ଶ୍ରାବଣେ ଶ୍ରାବଣୀ

ଶ୍ରାବଣେ ଅମ୍ବର ଶୁଭ୍ର ମେଘମାଳେ

ସତେ କି ବରଫାବୃତ,

ଧରଣୀ କୋଳରେ ମାଟିର ସୁରଭି

ମନ କରେ ଆଚମ୍ବିତ ।

ନୀଳ ଆକାଶକୁ ସଜାନ୍ତି ଯେପରି

ଧଳାମେଘ ଖଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ, 

ଦର୍ଶକ ବିଚାରେ ରୋଷଣୀ ସାଜୁଛି 

ସାକ୍ଷୀ ଏ ବିଶ୍ବ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ।

ଧରାରେ ଉଲ୍ଲାସ ଶ୍ରାବଣ ପରଶ

ଖେଲେ ଆନନ୍ଦର ଛାୟା ,

ଲାଗେ ଯେ ପିୟୁଷ ମେଘବାରି ରସ

ପିଅନ୍ତି ବିସ୍ତାରି କାୟା ।

ଶ୍ରାବଣ ଆକାଶେ ବାଦଲ ପରଶେ 

ବର୍ଷା ପଡେ ଯେବେ ଝରି,

ଚଷା ନାଚେ ମନେ ମୟୂର ପର୍ବତେ

ସପୁଚ୍ଛେ ମନକୁ ଭରି ।

ଗିରିଏ କମ୍ପନ୍ତି ମୟୁର ନୃତ୍ୟରେ

ଝୁମଇ ମୟୂରୀ ରାଣୀ,

ଭୟରେ ଭୁଜଙ୍ଗ ପୁଲକିତ ବେଙ୍ଗ

ସାଥିରେ ବେଙ୍ଗୁଲୀ ନାନୀ ।

ନାୟିକା ସାଜଇ ମନର ମାନସୀ

ଡ଼େଉଁଥିବ ବାଆଁ ଆଖି ,

ଆସିବ ତାହାର ମନର ଅଳି ଯେ

ଲାଖି ରଖିଥାଏ ଆଖି ।

ଚଞ୍ଚଳ ନୟନେ ଦେଖେ ଦୂରାନ୍ତରେ

ହସ୍ତରେ କମଳ କଳି,

ସମ୍ବର୍ଦ୍ଧନା ପାଇଁ ମନ ଅଗଣାରେ

ଜାଳେ କୋଟିଏ ଦିପାଲୀ ।

ଦେଖିବ ମୁଂଚିବ ବିରହ ବେଦନା

ହସ ହସ କଥା କହି,

ଆନନ୍ଦ ଉଲ୍ଲାସ କେତେ ମଧୁସ୍ପର୍ଶ

ବିରହ ନିଆଁକୁ ଧୋଇ ।