ମୁଁ ମନ୍ଦିର କହୁଛି...

ଖଣ୍ଡେ ଖଣ୍ଡ ପଥରରେ

ଗଢା ମୋ ଶରୀର

ଯେମିତି ଆକାର ଦେବ

ହେଇଯିବ ପୂର୍ଣ୍ଣ।

ଭଗବାନ ରୂପେ ମୋତେ

ପୂଜେ ଏ ଜଗତ

ଆଶା ଆଉ ଭରସାରେ

ହୁଏ ମୁଁ ଜୀବନ୍ତ।

କେତେ ଯେ ଲୁହର ଧାର

ବୋହିଛି ମୋ ଆଗେ

ଦୁଃଖ ଦୂର ପାଇଁ କିଏ

ହାତଯୋଡି ମାଗେ।

ଅକୁହା ପ୍ରେମର କଥା

ଲେଖା ମୋର ଦେହେ

ଶାନ୍ତି ଓ ସ୍ଵାନ୍ତନାର ଭାବ

ପବନେ ଯେ ବୁହେ।

କିଏ ପାତେ ମଥା ପୁଣି

କିଏ ମାଗେ ଭିକ 

ଭୋକ ଉପବାସେ ପୁଣି

ପୂଜୁଥାନ୍ତି ଲୋକ ।

ଭକ୍ତି ଭାବନାରେ କଲେ

ମୋ ଠାରେ ଭରସା

କଷ୍ଟକୁ ହରଣ କରି

ପୁରା କରେ ଆଶା।

ପବିତ୍ର ମନ୍ଦିର ମୁଁ ଯେ

ବାନାକୁ ଉଡ଼ାଇ

ରୋଗୀ ଠାରୁ ଯୋଗିଙ୍କୁ ଯେ

ଆଶ୍ରା ଦେଉଥାଇ ।।