ପ୍ରିୟସାଥୀ

ଶୀତ ସକାଳର କଅଁଳ ଖରା ପରି

ତୁମେ ସେଇ କାକର ର ଟୋପା ପରି

ଯେବେ ଆସିଯାଅ ମୋର ଭାବନାରେ

ଜାଣି ନାହିଁ କାହିଁ ଆଖି ଭିଜି ଯାଏ ସାଥୀ

ତୁମରି ସେଇ ଛୋଟ ଛୋଟ ସ୍ମୃତିରେ ।

ତୁମେ ଚାଲିଗଲ ମୋତେ ଛାଡିଦେଇ 

ଏହି ବିଶାଳ ରଙ୍ଗମଞ୍ଚରେ

କେମିତି ଯେ ମୋର କଟୁଅଛି ଦିନ

ଏହି ଏକୁଟିଆ ଜୀବନର ଚଲା ବାଟରେ ।

ଶୁଷ୍କ ତୃଣ ପରି ଭାସି ଯାଉଥିଲି

ଘାସଟିଏ ମତେ କଲ

ସେଇ ଘାସ ଏବେ ଫୁଲ ପାଲଟିଛି

ପାଇ ତୁମ ସିଞ୍ଚା ଜଳ ।

ପକ୍ଷୀଟିଏ ପରି ଦେଇଥିଲ ଡେଣା

ଆକାଶରେ ଉଡିବାକୁ

ସେଇ ପକ୍ଷୀ ଆଜି ନୀଳ ଆକାଶର 

ଛୁଇଁ ଅଛି ଶିଖର ପ୍ରାଚୀରର ।

ଜୀବନ ଯୁଦ୍ଧରେ ଲଢ଼ିବା ଶିଖାଇ

କରିଦେଲ ବିଜୟିନୀ

ସେଇ ବିଜୟିନୀ ଚାହୁଁଥିଲା ଦିନେ

ହେବା ପାଇଁ ତୁମ ଅର୍ଦ୍ଧାଙ୍ଗିନୀ ।

କଥା ଦେଇ ଥିଲ ସାଥୀ କଥା ରଖିଥିବ

କରିବନି ମତେ ହେଳା

ଏହି ବିଶାଳ ସଂସାରେ ଏକା କରିଦେଇ

ବୁଡିଗଲା ମୋର ଭେଳା ।

ଛାଡ଼ିଯାଇଥିଲ ଯୋଉ ଭଳି ସାଥୀ ଅଛି 

ସେହି ଭଳି ସାଥୀ

ତୁମେ କି ଜାଣିଛ କିପରି କାଟୁଛି

ତୁମ ବିନା ମୋର ରାତି ।

ସେଇ ଶୀତ ଅଛି , ସେଇ ରାତି ଅଛି

ନାହଁ ସାଥୀ ଖାଲି ତୁମେ

ନାହଁ ସାଥୀ ଖାଲି ତୁମେ

ନାହଁ ସାଥୀ ଖାଲି ତୁମେ ।