ତାରା-ସୂର୍ଯ୍ୟ

ଗଙ୍ଗାଧର ମେହେର

ହେ ତାରକାଗଣ,କିମ୍ପା ଦିଶ ସାନ ସାନ,

ତୁମେ ପରା ଅଛ କେତେ ରବି-ରଶ୍ମୀମାନ ?

ଦିବସେ ନ ଦିଶି କିମ୍ପା ରଜନୀରେ ଦିଶ,

ପ୍ରଭାକର ହୋଇ ତୁମ୍ଭ ମାନେ ଭୟ କିସ ?

ଜାଣିଲି ଜାଣିଲି ତୁମେ ସୂର୍ଯ୍ୟ ଅଟ ସତ,

ଆଲୋକିତ କରୁଅଛ ନିଜର ଜଗତ l

ଆମ୍ଭ ଭାସ୍କରକୁ ତୁମ୍ଭ ରାଜ୍ୟଲୋକ ସାରା,

ବୋଲୁଛନ୍ତି ଗଗନର କ୍ଷୁଦ୍ର ଏକ ତାରା l

ତୁମ୍ଭ ରାଜ୍ୟେ ତୁମ୍ଭ ଆଗେ ଆମ୍ଭର ଭାସ୍କର,

ନ ଦିଶାନ୍ତି ତେଣୁ ଦିନେ ନ ହୁଅ ଭାସ୍ଵର l

ଯାହାକୁ ଯେମନ୍ତ ଦିଶେ ତେମନ୍ତ ସେ ଭଷେ,

ସେ କଥାରେ ମହତଙ୍କ କି ଯାଏ କି ଆସେ ?

ତୁମ୍ଭ ରାଜ୍ୟେ ଦିଅ ତୁମ୍ଭେ ପ୍ରଚୁର କିରଣ,

ତେଣୁ ସେହିଠାରେ ଥିବ ତୁମ୍ଭ ରବିପଣ l

ଆମ୍ଭ ରାଜ୍ୟେ ଆମ୍ଭ ରବି କରେ ତୁମ କ୍ଷୟ,

ଏଣୁ ଆମ୍ଭେ ଚାହୁଁଥାଉଁ ତାଙ୍କର ଉଦୟ l

ତୁମ୍ଭେ ଯେତେ ବଡ ହେଲେ ଆମ୍ଭରକି ଲାଭ,

ଆମ୍ଭ ତମ ନାଶିବାକୁ ନlହିଁ ତ ପ୍ରଭାବ l

ଯେ ଯାହାର ହିତ କରେ ନ ନେଲେ ତା ନାମ,

ଆମ୍ଭ ଦେଶେ କହୁଁ ତାକୁ ନିମାକହାରାମ l