ଅଶାନ୍ତ ସମୁଦ୍ର, ଅମାନିଆ ପବନ

ଜଣାଥିଲା ତୁମେ ଆସିବ ବୋଲି

ଏମିତି ପବନର ପ୍ରକୋପ

ଅଶାନ୍ତ ସମୁଦ୍ରର ବିକଟାଳ ରୁପ

ଓ ଉଚ୍ଚ ଉଚ୍ଚ ଜୁଆରର ଭୟ ଦେଖାଇ

ଉଜାଡ଼ିବାକୁ ଜୀବନ ଜୀବିକା ଓ

ଲିଭାଇବାକୁ ସାଉଁଟା ସ୍ୱପ୍ନର ମିଞ୍ଜିମିଞ୍ଜି ସଳିତା।

ଆସି ନଥାନ୍ତ ବା କେମିତି

ନହେଲେ ଅପୂର୍ଣ ରହିଯାଇ ନଥାନ୍ତା

ତୁମ ବିଲ ବଣ ଘରଦ୍ୱାର ଜୀବନର ଭୋକ !

ସବୁସନ ପରି ତୁମେ ଆସିଛ ଠିକଣା ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ

ହନ୍ତସନ୍ତ କରିବାକୁ ନିରୀହ ହୃଦୟ ସବୁକୁ

ଓ ଅସ୍ତବ୍ୟସ୍ତ କରିବାକୁ ବତୁରା ସଂସାର ସବୁକୁ।

କେଜାଣି କେଉଁ ଅସନ୍ତୋଷକୁ ସାଉଁଟି ଧରି

ତୁମେ ଆସ ଏକ ତାଣ୍ଡବର ଅହଙ୍କାର ନେଇ

କି ବା ଲାଭ ମିଳେ ସମୁଦ୍ରକୁ ଶିଖେଇ ଶିଖେଇ

ଶତ୍ରୁତାର ପାଠ ପଢ଼େଇବାରେ

ଓ ମେଘ ପବନକୁ ଅମାନିଆ କରି

ତୁମେ ଆସ ଏକ ଦୁର୍ଦ୍ଦିନର ଦୁଃସମ୍ବାଦ ନେଇ। 

ମୋତେ ତ ଲାଗେ ତୁମେ ଏକ ଅସଫଳ ସୈନ୍ୟ

ଯିଏ ମହାସାଗର ସହ ସନ୍ଧି କରି

କୁଚକ୍ରାନ୍ତ କରିବସେ

ଆମ କଷ୍ଟ ଅର୍ଜିତ ସୁଖର ନଗରୀ ସହ

ଓ ଫେରିଗଲା ବେଳେ ବି ସାଥେ ନେଇଯାଅ

ମେଞ୍ଚା ମେଞ୍ଚା ବିଫଳ କାହାଣୀ। 

କାରଣ ଏଠି ଭଙ୍ଗା ଚାଳିଆ ଭିତରୁ

ପୁଣି କଅଁଳି ଆସେ ଜୀବନ

ଉଜୁଡ଼ା ସଂସାର ଭିତରୁ ଦାନ୍ତ ନିକୁଟେଇ

ହସି ଉଠେ ନଇଁ ପଡିଥିବା ମେରୁଦଣ୍ଡ

ଓ ଏକ ଦୀର୍ଘଶ୍ଵାସ ନେଇ 

ପୁନଶ୍ଚ ଆରମ୍ଭ ହୁଏ ଅର୍ଜିବାକୁ ବାକିଆ ବେତନ। 

ତୁମେ ଏମିତି ଆସୁଥିବ

ଆମ ନିୟତିର ବାହାନାରେ

ଆମକୁ ପରାଜିତ ଆକାଂକ୍ଷା ସାଥିରେ

ଆମେ ଏମିତି ମୁଣ୍ଡ ଟେକି ଚାହିଁଥିବୁ

ତୁମ ଫେରିବା ବାଟକୁ

ଓ ହଜିଯିବୁ ନିଜ କର୍ମର ପରୀ କାହାଣୀରେ।