ଦୁର୍ଗମ ପଥର ମଣିଷ ମୁଁ

ଘଞ୍ଚ ଅରଣ୍ୟରେ ପ୍ରବେଶ କରିବା

ଯେପରି ହୁଅଇ କଷ୍ଟସାଧ୍ୟ

ଜୀବନର ପଥ ସେମିତି ଦୁର୍ଗମ

ଚାଲିବାକୁ ନର ହୁଏ ବାଧ୍ୟ ।

ତେଣୁ କଂକରିତ କଣ୍ଟକିତ ପଥେ

ନିତି ସଂଗ୍ରାମ କରି କରି

ଚାଲୁଥାଏ ମୁହିଁ ଅବଶ ନହୋଇ

ଜୀବନ ସ୍ବାଦ ଚାଖିବା ପାଇଁ ।

କଣ୍ଟାକୁ ଆଡ଼େଇ ଆଗକୁ ବଢ଼ଇ

ତୋଳିବାକୁ ନାନା ଆଶା-ଫୁଲ

ଡାଲାଟି ପୂରଣ ନ ହେବା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ

କରୁଥାଏ ତାହାକୁ ତଉଲ ।

ଭୋଗିବାକୁ ପଡେ କେତେ ଦୁଃଖକଷ୍ଟ

ଜୀବନ ହୁଏ ରହୁଲୁହାଣ

ତଥାପି ମନଟା ଫେରେ ନାହିଁ କେବେ

ଯେଣୁ ଭୋଗ୍ୟବସ୍ତୁ ମୋର ପ୍ରାଣ ।

ଛାଡ଼ି ପାରେ ନାହିଁ ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ଲାଳସା

ନିଜର ଭାବି ନଶ୍ବର ଦେହ

ଯେତେ ଦୁର୍ଗମ ହେଲେ ପଥ ମୋର

ଅସାଧ୍ୟ ସାଧନେ ଥାଏ ମୋହ ।

ମନର ବୋଲରେ ଧାମଇଁ ବିବେକ

ପ୍ରତିଟି କଥାରେ ଥାଏ ହୁଁ

ମନଯାନ ସଦା ଉଡ଼ି ବୁଲେ ଯେଣୁ

ଦୁର୍ଗମ ପଥର ମଣିଷ ମୁଁ ।