ହୃଦୟର ଅକୁହା ଭାଷା

ଭୁଲି ନାହିଁ ତୁମ ଶେଷ ସ୍ପର୍ଶ ପ୍ରିୟା

   ଭୁଲି ନାହିଁ ସେହି ରାତି,

ଭୁଲିବାକୁ ଯେବେ ଚେଷ୍ଟା କରେ ମୁହିଁ

   ଦେହରେ ବଢୁଛି ତାତି ।

ଜାଳି ଦିଏ ମୋତେ ମାରି ଦିଏ ମୋତେ

   ଅଭୁଲା ତୁମର ପ୍ରୀତି,

କେମିତି ଭୁଲିବି ଶେଷ ସ୍ପର୍ଶ ତୁମ

   ସାଇତି ରଖିଛି ସ୍ମୃତି ।

ଆଖିରେ ତୁମର ଅସୁମାରୀ ପ୍ରେମ

  ବିରହରେ ଜାଳି ଦିଏ,

କେମିତି କହିବି କେତେ ଭଲ ପାଏ

  କଳନା ମୁଁ କରୁଥାଏ ।

ଓଠରେ ମୋହର ଗୁଣୁ ଗୁଣୁ ହୋଇ

   ତୁମ ନାଁ ହେଉଛି ଭାଳି,

ପାଗଳ ସାଜିଛି ତୁମରି ପ୍ରେମରେ

   ପାରୁନି ଆଉ ସମ୍ଭାଳି ।

ଜଡ଼ତା ସେ ରାତି ଉତପ୍ତର ଛାତି

   ଆହୁରି ଉତପ୍ତ ଓଠ,

ଲୁହ ଝରୁ ଥିଲା କୋହ ବଢୁଥିଲା

   ପଢିବାକୁ ପ୍ରେମ ପାଠ ।

ହଜି ଯାଇଥିଲେ ଭିଜି ଯାଇଥିଲେ

   ପ୍ରୀତିର ବର୍ଷାରେ ଆମେ,

ଅଝଟ କେଶଟି ବାଧା ଦେଉଥିଲା

   ଭୁଲି ପାରିବକି ତୁମେ ।

ଆସ ଆଉ ଥରେ ମୋ ମନ ମନ୍ଦିରେ

   ପ୍ରୀତି ରଙ୍ଗ ଥାଳି ଭରି,

ଉପାସକ ମୁହିଁ ତୁମ ସ୍ପର୍ଶ ପାଇଁ

   ସାଜିଛି ପ୍ରେମ ପୂଜାରୀ ।

ଛାତିରେ ସାଇତା ତୁମ ପ୍ରତିଛବି

  ଲିଭାଇ ପାରୁନି କେବେ,

କଥା ଦେଲି ପ୍ରିୟା ଲିଭିବ ସେଦିନ

   ପ୍ରାଣ ଛାଡ଼ି ଯିବ ଯେବେ ।