ମୋ ଗାଆଁ

ଛୋଟ ମୋର ଗାଆଁଟି

ଅତି ଆପଣାର

ଅପାସୋରା ଅଟେ

ଅମୃତର ଧାରାଟି l

ବାପାଙ୍କ ଶାସନ, ମାଆଙ୍କ ଆକଟ

   ସାଙ୍ଗ ସାଥିର ମେଳ

ଗାଁ ମୁଣ୍ଡରେ ନିତି ସଞ୍ଜ ରେ

  ବାଡ଼ି ଡିଆଁର ଖେଳ l

ଉଷାରୁ ଉଠି ମୋହନ ଭାଇ

 ହଳ ନେଇ ଯାଏ କ୍ଷେତ

ତା ପଛେ ପଛେ ନୂଆ ବୋଉ

 ନିଏ ପଖାଳ ଭାତ l

ସଞ୍ଜବତୀ ପୁଣି ଜାଳେ ରାନୀ ବୋଉ

  ଚଉରା ମୂଳେ ନୀତି

ଦୂରରେ ଥିବା ରାଘବ ଭାଇର

   ଶୁଭ ମନାସୀ l

ଜେଜେ ମାଆର ବୁଢୀ ଅସୁରୁଣୀ ଗପ

 ଗାଆଁ ଶେଷ ମୁଣ୍ଡେ ହାଟ

  ପୁନେଇଁ ପରବେ ନିଶି ଅଧରରେ

  ଶୁଭଇ ଗୁମୁରା ନାଟ l

ଗାଆଁର ସୁରୁଜ ଗାଆଁର ମୁରୁଜ

ମେଲଇ ଅନେକ ସମ୍ଭାର

 ପୂର୍ଣ୍ଣମୀ ନିଶିରେ ଚାନ୍ଦ ଯେସନେ

   ମନ ମୋହେ ଜହ୍ନି ଓଷାର l

ଆଜି ସେ ସବୁ ଲୁଚି ଯାଉଛି

 ହଜି ଯାଇଛି ଚି଼ହ୍ନ

ହୃଦୟର କେଉଁ ଗହନ କୋଣରୁ

 ଶୁଭୁଚି ଅବ୍ୟକ୍ତ କ୍ରନ୍ଦନ l

ଗାଆଁକୁ ପଶିଛି

ପାଶ୍ଚାତ୍ୟ ସଭ୍ୟତା

 ଲୁଚୁଛି ପରମ୍ପରା

ଚାଷୀ ଭାଇ ଏଠି, ଦାଦନ ଖଟନ୍ତି

 ମଡର୍ଣ୍ଣ ଦୁନିଆଁ ପରା l

ଗାଆଁରେ ନାହିଁ ଚାଳ ଘର ଆଜି

 ଦିଶୁଚି ରଙ୍ଗୀନ କୋଠା

ମୋଟର ସାଇକେଲ ଭେଳିକି ଭେଳି

ସାଇକେଲ ନ ମିଳେ ଦେଖା l

ଆଜି ବି ସେ ସବୁ, ଝୁରି ହୁଏ ମୁଁ

ଅବୁଝା ହୁଏ ମୋ ମନ

ଅତି ଆବେଗରେ ପାଇବାକୁ ଝୁରେ

ଅଭୁଲା ସେ ସ୍ମୃତି ଦିନ l