વંશ અને દાદાજી

એક નાનકડું શહેર હતું, જ્યાં દૂર દૂર સુધી લીલાછમ ખેતરો અને રંગબેરંગી ફૂલોથી મહેકતો એક સુંદર બગીચો આવેલો હતો. આ બગીચામાં જાતજાતના ફૂલો ખીલતા, જાણે કે ધરતીએ રંગીન સાડી પહેરી હોય. વંશ નામનો એક નાનો છોકરો રોજ સવારે તેના દાદાજી સાથે આ બગીચામાં રમવા આવતો. વંશને ફૂલો ખૂબ જ ગમતાં. તે રોજ ખીલેલા ફૂલોને જોઈને ખુશ થઈ જતો.

વંશના દાદાજી તેને ફૂલો વિશે ઘણી વાતો કહેતા. તેઓ કહેતા કે ફૂલો માત્ર સુંદર જ નથી હોતા, પરંતુ તે આપણને હસતા રહેવાનું અને ખુશ રહેવાનું પણ શીખવે છે. વંશને દાદાજીની વાતો ખૂબ ગમતી. તે ફૂલો સાથે વાતો કરતો, તેમને સ્પર્શતો અને તેમની સુગંધ માણતો. તેને લાગતું કે ફૂલો પણ તેની સાથે વાતો કરી રહ્યા છે અને હસી રહ્યા છે.

ધીમે ધીમે સમય પસાર થતો ગયો અને વંશ મોટો થતો ગયો. પરંતુ તેનો ફૂલો પ્રત્યેનો પ્રેમ ઓછો થયો નહીં. તે હજી પણ રોજ સવારે બગીચામાં જતો અને ફૂલો સાથે સમય પસાર કરતો. પરંતુ એક દિવસ વંશે જોયું કે બગીચામાં ફૂલો ઓછા થવા લાગ્યા છે. પહેલાં જ્યાં ફૂલોથી ભરેલું મેદાન હતું, ત્યાં હવે થોડા જ ફૂલો દેખાતા હતા. વંશને આ જોઈને ખૂબ દુઃખ થયું.

તેણે દાદાજીને પૂછ્યું, "દાદાજી, આ ફૂલો કેમ ઓછા થઈ રહ્યા છે?"

દાદાજીએ દુઃખી સ્વરે કહ્યું, "બેટા, માળી આ ફૂલોને વેચીને પૈસા કમાય છે. તેથી તે રોજ ઘણાં ફૂલો તોડી જાય છે."

વંશને આ સાંભળીને ખૂબ ગુસ્સો આવ્યો. તેણે માળીને કહ્યું, "તમે આ ફૂલોને તોડીને વેચી નાખો છો, તમને ખબર છે કે આ ફૂલોને કેટલું દુઃખ થાય છે? જો કોઈ તમારી સાથે આવું કરે તો તમને કેવું લાગે?"

માળીને પોતાની ભૂલ સમજાઈ. તેને વંશની વાત સાચી લાગી. તેણે વંશને વચન આપ્યું કે તે હવેથી ફૂલોને નહીં તોડે. તેણે બગીચાની વધુ કાળજી લેવાનું શરૂ કર્યું અને થોડા જ સમયમાં બગીચો ફરીથી ફૂલોથી ભરાઈ ગયો.

વંશ ફરીથી ફૂલો સાથે રમવા લાગ્યો. તેને લાગ્યું કે ફૂલો પણ તેની સાથે હસી રહ્યા છે. વંશે દાદાજીને કહ્યું, "દાદાજી, જુઓ ફૂલો ફરીથી હસી રહ્યા છે."

દાદાજીએ હસીને કહ્યું, "હા બેટા, ફૂલો હંમેશા હસતા જ હોય છે. આપણે તેમને પ્રેમ આપીએ તો તેઓ આપણને પણ પ્રેમ આપે છે."

વંશને સમજાઈ ગયું કે ફૂલોનું હાસ્ય એ પ્રેમ અને ખુશીનું પ્રતીક છે. તેણે નક્કી કર્યું કે તે હંમેશા ફૂલોને પ્રેમ કરશે અને તેમની કાળજી લેશે.