ମୁଖା

ମେଞ୍ଚାଏ କାଦୁଅକୁ ଥାପି ଦେଇ 

ହାତେ ଲମ୍ବାର ଜିଭକୁ ଟାଣି, 

ମୂର୍ତ୍ତିକାର ଗଢୁଛି ଏକ ନୂଆ ମୁଖା ।

ସେ ମୁଖା ପୁଣି ହୁଏ ରଙ୍ଗୀନ୍ 

ଜିଭଟି ଓହୋଳି ପଡେ 

ଗାଢ଼ ଲାଲ ରଙ୍ଗକୁ ନେଇ ।

ମୁଖାର ରଙ୍ଗ ଭିତରେ ଲୁଚି ଯାଏ 

ମୂର୍ତିକାରର ସମସ୍ତ ଚିନ୍ତାଧାରା 

କେବଳ ଆଲୁଅରେ ଝଲସି ଉଠେ 

ଯୁଗୋପୋ ଯୋଗୀ ମୁଖାଟିଏ ।

ଲାଲ ରଙ୍ଗର ଜିଭ ଟିରେ 

ଗନ୍ଧ ବାରି ଉଠୁଥାଏ 

ଆମ୍ପୁଡ଼ା, କାମୁଡ଼ାରୁ, 

ଝରୁଥିବା ଟପ୍ ଟପ୍ ରକ୍ତବିନ୍ଦୁର ।

ତଥାପି ମଣିଷତ୍ଵର ଅର୍ଘ୍ୟ ପାଏ 

ଏକ ଦମ୍ ନିର୍ଜୀବ ମୁଖାଟିଏ, 

ଏଇଠି ହାତରେ ମୁଖା, 

ପାଟିରେ ମୁଖା, 

ମୁଖରେ ମୁଖା, 

କେମିତି ବାରିବା ଅସଲ ମୁଖାକୁ ।

ଓଠରେ ହସ, ପେଟରେ ଦାଢ଼ି, 

ଆଖିରେ ଲୁହ, ମନରେ ବେତାଳ ପରି ହସ, 

ବାର ହାତ ଖଣ୍ଡାଟେ ଆସନ୍ତାନି 

କାଟି ଫିଙ୍ଗି ଦେବାକୁ ଏ ମୁଖାକୁ, 

ବାରି ହୁଅନ୍ତା ମୁଖା ଭିତରର 

ବୀଭତ୍ସତା ବା କୋମଳତାକୁ ....