ସୁନାମୀ

ସୁନାମୀ ଆସିଲେ କେତେ ଯେ ଜୀବନ

ଦୀପ ସେ ଲିଭେଇ ଦିଏ

କ୍ଷଣିକ ଭିତରେ ହସିଲା ସଂସାର 

ଲୁହରେ ଯେ ଭିଜି ଯାଏ ।

ଅସୁମାରୀ ଆଶା ଧୂଳିସାତ୍ ହୁଏ

ମଣିଷଟି ହାରି ଥାଏ

ସୁନାମୀ କରାଳ ଗର୍ଭର ସ୍ରୋତରେ 

ବିଲୀନ ସେ ହେଇଯାଏ ।

କେତେ ଜୀବଜନ୍ତୁ ଜୀବନ ହାରନ୍ତି

କଳନା ନା ତାର ଥାଏ 

ଆଖିର ଆଗରେ ସେଇ ସୁନାମୀରେ

ସବୁ କିଛି ଧୋଇ ଯାଏ ।

କୂଳ ଲଙ୍ଘିଯାଏ ଜୀବନ ବି ନିଏ

ଜୀବିକା ଛଡେଇ ନିଏ

ଅଭାବୀ ଜୀବନ ଅଭାବରେ ସଢେ

କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି ଦିନ ଯାଏ ।

ସୁନାମୀର କ୍ଷତି ସହିତ ହୁଏନା 

ଯନ୍ତ୍ରଣା ବଢେଇ ଦିଏ

ଅତି ଭୟଙ୍କର ଆଣେ ସେ ପ୍ରଳୟ

ନା ହୁଏ କାହାର ସିଏ ?

ଏଇ ସୁନାମୀ ବି ଅତି ଉପକାରୀ

 ତାକୁ ଭୁଲି ପାରେ କିଏ

ପ୍ରକୃତି ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ଯ ଅତି ଅପରୂପ

ଉର୍ବରତା ଆଣେ ସିଏ ।

ସୁନାମୀର ପାଇଁ କେତେ ଲୋକଙ୍କର 

ଉପକାର କେତେ ହୁଏ

ସେଇ ଉପକାର ପାଇଥାଏ ଯିଏ

ସିଏ ଏକା ଜାଣି ଥାଏ ।

କା' ପାଇଁ ସୁନାମୀ ପ୍ରଳୟଙ୍କାରୀ ସେ

କାଳ ଯମ ସାଜି ଥାଏ

କାହା ପାଇଁ ସୁନାମୀ ସୁନେଲୀ ସପନ

ଆଶାର ବଣିକଟିଏ ।