ପ୍ରିୟା

ଘଡ଼ଘଡ଼ି ଯାହା

ଶୁଭେ ଆକାଶରୁ 

ସେ ତ ଅପ୍ସରୀ ମାନଙ୍କ କାନ୍ଦଣା ,

କୁଆପଥରର ଭ୍ରମ ସୃଷ୍ଟି କରି

ଫିଙ୍ଗି ଦେଇ ଛନ୍ତି

କାଢ଼ି ନିଜ ନିଜ ଗହଣା ।

ଲୁହ, ଝରି ଯାଏ ହେଇ ବରଷା

ପାଇବାକୁ ଗୋ ତୁମରି ଭରସା

ବିଜୁଳି କନ୍ୟା ବି କ୍ରୋଧରେ ,

ନିଜେ ଜଳି ପୋଡ଼ି

ଜାଳି ଦିଏ ପଡ଼ି ଦ୍ବନ୍ଦ୍ବରେ ।

ସୁନ୍ଦରୀ ନାମରେ

ତୁମ ନାମ ରହୁ ବରଷ ଯାକ

ତାଙ୍କୁ ଥରଟେ ଦିଅ ଗୋ ସୁଯୋଗ

କାଳେ ହେଇ ଯିବେ ତୁମ ସମାନ

ତମେ ଶାଶ୍ବତ ତମେ ଚିରନ୍ତନ 

କୁହ ପାଇବିକି ତୁମ ଦରଶନ ।