ସମୟର ପ୍ରତିଶୋଧ

ହେ ସମୟ ,

ତମେ ସତରେ କେଡେ ନିଷ୍ଠୁର

ଶୈଶବ ଦେଇଥିଲ ଆନନ୍ଦ ଭରିଦେଇ ଥିଲ

ନା ଚିନ୍ତାଥିଲା ନା ଦାଇତ୍ବ ଖାଲି ଆନନ୍ଦ ହିଁ ଆନନ୍ଦ

ବୋଧେ ତୁମେ ସହିପାରିଲନି ଛଡେଇନେଲ

ବଦଳରେ ଦେଇଦେଲ ଯୁବକ ।

ଯୌବନ ନିଆଁରେ କିଛିଦିନ ଖୁସିଦେଲା ପରେ

ସଂସାରର ମାୟାରେ ଏମିତି ଛନ୍ଦିଦେଲ ଯେ

ସଂସାର ବୋଝ ବହି ବହି ନୟାନ୍ତ ହେଇଗଲି

ଲୋଭ ମୋହ ମାୟାରେ ଆଉଟୁ ପାଉଟୁ ହୋଇ ସଂସାରକୁ ଆଗକୁ ନେଲି ।

ସେତିକି ରେ ତୁମ ମନବୁଝିଲାନି ଯେ

ତାକୁ ବି ଛଡେଇନେଲ

ପ୍ରତିବଦଳରେ

ବୃଦ୍ଧାବସ୍ଥା ଦେଇଦେଲ

ଦେଲତ ଦେଲ ସେଥିରେ ପୁଣି ଅସହାୟ ନିଃସହାୟ କରିଦେଲ ।

ଶରୀର ଦୂର୍ବଳ ଶକ୍ତୀହୀନ କରି ଏକ ଘୃଣାର ପାତ୍ର କରିଥୋଇଦେଲ

ଯେଉଁଥିରେ ଖାଲି ଦୁଃଖ ହିଁ ଦୁଃଖ

ହେ ସମୟ ତଥାପି ମୁଁ ବଚିଂଛି ଓ ଅପେକ୍ଷା କରିଛି କେଉଁଦିନ ତୁମ କବଳରୁ ମୁକ୍ତକରିବ

ତଥାପି ହେ ସମୟ ମୁଁ ତୁମକୁ ଭଲପାଏ କାରଣ ତୁମ ପାଖରେ ମାନବ ଦାନବ ଦେବତା ତଥା ସମସ୍ତ ପ୍ରାଣୀ ସମାନ ।

ଏ ମଣିଷ ଗୁଡାକ ଭଳି ନୂହଁ

ଯେଉଁଠି ଉଚ୍ଚ ନୀଚ୍ଚ ଧନୀ ଗରିବ

ଭେଦ ଭାବ ଭରିରହିଛି