ବଳୀ ମହାପାପ

ମାଆ କେବେ ବଳୀ ଚାହିଁତ ନଥାଏ

କଳୁଷ ମାନସିକତା

ଜନ୍ମଦାତ୍ରୀ କେବେ ଭକ୍ଷକ ସାଜେନା

ସେ ରକ୍ଷକ ଆଦିମାତା ||

ତନ ମନ ଦେଇ ଜୀବ ଦାନ ଦିଏ

ସହି ଶତ ବାଧା ବିଘ୍ନ

ରୁଧିରେ ହୁଏନା ତୃଷା ନିବାରଣ

ବଳୀ ରେ ନଥାଏ ମନ ||

ଚନ୍ଦ୍ର କୁ ପହଞ୍ଚି ଚାନ୍ଦକୁ ଧରିଲେ

ବିଜ୍ଞାନର ଯୁଗେ ଆମେ

ଅନ୍ଧବିଶ୍ବାସ କୁ ଜାବୁଡି ଧରିଛେ

ଜୀବନର ଅନୁକୋଣେ ||

ନର ଦେଉଥାଏ ପୁଣି ନରବଳୀ

ପିଶାଚ ସାଜିକି ଦିନେ

ରକ୍ତ ଦାନ ଦେଲେ ସିଦ୍ଧି କି ମିଳଇ

ବାଇଆ ହେଲୁକି ମନେ ||

ପଶୁ ଠାରୁ ହୀନ ହୋଇଲା ମଣିଷ

ପଶୁ ବଳୀ ଦେଉଥାଏ

ଅନ୍ତର ଭାବକୁ ପାରେନା ପ୍ରକାଶି

ନୀରୀହ ଜୀବଟି ସିଏ ||

କପାଳେ ସିନ୍ଦୁର ଗଳେ ଭରି ମାଳ

ଟାଣି ଟାଣି ନେଇ ଥାଅ

କି କରୁଣ ତାର ବଦନ ଦିଶଇ

ନୟନୁ ଝରଇ ଲୁହ ||

ମାତା କେବେ ଖାଏ ରକ୍ତ କି ମାଉଁସ

ଅଧମ ଭକ୍ଷଣ କରେ

ନିଜେ ପାପ କରି କଳଙ୍କ ଲଗାଏ

ଆଦିମାତାଙ୍କ ମଥାରେ ||

ଆଖି ବୁଜି ବୁଜି ଦୁଧ ସେ ପିଅଇ

ସତେକି ଜାଣେନା କିଛି

ଜଗତ ବିନାଶ ସୃଷ୍ଟି ମୂଳାଧାର

ମୂର୍ଖ ନିଜକୁ ଭାବୁଛି ||

ତାନ୍ତ୍ରିକ ତନ୍ତ୍ର ବିଦ୍ୟା ସାଧନା ପାଇଁ

ଜୀବ ହତ୍ୟା କରିଥାଏ

ମୁଢ,ହତ୍ୟାକରୀ ,ପାପୀ,ଦୁରାଚାରୀ

ଯୌବନ କି ଫେରି ପାଏ ||

ଜନମିଲେ ମୃତ୍ୟୁ ହୁଅଇ ନୁଶ୍ଚିୟ

ଏ ଅଟେ ଅଟଳ ସତ୍ୟ

ହେଉକି ଦାନବ ହେଉ ସେ ଦେବତା

ଅମର ନୁହେଁ କେହିତ ||

କର୍ମ ଅନୁସାରେ ଫଳଟି ମିଳଇ

ଯୁଗେ ଯୁଗେ ଅଛି ଲେଖା

ଧର୍ମ କଲେ ଜୀବ ସଦଗତି ଲଭେ

ମନରେ ନରଖ ଶଙ୍କା ||

ସଦବୁଦ୍ଧି, ସଦଜ୍ଞାନ ଲଭୁ ଜନ

କରୁଣା ବରଷା ହେଉ

ବଳୀ ପ୍ରଥାଟିକୁ ମହାପାପ ଭାବି

ଜୀବେ ଦୟା ମନେ ରହୁ ||

ସୁଶ୍ରୀ ସାହୁ

ଶିଂଲଗ

ମେଘାଳୟ