🌼एक मायावी आयुष्य...

मस्त सुट्टी होती. चालत चालत त्या टेकडीवर पुन्हा मी गेलो. ती छोटीशी टेकडी सतत मला आकर्षित करते. किती वर्ष झाली किती सुंदर सुंदर ठिकाणे फिरलो पण त्या टेकडीची ओढ काही कमी होत नाही. सायकल वर एकटाच जाऊन, त्या टेकडीच्या पायथ्याशी सायकल ठेऊन हळू हळू वर चढून ते निरभ्र आभाळ पहायचो मी. तिथल्या हिरवळीवर पहुडून राहायचो मी. शांत अशा त्या ठिकाणी पहुडून आभाळात ते ढग पाहत राहणे ह्या पेक्षा आनंद कोणताच नव्हता. ते ढग मला काही खुणावत असायचे. माझ्या आयुष्याच्या प्रत्येक वळणावर ज्या घटना घडत त्याची पोच पावती ते मला देत. उगीच वाटे. त्या मऊ मऊ कापसा परी ढगात हरवुन जावं. त्यांचे वेगवेगळे आकार पाहून मी त्यात एक वेगळेच विश्व शोधायचो. कधी देवी दिसायची, कधी पक्षी दिसायचे, कधी तरी वाटे पऱ्यांचे राज्य तिथे विराजमान असावे. एक परी हसत हसत येऊन मला त्यांच्या जगात नेईल उगीच मला वाटे.ना कोणत्या गाड्यांचा आवाज, ना कोणत्या घड्याळाची टिकटिक, ना कोणत्या मोबाईल ची किर्र किर्र. बस मी ,ती टेकडी,ती हिरवळ आणि ते माझे साथीदार ढग. वेगळंच सुख असायचं त्या एकांतात. विचारांची गर्दी कधी नव्हतीच, कोणाचे प्रश्न नाही कोणाला उत्तरे नाही. एक मायावी आयुष्य. सुंदर क्षणांची साक्षीदार होतो मी तेव्हा. 

आज पुन्हा ती निरागसता शोधत आहे मी. पण हातात ला हा मोबाईल, बुडा खालची ती कार, हातावरचं नाडी ठोके मैजणारं घड्याळ हा सगळा एकांत अनुभवू देत नाही. 

पाहतो चालून पुन्हा त्या वाटेवर. त्या माझ्या तेकडी कडे मारून येतो एक छोटासा फेरफटका. पाहू काय म्हणे तो हिरवा गालिचा आणि त्या कापसी ढगांची वरात. एक वेळ घालवूया त्या निष्पाप निसर्गाच्या सानिध्यात.