ଶ୍ରେଷ୍ଠ ସ୍ରଷ୍ଟା

ଆଖି ପଲକରୁ ହୃଦସ୍ପନ୍ଦନରୁ

ନିସୃତ ଝଙ୍କାର ଝରେ,

ଜୀବନ ବୀଣାକୁ ବାପା ତୁମେ ଦିନେ

ଯୋଖିଥିଲ ଯତନରେ ||

ଭାସ୍କରଙ୍କ ତେଜ ଅଛି ତ ତୁମଠି

ଅନ୍ଧାରକୁ ଦୂର କଲ,

ଆଲୋକମାଳାରେ ଆମ ଜୀବନକୁ

ପଂକ୍ତିରେ ସଜାଇ ଦେଲ ||

ଆଖି ଖୋଲି ଯେତେ ସପନ ଦେଖିଲ

ସବୁ ଥିଲା ଆମ ପାଇଁ

ବିତେ ରାତିଦିନ ପ୍ରତିଟି ମୂହୁର୍ତ୍ତ

ଉଡା ଶିଖାଇବା ପାଇଁ ||

ହାତ ଧରି ବାପା ଚାଲି ଶିଖାଇଲ

ପଥ କୁସୁମିତ କରି

କେଉଁ ପୂଣ୍ୟ କର୍ମ ଫଳ ମିଳିଅଛି

ପୂଣ୍ୟ ମୋ ନ ଯାଉ ସରି ||

ବାପା ଅଟ ତୁମେ ଅଟ ମୋର ଗୁରୁ

ନିଆରା ସଂପର୍କ ଆମ

ତୁମ ହାତ ଧରି ବିଦ୍ୟାଳୟ ମୁହିଁ

ଯାଉଥିଲି ପ୍ରତିଦିନ ||

ଆଜିବି ବାପା ମୋହର ପାଦ ଚିହ୍ନ

ତୁମ ସ୍ମୃତି ବକ୍ଷେ ଅଛି

ଶୈଶବ ବେଳରେ କେତେ କୁଦି ଥିଲି

ମନେ ନାହିଁ ମୋର କିଛି ||

ନିଦ ନଲାଗିଲେ କେତେ ଗପ କୁହ

ମୋତେ ଶୁଆଇବା ପାଇଁ

ଅନ୍ଧାର ଘୁଘୁଡ଼ି ଗପ ଶୁଣି ବାପା

କେତେ ଡରି ଯାଏ ମୁହିଁ ||

କୁଣ୍ଢାଇ ତୁମକୁ ମୋ କୁନି ହାତରେ

ମୁହଁକୁ ଲୁଚାଇ ଦିଏ

ତୁମ ଆଲିଙ୍ଗନ ହାତ ଥାପୁଡାରେ

ଆଶ୍ବାସନା ପାଇ ଥାଏ ||

ଗୋଟିଏ ଥାଳିରେ ତୁମ ସାଥେ ବାପା

ଖାଇବାକୁ ଯେବେ ବସେ

ତୁମରି ଓଠରୁ ତୃପ୍ତିର ଆଭାସେ

ମନ୍ଦ ମନ୍ଦ ହସ ଭାସେ ||

ଚାମଚକୁ ଧରି ଲେମ୍ବୁଚିନି ପାଣି

ଏବେ ଯଦି ମୁହିଁ ପିଏ

ଛପିଛପି ଦେଖି ତୁମେ ହସୁ ଥାଅ

ମିଛରେ ମୁଁ ରୁଷିଯାଏ ||

ଅଙ୍କ କଷାବେଳେ କେତେ ଯୁକ୍ତିତର୍କ 

ଆମରି ଭିତରେ ହୁଏ

ତୁମେ ଭୁଲ୍ ଆଉ ମୁହିଁ ଠିକ୍ ବୋଲି

କେତେ ଜିଦ୍ କରିଥାଏ ||

ଅତି ଯତନରେ ସୁକୋମଳ ସ୍ବରରେ

ଆଉଁସି ବୁଝାଇ ଥାଅ

ବୁଝିଗଲା ପରେ ଖୁସିରେ ମୁଁ ନାଚେ

ବାପା ପରି କେହି ନୁହଁ ||

ଶିଷ୍ଟ,ବିନୟ,ସଂସ୍କାର ଆଭୁଷଣେ

ଆମକୁ ମଣ୍ଡିତ କଲ

ହୀରା,ନୀଳା,ମୋତି ତା' ଆଗରେ ତୁଚ୍ଛ

ହେବ ନାହିଁ ତାର ତୁଲ ||

ଥାଉ ବାପା ପଛେ ଶତ ଦୁଃଖକଷ୍ଟ

ତୁମ ଆଶ୍ରୁ ଦେଖି ନାହିଁ

କନ୍ୟା ବିଦା ବେଳେ ବୋଲ ମାନିଲାନି

କୋହ ସବୁ ଗଲା ବୋହି ||

ଝଡ଼ ଓ ବତାସ ଯେତେ ପଛେ ଆସୁ

ବାଧା ତୁମେ ତାକୁ ଦିଅ

ଆମଠି ତାହାର ଆଭାସ ପଡେନି

ସନ୍ତାନ ତୁମରି ପ୍ରିୟ ||

ସୃଷ୍ଟି ସଂରଞ୍ଚନା ପାଇଁ ବାୟୁ, ପାଣି

ତା' ବିନା କି ତିଷ୍ଟେ କିଛି

ବିଶ୍ବନିୟନ୍ତାଙ୍କ ଆଶିଷ ଲଭିଛୁ 

ସେ ତୁମକୁ ବାଛି ଅଛି ||