ମମତା

ବାତ୍ସଲ୍ୟ କାଳରୁ କୋଳେଇ କାଖେଇ

     ମଣିଷ କରଇ ଯିଏ

ଦୁଃଖ ବିପଦରେ ଅଦ୍ରୀ ସମ

     ଶକତି ଭରି ଦିଏ l

ତା ପଣତେ କଟେ କେତେ ରାଗ ରୁଷା

     କେତେ ମାନ ଅଭିମାନ

ସ୍ନେହ କରୁଣାର ଜୀବନ୍ତ ପ୍ରତିମା

           ସଶ୍ରଧେ ପ୍ରଣାମ ଘେନ l

ତୋ ସ୍ନେହ ଅଙ୍ଗୁଳି ଧରି ମୁଁ

      ବାଟ ମୁଁ ଶିଖିଲି ଚାଲି

ତୋ ସଂସ୍କାରେ ମୋ ଜୀବନ ଭେଳା ର 

      ମଙ୍ଗ କୁ ତିଆରି କଲି l

ଯାହାର ସେନେହ ଯାହାର ମମତା

    କରି ହୁଏ ନାହିଁ କଳନା

ଅସୀମ କରୁଣା ମୟୀ

       ନାମ ଟି ତାର ମା l

ସ୍ୱାର୍ଥପର ଆଜି ମାନବ ସଭ୍ୟତା

    ମା କୁ ଯାଉଛି ଭୁଲି

କେବଳ ନିଜର ପତ୍ନୀ ପିଲାଙ୍କର

   ସୁଖ ସ୍ୱଚ୍ଛଦ୍ୟ କୁ ଚାହିଁ l

ହେ ମାନବ ଗଣ

      ସୁପ୍ତ ନ ହୋଇ ଜାଗ୍ରତ ହୁଏ

ମା କୁ ଦେଇଣ ଆଦର ସଂମାନ

        ଋଣ ଟିକେ ସୁଝି ଦିଅ l