କଳ୍ପନାର ଏକ ଘର

କଳ୍ପନାର ଏକ ଘର

ଯାହା ସତ ହୁଏନି କେବେ ତାର

ଋତୁ ବଦଳିଲା ମଣିଷ ବି ବଦଳିଲା 

ବଦଳି ନାହିଁ ତାର ମନ....

ଶୂନ୍ୟତାର ଅନୁଭବ ନିଜ ଶୈଶବରୁ

ପ୍ରାଚୀର ଘେର ଭିତରେ ସେକାଳରୁ ।

ଅଦିନିଆ ଉଠିଆସେ ଅନ୍ତରର କୋହ 

ଚାଲିଯାଇଛି ସେ ଦିନ କରି ତାକୁ ମୋହ ।

ଖୋଜି ବୁଲେ ସେ ଯେବେ ଯାହାକୁ

ପାଇ ନାହଁ ସେ କେବେ କାହାକୁ ।

ପ୍ରତି ପ୍ରଶ୍ନ ସିଏ,ଉତ୍ତର ବି ସିଏ

ଜାଣି ପାରେନି ସେ ନିଜେ କିଏ ।

ଦେଖିଲା ଯେବେ ସେ ସ୍ୱପ୍ନ ଏକ

ବଢିଗଲା ତାର ସବୁ କର୍ମତକ ।

ଭାବନାରେ ସେ ଭାବୁକ ହୋଇଯାଏ

ପ୍ରୀତିରେ ସେ ମୋହିତ ହୋଇଯାଏ ।

ଅନେକ ଥର ପଛରେ ସେ ରହିଯାଏ

ତଥାବି ଦୁଃଖୀ ନୁହଁ ସେ ସୁଖୀ କହିଥାଏ ।

ମାୟା ବନ୍ଧନରେ ହୃଦୟ ତାର ବିଦଗ୍ଧ

ଚାହେଁ ସେ ଜୀବନ ଯାହା ଶାନ୍ତ ସ୍ନିଗ୍ଧ ।

 

କଳ୍ପନାର ଏକ ଘର

ଯାହା ସତ ହୁଏନି କେବେ ତାର

ଋତୁ ବଦଳିଲା ମଣିଷ ବି ବଦଳିଲା 

ବଦଳି ନାହିଁ ତାର ମନ....