ആഗ്നേയ ഗിരി

 

വീണ്ടുമുണരുന്നു മാനസം ജാലകവിള്ളലിലൂടെ-

യരിച്ചിറങ്ങുന്ന വെട്ടത്തിൻ കരലാളനത്തിൽ

മറ്റെങ്ങോ അശാന്തിയുയർത്തുന്നു നീർമഴക്കാലമു-

തിർത്താത്ത ശിഥിലമേഘങ്ങൾതൻ ക്രുദ്ധഭാവം

 

മോഹഭംഗത്തിൻ സീൽക്കാരമെങ്ങും ഭയം വിതറുന്നു

പതുങ്ങും നിഴലുകളിൽ, മുഴങ്ങുമലർച്ചകൾ

പതിയിരിക്കും കയങ്ങളിൽ മുങ്ങിമറയും പെൺജന്മങ്ങൾ

മുറവിളിക്കുന്നു "വിടുക ഞങ്ങളെ കുഴിമാടത്തിലെങ്കിലും"

കനൽക്കാറ്റിൻ ജ്വാലകളിൽ നീറിപ്പുകയുന്ന നമ്മൾ-

വൈകിപ്പോയ്, അപരാധങ്ങളേറ്റു പറയുവാൻ

പ്രകൃതിതൻ കരുതലിനി നാമറിയുമോ?

ഉയർന്നുതാഴുന്നു ജ്വാലാമുഖിയുടെ പെരുങ്കളിയാട്ടം 

തിളച്ചു പൊള്ളും ലാവാസമുദ്രത്തിൽ-

തിരസ്കാരമില്ലാതെ എരിഞ്ഞമരുന്നു ജീവജാലങ്ങൾ

മരണമുഹൂർത്തത്തിൽ നിത്യവിശ്രാന്തിക്കൊരുങ്ങും-

മൃതികൾ, രൗദ്രഭാവം വെടിഞ്ഞു, പ്രകൃതി ശാന്തമായ്

 

വീണ്ടും മുളപൊട്ടി ജൈവത്തുടിപ്പെങ്ങും പ്രതീക്ഷയായ്

എങ്കിലുമശാന്തിയുടെ വടുക്കൾ മുഴച്ചുനിൽക്കുമല്ലോ

മർത്ത്യമനസ്സിലെ ആഗ്നേയഗിരിയെന്നും നിലനിൽക്കുന്നു

ഹേ കാലമേ! നിന്നടയാളം രേഖപ്പെടുത്തിയും.