କେହିଜଣେ

ଅସହ୍ୟ ଗ୍ରୀଷ୍ମର ଝାଞ୍ଜିରେ ଏ ତମାମ ଶରୀରଟା

ଯେତେବେଳେ ବ୍ୟସ୍ତ ବିବ୍ରତ ହେଉଥିଲା

କେହିଜଣେ ବସନ୍ତର ମଳୟ ସାଜି 

ଶରୀରର ଉଷ୍ମତାକୁ ଆଦରି ନେଲେ

ଏ ଓଠରେ ଚେନାଏ ହସ ଦେଇ।।

ମୋ ନିଶ୍ୱାସର ଦିକିଦିକି ଆଞ୍ଚରେ

ଜୀବନଟା ହୁତୁହୁତୁ ହେଇ ଜଳୁଥିବା ବେଳେ

କେହିଜଣେ ଆସିଥିଲେ ମୋ ହୃଦୟ କନ୍ଦରକୁ

ବିଶାଳ ସାଗର ଟେ ହୋଇ

ଏ ଆଖିର ଲୁହ ସବୁକୁ ସାଉଁଟି ଚାଲୁଥିଲେ

ଶାମୁକାର ମୁକ୍ତା ପରି।।

ଜୀବନର କଣ୍ଟକିତ ପଥରେ ଏକୁଟିଆ ଚାଲୁଚାଲୁ

 ମୁହଁ ମାଡି ଝୁଣ୍ଟି ପଡିବା ଆଗରୁ

କେହିଜଣେ ଆସି ମୋତେ ଧରିନେଲେ

ମନ ଭିତରର ଦୁଃଖ ସବୁକୁ

ହଳାହଳ ବିଷ ପରି ପିଇ

ଏ ମନରେ ଆକଣ୍ଠ ସୁଖ ଭରି ଦେଲେ।।

ନିସ୍ତବ୍ଧ ରଜନୀରେ

କିଟମିଟ ଅନ୍ଧାରକୁ ଡରି

ଥିରିଥିରି ଚାଲୁଥିବା ବେଳେ

ନୀରନ୍ଧ୍ର ଅନ୍ଧକାର ଚିରି

କେହିଜଣେ ଜୀବନକୁ ଜୀଇଁବାର 

ଆଶା ରୂପୀ ଆଲୋକ ସାଜି

ଜୀବନକୁ ଭରିଦେଲେ ଏକ ଅକୁହା ପୁଲକରେ।।