ଅହଂକାରୀ ମଣିଷ

କିଏ ଆଉ ବୁଝିବ ଲୋ ମୋ କଲମ ମୂଲ,

      କିଏ ଆଉ ହେବ କୁହ ତୁମ ସମତୁଲ

ଅବୁଝା ଏ ମନ ମୋର,

      ଖୋଜୁଥାଏ ବାରମ୍ଵାର, 

               ହୋଇ ଅସ୍ଥିର,

                   ହୋଇ ଅଧିର ।

କିଏ ଆଉ ପରଖିବ ମୋ ଶବ୍ଦ ସଂହାର,

       କିଏ ଆଉ ସଜାଡ଼ିବ ଦେଇ ନୂଆ ସ୍ୱର

ଅଂହଭାବ ମନ ତୋର,

     ମୋ କଲମ ଛାରଖାର,

             ହୋଇ ସ୍ୱାର୍ଥପର,

                  ତୁ ହୋଇଲୁ ପଥର ।

କିଏ ଆଉ ଭେଟିଦେବ ନୂଆ ଉପହାର,

          କିଏ ଆଉ ଆଣିଦେବ ସ୍ମୃତି ଅପାର

ଅଂହକାରୀ ମଣିଷ ଲୋ,

    ବେଶୀ ନାହିଁ ଆୟୁଷ ଲୋ,

              ହୁଅ ସ୍ଵାଭିମାନୀ, 

                 ତୁମେ ଏଡ଼େ ବେଇମାନି ।

କିଏ ଆଉ ବୁଝିବ ଲୋ ମୋ ହୃଦୟ ଭାଷା,

       କିଏ ଆଉ ଦେଖେଇବ ସ୍ବପ୍ନ ଅଭିଳାଷା

ମୋ କବିତା ବେ ସ୍ୱର,

      ପାଇଲିନି ସାଥି ତୋର,

              ବୁଝି ପାରିଲୁନି,

                  ଏଡ଼େ ଅଭିମାନୀ ।

କିଏ ଆଉ ସମ୍ଭାଳିବ ମୋ ଅଳି ଅଝଟ,

       କିଏ ଆଉ କରିବ ଲୋ ମୋତେ ଆକଟ

ବୁଝ ଥରେ ମୋ ମନକୁ,

     ଫେରିଆସ ମୋ ପାଖକୁ, 

            ଦେଖ ଫେରିଛି ଫଗୁଣ,

                    ଭୁଲି ଅଭିମାନ ।