ପ୍ରକୃତିର ମୂଲ

ଆ ରେ ସଙ୍ଗାତ ଦେଖାଇବି ତୋତେ,  

ପ୍ରକୃତିର ନାନା ରୂପ ।  

ଶୁଣିବୁ ତୁ ଆଜି କେତେ ନଦ ନଦୀ,     

କେତେ ବନ ଗିରି ଗପ ।  

ଗ୍ରୀଷ୍ମ ଦିନେ ତାର ଦେଖିବୁ ତାଣ୍ଡବ   

ବରଷା ଦିନେ ତା ମଜା ।  

ଶୀତ ଦିନେ ସେ ତ୍ ପଙ୍କ ଧରଣୀ    

ବସନ୍ତ ରେ ସିଏ ରାଜା । 

ବକ୍ଷକୁ ଭରିଛି ଶସ୍ୟରେ ନିଜର, 

ଲଙ୍ଗଳ ପ୍ରହାର ଖାଇ ।  

ଗର୍ଭେ ସଞ୍ଚିତ କେତେ ଯେ ଖଣିଜ   

ତାହାରି କଳନ ନାହିଁ ।   

ସୂର୍ଣ୍ଣମୟୀ ଧାନ, ଗହମ, ବାଜରା    

ସବୁତ ତାହାରି ଦାନ।

ବଞ୍ଚିବା ପାଇଁ ସେ ସବୁ ତ ଦେଇଛି  

ବୁଝିଣ ସଭିଙ୍କ ମନ।  

ତା ପାଣି ପବନେ,ତା ମାଟି ଗଗନେ   

ଜୀବ ଜଗତ ଏ ଗଡ଼ା।

ଔିଷଧ ପତର ଦେଇଛି ଭରିଣ  

ଯାହା ଯେତେ ଲୋଡା। 

ପ୍ରକୃତି ତ ଦେବ, ପ୍ରକୃତି ଦଇବ   

ମନୁଷ୍ୟ ଜାତି ଏ ମାନେ।   

ଯତ୍ନରେ ରଖିବ, ତା ଦାନ ସବୁକୁ   

ସେହି ତ ପରମ ଧନ।

ସବୁ ବିପଦକୁ ଟାଳି ଦିଅଇ ସେ    

ହୋଇଣ ସୁରକ୍ଷା ଢାଲ।  

ନା କେହି ସୁଝିଛି, ସୁଝି ପାରିବ ଏ     

ପ୍ରକୃତି ମାଆର ମୂଲ ।   

ପ୍ରକୃତି ମାଆର ମୂଲ।