സഹോദരന്റെ തമാശകൾ

17.08.2024

ചില ദിവസങ്ങൾ, നിങ്ങളെ ഒരു പ്രശസ്ത എഴുത്തുകാരനായി തോന്നും, അറിവിന്റെ സമുദ്രം തെരുവുന്നത് പോലെ. മറ്റുള്ള ചില ദിവസങ്ങളിൽ, നിങ്ങളുടെ സഹോദരിയുടെ "ജീവിത പാഠങ്ങൾ" എന്ന പ്രസംഗത്തിൽ നിന്ന് രക്ഷപ്പെടാൻ ശ്രമിക്കുന്നതുപോലും. ഇന്ന് ആ രണ്ടാമത്തെ ദിവസമായിരുന്നു.

ഞാനും സഹോദരിയും പഴയ നഗര ലൈബ്രറിയിലേക്കു പോയത്, കാലത്തെ കുത്തേറ്റുപോയ, എന്നാൽ ഇപ്പോഴും ബാക്കി നിന്ന ഒരു സ്ഥലത്തേക്ക്. മതിലുകൾ വേദനിക്കുന്ന ചിരി പോലെ പതിഞ്ഞിരുന്നു, പുസ്തകങ്ങളെക്കാൾ പ്രായമേറിയ കഥകൾ അവയിൽ ഒളിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. പൂച്ചക്കണ്ണി വലകളെ پردകളും പോലെ തൂങ്ങി, ഒരു വലിയ ആരാച്ചാരൻ പോലുള്ള ചൊവ്വന്തി ഞങ്ങളെ നിരീക്ഷിച്ച്‌, "ഈ പുസ്തകം തൊട്ടാൽ ഞാൻ പ്രശ്നം ഉണ്ടാക്കും" എന്ന് സൂചിപ്പിക്കുന്ന ഒരു ഭാവം.

അകത്ത് കടന്നതുമുതൽ, സഹോദരി തന്റെ "ജീവിത കോച്ചിങ് മോഡ്" ഓൺ ചെയ്തു.

"നീ കൂടുതൽ സമയം വായനക്ക് ചെലവഴിക്കണം!" അവൾ തുടങ്ങി. "ഈ പുസ്തകങ്ങൾ നോക്ക്! നൂറ്റാണ്ടുകൾക്കു മുൻപ് ഇവ ഇവിടെ ആയിരുന്നു!"

"അതെ, ഒരു നൂറ്റാണ്ടായിട്ട് ആരും വായിച്ചിട്ടില്ലെന്ന് അതുകൊണ്ടാണ്," ഞാൻ മുട്ടിമടക്കി പറഞ്ഞു, അവൾ അതേ കേൾക്കാതിരിക്കുമോ എന്ന് ആശിച്ചു. ഞാൻ അവളുടെ പ്രസംഗത്തിൽ നിന്ന് രക്ഷപ്പെടാനായി പിന്നിലെ ചുവരുകളിലേക്ക് പോയി, ഒരു ഇരുണ്ട കോണിൽ മറയാൻ ശ്രമിച്ചു.

മറിഞ്ഞുനോക്കിയപ്പോൾ, ഒരു പ്രായമായ മനുഷ്യൻ ഒറ്റയ്ക്ക് ഇരുന്നു, ഒരു പുസ്തകത്തിലേക്ക് മുഖം നാഴം കുത്തിയിട്ടുണ്ട്. ആധുനിക കാർട്ടൂൺ വില്ലൻപോലെയാണ് അവൻ: ദീർഘമായ കണ്ണട, മുഖത്തെ മക്കളെ മറികടന്ന് ഒരു വലിയ തൊലി, നാളുകളായി ചീഞ്ഞിട്ടില്ലാത്ത ഒരു തലമുടി. ഞാൻ പേടിച്ചും ആകാംക്ഷയോടെയും അടുത്തു ചെന്നു.

എന്നാൽ, ഞാൻ അടുത്തെത്തുന്നതിനുമുമ്പ്, ആ മനുഷ്യൻ വെളിച്ചമയമായ വേഗത്തിൽ തല തിരിച്ചു, വെറും മിനിറ്റിൽ ഒരു മനുഷ്യ പക്ഷിയെന്ന പോലെ. അവന്റെ വലുതായ കണ്ണുകൾ എന്നെ നോക്കി, "ഇവിടെ നിന്ന് അകന്നുപോവില്ലെങ്കിൽ!" എന്നു പറയുന്നതുപോലെ.

19.08.2024

ലൈബ്രറിയിലെ പരാജയദിനത്തിന് ശേഷം, ഞാൻ വീണ്ടും അവിടെ പോയി, തനിക്ക് redeem ചെയ്യാനുള്ള അവസരം തേടി, ഈ സമയം ശരിക്കും വായനയിൽ മുഴുകാൻ ശ്രമിച്ച്‌. ഒരു പുസ്തകം മറിച്ച് നോക്കിക്കൊണ്ടിരിക്കുമ്പോൾ, ആരോ അടുത്തുവരുന്നത് തോന്നി. തല ഉയർത്തി നോക്കിയപ്പോൾ അവളെയായിരുന്നു കാണുന്നത്—വർസി, എന്റെ കോളേജിലെ പണിക്കി, പലപ്പോഴും എന്നെ മോഷ്ണിച്ചു നോക്കുന്നവളെന്നത് എനിക്കു തന്നെ അറിയാം.

വളളിച്ച കണ്ണുകളുമായി, കൈയിൽ ഒരു പുസ്തകം പിടിച്ചു, അവൾ ഒരു കവിതയുടെ ആശയത്തിൻ്റെ പ്രതീകം പോലെ നിന്നു. ഞാൻ എന്തെങ്കിലും പറയുന്നതിനു മുമ്പ്, അവൾ ഒരു ആഴത്തിലുള്ള ശ്വാസം എടുത്തു, മുഖം കാറ്റിലെ പാവാടപ്പൂക്കളെപ്പോലെ ചുവന്നതായി തോന്നി.

“ഹേയ്… ഞാൻ…,” അവൾ തുടങ്ങി, പക്ഷേ ഉടനെ താളം തെറ്റി, നിലത്തു നോക്കിയാൽ ബോധം സമ്പാദിക്കാമെന്നു തോന്നുന്നപോലെ.

ഞാനോ, അവളെ നോക്കി, എനിക്ക് എന്തു നടക്കുമെന്നതിന്റെ ഒരു നിശ്ചയവുമില്ല. ഇവിടെ, ഇത് അത് ആണോ? വർസി… തന്റെ വികാരങ്ങൾ ഏറ്റുപറയാൻ പോവുന്നോ? ഹൃദയം ഒരു കരാട്ടെയ്ക്കാരന്റെ സൽപ്രവർത്തി പോലെ ചാടിയേക്കുന്നു.

പക്ഷേ, അവൾ സംസാരിക്കാൻ തുടങ്ങുന്നതിനു മുമ്പേ, അതൊരു നീണ്ട പ്രതീക്ഷയായി മാറി. അതേസമയം, ഒരു ശബ്ദം ലൈബ്രറിയെ മുഴുവൻ മൂടി:

“ഓഹ്, അവിടെവാ, പ്രിയ സഹോദരാ!” എന്റെ സഹോദരി, ഒരു ബ്രോഡ് വേ ഷോയിൽ അഭിനയിക്കുന്നതുപോലെ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടു. അവൾ വർത്തമാനം കേളിക്കൽ പോലെ ഓടിയെത്തി, സർവ്വഭാവങ്ങളോടും ചേർത്ത്, അഹങ്കാരത്തോടെ എന്റെ കൈ പിടിച്ചു.

“നിനക്ക് വിശ്വസിക്കാൻ കഴിയില്ല, കുടുംബം നിന്റെ വിവാഹം അടുത്ത ആഴ്ച ഫിക്‌സ് ചെയ്തു!” അവൾ പ്രഖ്യാപിച്ചു, നിറഞ്ഞൊരു ദുഷ്ടനോട്ടത്തോടെ.

“ആ… എന്താ?” ഞാൻ ഞെട്ടിപ്പോകുകയും, എന്താണ് സംഭവിക്കുന്നുവെന്ന് മനസ്സിലാക്കാതെ നിൽക്കുകയും ചെയ്തു.

വർസി, എങ്ങുമെത്താത്ത വിശ്വാസത്തോടെ, അതെല്ലാം കേട്ടപ്പോൾ, കണ്ണുകളിൽ കാണാനാവാത്ത ചോദ്യങ്ങൾ നിറഞ്ഞു.

“നിനക്ക് ഒരു കിക്‌ബോക്സർ ഭാര്യയുണ്ടല്ലോ,” എന്റെ സഹോദരി കൂടുതൽ കൃത്യമായി പറഞ്ഞു.

29.10.2024

ഞാനും എന്റെ സഹോദരിയും ട്രെയിൻ സ്റ്റേഷനിലേക്ക് പോകുന്നതിനിടെ, അവളുടെ പഴയ സ്കൂട്ടറിൽ ഞാൻ പിന്നിൽ ചുറ്റിപ്പിടിച്ച് യാത്രചെയ്തു കൊണ്ടിരുന്നു. എന്റെ ട്രെയിൻ പുറപ്പെടാൻ പത്ത് മിനിറ്റ് മാത്രമുണ്ടായപ്പോൾ, സഹോദരി ഒരു ചേസിംഗ് സിനിമയിലെ ഡ്രൈവറായി മാറി. റോഡുകൾക്കിടയിൽ അവൾ വെറും ആൾക്കാർ മാത്രമല്ല, പച്ചക്കറി വണ്ടികളെയും, ബസുകളെയും അതിജീവിച്ച് സഞ്ചരിച്ചു.

“സ്വസ്ഥമായിരിക്കുക,” അവൾ തിരിഞ്ഞ് ചിരിച്ച് പറഞ്ഞു. “നീ എനിക്ക് ഇങ്ങനെ എളുപ്പത്തിൽ രക്ഷപ്പെടും എന്ന് കരുതിയോ?”

“ആയിലോ!” ഞാൻ അലട്ടിക്കരഞ്ഞു. “നിന്റെ കണ്ണിൽ ഐലൈൻർ ഡ്രോയിംഗിന് മുപ്പത് മിനിറ്റ് എടുത്തതുമൂലം നമ്മൾ ഇങ്ങനെ വൈകിപ്പോയല്ലോ!”

അവൾ ഒരു കാര്യം കാൻവാസിൽ വരച്ചതുപോലെ കരുതിയില്ല. പക്ഷേ, അവളുടെ ഈ അമിതരിസ്ക് ഡ്രൈവിങിന് പിറകിൽ, അവളെപ്പറ്റിയുള്ള ഓർമ്മകൾ എന്റെ മനസ്സിൽ ഒന്ന് പാഞ്ഞുചെന്നു.

രക്ഷാബന്ധനത്തിന്റെ ഒരു ഓർമ്മ. ഞാൻ കിടപ്പുമുറിയിൽ രോഗിയായി കിടന്നുകിടന്നപ്പോൾ, അവളെ വരരുതെന്ന് പറഞ്ഞുപോയിരുന്നെങ്കിലും, 30 കിലോമീറ്റർ വലിച്ചടക്കി, മഴയിലും തിരക്കിലും എത്തിച്ചേരുന്ന അവളുടെ മുഖം എന്നെ ഓർത്തുകാണാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. പിറകിൽ നിന്ന് അവളുടെ സ്നേഹവും, ചിരിയും മഴയ്ക്കിടയിലും ഒരിക്കലും മറക്കാനാവാത്ത ഒരു അനുഭവമായി.

ട്രെയിൻ സ്റ്റേഷനിൽ എത്തിയത് മൂന്ന് മിനിറ്റ് ബാക്കി. ഞാൻ എന്റെ ബാഗ് എടുത്തു പാളത്തിനടുത്തേക്ക് ഓടിക്കഴിഞ്ഞപ്പോൾ, എന്റെ സഹോദരി പിൻവലിച്ച്, അവളിൽ നിന്നൊരു ചെറിയ ശാന്ത സ്വരം കേട്ടു: “എന്നും നിന്നെ അഭിമാനിക്കുന്ന ഒരാൾ ഞാൻ.”

അതിനു മുൻപ്, അവളുടെ കണ്ണിലെ ഒരു മഞ്ഞുവീഴ്ച തുള്ളി പോലെ തെളിഞ്ഞ സ്നേഹം നിറഞ്ഞ നോട്ടം എന്റെ മനസിനെ തൊട്ടു.

“ഇപ്പൊ ദുഖകരമായ മാഷ്ക് മതിയാക്ക്!” അവൾ വീണ്ടും ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു. “നിനക്ക് ഇതൊക്കെ ഫിറ്റല്ല!”

എന്നാൽ, അവളുടെ നിലനില്പിന്റെ ഈ പെരുമഴ പോലുള്ള ദിനങ്ങളിൽ നിന്നെങ്ങും ഞാൻ അവളെക്കുറിച്ചുള്ള ഓർമ്മകളിൽ അകപ്പെടില്ലെന്ന് ഉറപ്പിച്ചു.