.. ମାନେ ରୋହିତ......

ହସିହସି ବ୍ୟକ୍ତିଜଣକ କହିଲା ମୁଁ ହିଁ ରୋହିତ, ତମ ମନର ମଣିଷ । ଭୟ କର ନାହିଁ । ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟରେ ନମିତା କହିଲା ଚେହେରା ? ହସି ଉଠି ରୋହିତ କହିଲା ଆରେ ନମିତା ଶୁଣିନାହଁ କି "" ଦିଲ କୋ ଦେଖୋ ଚେହେରା ନା ଦେଖୋ ଚେହେରେ ନେ ଲାଖୋଁ କୋ ଲୁଟା "" । ନମିତା କହିଲା ତା ତ ଠିକ୍ ଯେ ମୋତେ ଯେଉଁ ଫଟୋ ସବୁ ଦେଖାଉଥିଲ ?? ହସିହସି ରୋହିତ କହିଲା ସବୁ ମୋର ଫଟୋ ହେଲେ ଦଶବର୍ଷ ପୂର୍ବର । ମ୍ୟାଲେରିଆ ସାଉଁଟିନେଲା କେଶ, ମୋର କି ଦୋଷ ? 

   ପ୍ରେମ ଅନ୍ଧ, ପାଣି ଅନ୍ଧ । ନମିତାକୁ ରୋହିତର କଥାବାର୍ତ୍ତା ଭଲ ଲାଗୁଥିଲା । ରୋହିତ ବି କହିଉଠିଲା, ଯଦି ଭଲ ଲାଗୁନାହିଁ ମୋତେ ପ୍ରତ୍ୟାଖ୍ୟାନ କରିଦେଇପାର କିନ୍ତୁ ତମ ବିନା ମୁଁ ଜୀବନ ହାରିଦେବି । ଆରେ ନା ନା, ଚେହେରା ପାଇଁ ଏତେ ଦିନର ପ୍ରେମକୁ ମୁଁ ଅଣଦେଖା କରିପାରିବି ନାହିଁ । ଖୁସି ହୋଇ ଖୁବ୍ ଘୁରିବୁଲି ଗପିଚାଲିଲେ ଦୁହେଁ । ନମିତା କହିଲା ମୁଁ ଥକ୍କିଗଲିଣି, ଏଥର ଫେରିଯିବା । ହଁ ଭରିଲା ରୋହିତ । କହିଉଠିଲା, ତମ ଜନ୍ମଦିନ ପାଇଁ କିଛି ଖାଇବା ଆଣିଥିଲି । ଅନତି ଦୁରରେ ଥିବା ଗୋଟିଏ ଭଗ୍ନ ଗୃହ ଆଡକୁ ହାତ ଦେଖାଇ ରୋହିତ କହିଲା, ତମର ଯଦି ଆପତ୍ତି ନଥାଏ ସେଇଠି ଖାଇନେବା, ତାପରେ ତମେ ଚାଲିଯିବ । ହଁ ଭରିଲା ନମିତା । ପାଖକୁ ଯାଇ ନମିତା କହିଲା, ଧେତ୍, ଘରଟା ତାଲା ପଡିଛି, ବାହାରେ ଗ୍ରୀଷ୍ମର ଅସହ୍ୟ ଜ୍ୱାଳା, ଖାଇବା କେମିତି ? ହସିଦେଇ ରୋହିତ କହିଲା ଧେତ୍ ପାଗଳୀ, ଝରକା ଖୋଲା ଅଛି, ଏପଟେ ଭିତରକୁ ଚାଲିଯିବା, ଖାଇସାରି ବାହାରିଆସିବା । ହଉ ଠିକ୍ ଅଛି କହି ଭିତରକୁ ଚାଲିଗଲା ନମିତା । 

  ସରଳା ଝିଅଟି ଜାଣିନଥିଲା ଚାରିଜଣ ନରରାକ୍ଷସ ତାରି ଭିତରେ । ନରମାଂସଲୋଭୀ ଚାରିଜଣ ଲୁଟିଚାଲିଲେ ନମିତାକୁ । କରୁଣ ଚିତ୍କାରରେ ଫାଟିପଡୁଥିଲା ପରିବେଶ । ଚିତ୍କାର କରୁଥିଲା ନମିତା, ରକ୍ଷାକର ରୋହିତ । ବାହାରେ ଠୋ ଠୋ ହସୁଥିଲା ରୋହିତ । କହୁଥିଲା, ଶାଳୀ କେତେ ଉପଦେଶ ଦେଉଥିଲୁ, କାମ ରହିତ ପ୍ରେମ ସଫଳ । ହେଲେ ଆମେ ବର୍ତ୍ତମାନ କାମଲାଳସାରେ ପାଗଳ ନୁହଁ । ଏହା ପରା ଅଗାଧ ଗାଢ ଆଲିଙ୍ଗନ । ପାପ ନୁହଁ ପୂଣ୍ୟ।

  ଛଟପଟ ହୋଇ ଯଦୁମଣି ମହାପାତ୍ରଙ୍କ ପଂକ୍ତି ମନେ ପକୋଉଥିଲା ନମିତା::

କୁଞ୍ଜବନେ ଜଗନ୍ନାଥ ନହେବ ଗୋସାଇଁ,

ରଥ ବୋଲି ଭଣ୍ଡିନେଲା ଶଗଡେ ବସାଇ ।

ଭୋଗବୋଲି ଖଞ୍ଜିଦେଲା କଡିକିଆ ମୁଆଁ, 

ଧୂପବୋଲି ମାଡିଦେଲା ନିଆଁଖୁଣ୍ଟା ଧୁଆଁ । ।

କଷ୍ଟରେ ଚିତ୍କାର କରୁଥିଲା ନମିତା । ଚାରି ଚାରିଜଣ ବଳାତ୍କାର କରି ଟଙ୍କା ବିଡା ଖୁଞ୍ଚିଦେଲେ ରୋହିତ ହାତରେ । ତାପରେ ରୋହିତର ପାଳି, ତା ସହ ଚିତ୍ରୋତ୍ତଳନ । ମୃତ୍ୟୁସହ ସଂଗ୍ରାମ କରୁଥିଲା କୋମଳ କଢିଟି । *ସଂଧ୍ୟାର ଆଗମନ ହୋଇସାରିଥିଲା* । ରୋହିତ କହିଲା, ଆରେ ଏଇଟାକୁ ଏଇଠି ଶେଷ ନକଲେ ସମସ୍ତେ ଅସୁବିଧାର ସମ୍ମୁଖୀନ ହେବା । ନିର୍ଦ୍ଦୟ, ନିଷ୍ଠୁର ନରରାକ୍ଷସ ଗୁଡାକ ତଣ୍ଟି ଚିପିଦେଲେ ନମିତାର । ବୋଧହୁଏ ଅନ୍ୟ ଏକ ଛବିରାଣୀ, ବେବିନା କିମ୍ୱା କୁନ୍ଦୁଲିପୀଡିତାର ପୁନରାବୃତ୍ତି । ପରିତ୍ୟକ୍ତ କୋଠରୀରୁ ବହୁତ ଦିନ ପରେ ମିଳିଲା କିଛି କଙ୍କାଳ । ଆଜି ବି ଚାଲିଛି ଛାନଭିନ । ଖୋଜା ହେଉଛି ଦୋଷୀ କିଏ? ଦୋଷୀ ଆଧୁନିକତା, ନା ଅତ୍ୟଧିକ ବିଶ୍ୱାସ, ନା ମାନବିକତାର ଅନ୍ତ !!!

ଉତ୍ତର ଓ ବିଚାର ଆପଣଙ୍କର । ।