ଚାକରାଣୀ ନୁହେଁ ମୁଁ ଘରଣୀ

ରବି ପଛେ ନ ଆସିବେ ପୂରଵ ରେ 

ମୁଁ ଶେଯ ଛାଡ଼ି ଦେବି ବଡି ଭୋର ରେ ।

କାଉ ନ ରାବଇ ଯେ କୁକୁଡ଼ା ନ ଡାକଇ 

ଶେଯ ରୁ ଉଠେ ମୁହିଁ ତରବର ହୋଇ ।

ଘର ଅଗଣା ରେ କିରଣ ପଡୁ ପଡୁ 

ମୁଁ ହାତେ ଝାଡୁ ଧରି ବାହାରିବି ଘର ଭିତରୁ ।

ଗୋ ଶାଳ ର ଫାଟକ ଫିଟେଇ ଦେଖେ ଯାଇ ଭିତରେ 

ହମାବ ରଡ଼ି ଛାଡ଼ନ୍ତି ଗାଇ ଗୁହାଳ ଘରେ ।

ସକାଳ ଠୁ ରାତି ଯାଏ କରୁ ଥାଏ କାମ

ସେଥି ଯୋଗୁ ଦିଅନ୍ତି ନି କେହି ଯେ ଇନାମ।

ଯନ୍ତ୍ର ନୁହେଁ ମାନବ ମୁଁ କହିବି କେମିତି 

ମୁଣ୍ଡ ପୋତି କେତେ ଦିନ ସହିବି ଏମିତି ।

ପକ୍ଷ ଦୁଇ ଥିଲେ ବିହାଗ ବେଶ ରେ 

ଉଡି ଯାଇଥାନ୍ତି ଏ ଆକାଶ ବକ୍ଷ ରେ ।

ଅଛି ମୋର ଇଚ୍ଛା କିଛି ଅଛି ଯେ ସ୍ବପ୍ନ

କରିବି କେମିତି ଯେ ସେ ଇଚ୍ଛା ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ ।

ଚାହେଁନି ମୁଁ ପରି ଲୋକ ଚାହେଁନି ସ୍ୱର୍ଗ ଲୋକ

ଖୁସି ର ଅନୁସନ୍ଧାନ କରେ ହୋଇ ଯେ ବିମୁଖ ।

ଆଜି ଯାଏ ନିଜ ଅଶ୍ରୁ ପିଇ ହସୁ ଥିଲି ମିଛ ରେ 

ନିଜ ଖୁସି ପାଇଁ ଲଢ଼ିବା କୁ ହୁଏ ୟେ ଜଗତ ରେ ।

ପରିବାର ଯୋଗୁ ସବୁ ତ୍ୟାଗୀ ଥିଲି

ଆଜି ନିଜ ଖୁସି ଯୋଗେ ଆଗକୁ ବଢ଼ିଲି।

ନୁହଁଇ ୟେ ମୋ କଥା ସବୁ ଘରଣୀ ଙ୍କ କଥା 

କଲମ ମୁନ ରେ ଲେଖିଲି ଜଣାଇ ତାଙ୍କ ହୃଦୟ ର ବ୍ୟଥା ।

ଉଡି ବା କୁ ଚାହେଁ ମୁଁ ଯେ ମୋତେ ଉଡି ବା କୁ ଦିଅ

ବିଶାଳ ଗଗନ ରେ ମୋତେ ହଜିବା କୁ ଦିଅ ।

ଅସୀମ ସାଗର କୁ ମୁଁ ଲଂଘନ କରିବି 

ଦୂର ଆକାଶ ରେ ଯାଇ ପଦାର୍ପଣ କରିବି ।

ନୁହେଁ ମୁଁ କୌ ରାଜ୍ୟ ର ପାଟରାଣୀ

ମୁଁ ତ ମୋ ସ୍ଵାଭିମାନ ର ମହାରାଣୀ ।

ଭାବ ନାହିଁ ମୋତେ ତମ ଘର ଚାକରାଣୀ

ମୁଁ ତମ ଘର ର ଲକ୍ଷ୍ମୀ ତମ ଘରଣୀ।