ବିଚ୍ଛେଦ

କାଳ ସ୍ରୋତସ୍ବିନୀ ପ୍ରଖର ସ୍ରୋତରେ

ଶୁଷ୍କ ତୃଣ ଯେହ୍ନେ ଭାସଇ ଗତିରେ ।

ସେଠାରୁ ଆସିଲି ସମୟ ସାଥିରେ

ଯେଉଁଠି ପଙ୍କଜ ଫୁଟେ ତୋ ହସରେ ।

ନିଦାଘର ସ୍ପର୍ଶ ଲାଗେ ହିମପରି

ଫେରି ମୁଁ ଆସିଲି ସବୁ ତ୍ଯାଗ କରି ।

ଶ୍ରାବଣର ଝଡି ସଙ୍ଗୀତ ମୂର୍ଚ୍ଛନା

ଆଣୁଥିଲା ସତେ ସେ କି ଉନ୍ମାଦନା ।

ବୃଷ୍ଟି ଜଳେ ଆର୍ଦ୍ର ହେଲେବି ଶରୀର

ଭିତରେ ସତେ କି ଜଳେ ବୈଶ୍ବାନର ।

ଶରତର ଶାନ୍ତ ନିର୍ମଳ ପ୍ରଭାତ

ପ୍ରଭାତ ନୁହେଁ ତ ତୋହରି ବ୍ଯକ୍ତିତ୍ବ।

ଯେଉଁଠାରେ ଥିଲା ଶାନ୍ତିର ରାଜତ୍ବ

ଛାଡି ମୁଁ ଆସିଲି ସେ ସ୍ଥାନ ସତତ ।

ହେମନ୍ତର ସ୍ବଚ୍ଛ ଶିଶିର ଉପରେ

ପାଦ ପଡିଗଲେ କୋମଳ ତୃଣରେ ।

ନବ ପଲ୍ଲବର ପରଶ ସଦୃଶ

ଲାଗୁଥିଲା ମତେ ତୋର ପ୍ରତି ସ୍ପର୍ଶ ।

କଅଁଳ କିରଣ ଶୀତ ସକାଳର

କିରଣ ତ ନୁହେଁ ରୂପ ତୋ ଦୟାର ।

ଆଚ୍ଛାଦିତ କରେ ଯେହ୍ନେ ଚଉଦିଗ

ହରୁଥିଲା ସବୁ ଘୃଣା,ଦ୍ବେଷ,ରାଗ ।

ଯେଉଁଠି କୁସୁମ ମଳୟ ମରୁତେ

ବିତରଇ ବାସ ସଦା ଅବିରତେ ।

ଯେଉଁଠି କୋକିଳ ମଧୁର ସଙ୍ଗୀତ

ଶୁଣି ଶୁଣି ଚିତ୍ତ ହୁଏ ଆନ୍ଦୋଳିତ ।

ଯହିଁ ମନ ସଦା ତୋହର ଚିନ୍ତନେ

ଗୋପାଙ୍ଗନା ଯଥା କୃଷ୍ଣ ବଂଶୀ ସ୍ବନେ।

ତହିଁ ଆତ୍ମା ମୋର ଯାଇଅଛି ରହି

କାୟା ମାତ୍ର ମୋର ସଙ୍ଗେ ଅଛି ରହି ।