माझे मन

मी चांदणी नभातली ..

तू चंद्र माथ्यावरला , 

  मी भानामती सारखे ! का ? भाळू नये .

कळी मी देहातली 

थर थरता श्वास घेऊन 

रोखवस वाटतं तुला ? 

मनातून घट्ट बिलगून 

अगदी सायंकाळ ही

उधळून द्यावी गुलालाने, 

बघ ! 

जरा ती सोनपिवळी सायंकाळ 

ही वाट बघते तुझी, 

थोडं गुलाबाचं हसणं मागून घे.

जरा माझ्याकडे येताना...

 मी मखमली शाल होऊन...

तू सुगंधित गुलाब हो.

तुझ्या मिठीतले ते तुझे भरगच्च बाहू !

गोलाकार वलय करून,

जखडून घट्टं बनून सोडत,

तुझा मर्द पणा जाणवतो त्या देहाला 

    पण माझ्या देहाला 

मला हवी असते रे! 

      तुझी मिठी 

तुझ्या मिठीतलं कुरवाळणं 

     अख्य विश्व 

   बनून जातं माझं