କୃଷକ

'କ' ରେ ଆରମ୍ଭ 'କ' ରେ ଶେଷ, 

କାମ ତାହାର ଚାଷ ବାରମାସ ॥

ସୋମବାର ହେଉ ବା ରବିବାର,

ବୃତ୍ତି ରୁ ନଥାଏ ଅବକାଶ ॥

ଖରା ବେଶି ହେଲେ ଭୂଇଁ ଟାଙ୍ଗରା,

ଆକାଶେ ମେଘ ଦେଖି ହୁଏ ଆତ୍ମହରା ॥

ଶୀତ କାକର ତାକୁ ପାରେନା ହରାଇ,

ଛିଣ୍ଡା ଚାଦରରେ ରାତି ଦିଏ ବିତାଇ ॥

ହଳ ଲଙ୍ଗଳର ଯୁଗ ଚାଲି ଗଲାଣି, 

ଯନ୍ତ୍ରପାତି ଧରି ଯାଏ ଫସଲ ବୁଣି ॥

ଗୋବର ଖତ ସେ ଭୁଲି ଗଲାଣି, 

ରାସାୟନିକ ସାର ତାର ମନ କିଣିଲାଣି ॥

ଯୁଗ ଆଗଉଛି ଚାଷ ପ୍ରଣାଳୀ ବଦଳୁଛି, 

ହାଇବ୍ରିଡ ଉପାଦାନ ପ୍ରତି ଆକର୍ଷଣ ବଢୁଛି ॥

ଯାହା ହେଉ ନା କାହିଁକି ମାନିବାକୁ ପଡ଼ିବ, 

କୃଷକ ଆଗେଇଲେ ଦେଶ ଆଗେଇବ ॥

ଦେଖି କିନ୍ତୁ ଆଜି ଲାଗେ ଭାରି ଦୁଃଖିତ, 

ସ୍ଵର୍ଣ୍ଣମୟୀ ଭାରତରେ ଚାଷୀ ଅବହେଳିତ ॥

ଦେଶବାସୀଙ୍କୁ ଯିଏ ଦୁଇ ଓଳି ଖୁଆଏ,

ସେ ଖାଇଛି କି ନାହିଁ ପଚାରେ କିଏ ॥

ନାରା ଦିଅନ୍ତି ଲୋକେ ଜୟ କିଷାନ,

ହେଲେ କେହି ରଖନ୍ତିନି କୃଷକ ର ମାନ ॥

ରଚନା ରେ ଭାରତ କୃଷି ପ୍ରଧାନ ଦେଶ, 

ସେଇ ଦେଶେ ମରେ ଚାଷୀ ପି ଦେଇ ବିଷ ॥

କୃଷକ ପାଇଁ ହୁଏ କେତେ ନୂଆ ଯୋଜନା,

ଗୋଟେ ହେଲେ ତା ପାଖେ ପହଂଚି ପାରେନା ॥

କୃଷିକ୍ଷେତ୍ର ପାଲଟିଛି ରାଜନୀତି କ୍ଷେତ୍ର,

କାଳିଆ ଯୋଜନା ପରେ ବଳରାମ ଅସ୍ତ୍ର ॥

କୃଷକ ପାଇଁ ଧରଣୀ ସବୁଜିମା ଭରା,

କୃଷକ ହସିଲେ ସିନା ହସିବ ଧରା ॥

ଗରିବର ଆଖ୍ୟା ପାଇ ହୁଏନା ଦୁଃଖୀ,

ଘରଣୀର ପଖାଳ ଶାଗରେ ସେ ବହୁତ ସୁଖୀ ॥

ଛୋଟ ପରିବାର ତାର କୁଡିଆ ଘର,

ସ୍ନେହ ଶରଧାରେ ଭରା ସୁନା ର ସଂସାର ॥

ସ୍ଵାର୍ଥପର ଦୁନିଆରେ ସେ କପଟ ହୀନ, 

ଗୀତ ଗାଏ ଚାଷ କରେ ଏଇ ତା ଜୀବନ ॥

ସକାଳ ସଞ୍ଜ କଟେ କ୍ଷେତରେ ତାର,

କର୍ମ କରି ଚାଲେ ନଥାଏ ଆଶା ଫଳର ॥