વેણીનાં ફૂલ

મારે ઘેર આવજે બેની !

નાની તારી ગૂંથવા વેણી.

આપણા દેશમાં નીર ખૂટ્યાં ને

સળગે કાળ દુકાળ;

ફૂલ વિના, મારી બેનડી ! તારા

શોભતા નો’તા વાળ – મારે૦

બાગબગીચાના રોપ નથી બે’ની

ઊગતા મારે ઘેર;

મોગરા ડોલર જાઈ ચંબેલીની

મારે માથે મ્હેર – મારે૦

રૂપ સુગંધી હું કાંઇ નો જાણું

ડુંગરાનો ગોવાળ;

આવળ બાવળ આકડા કેરી

કાંટ્યમાં આથડનાર – મારે૦

ડુંગરાની ઊંચી ટોચ ઊભેલાં

રાતડાં ગુલેનાર

સાપ-વીંટ્યા પીળા કેવડા હું મારી

બે’ન સાટુ વીણનાર – મારે૦

પ્હાડ તણે પેટાળ ઉગેલાં

લાલ કરેણીનાં ઝાડ;

કેશૂડલાં કેરી વાંકડી કળિયું

વીણીશ છેલ્લી ડાળ. – મારે૦

ખેતર વચ્ચે ખોઇ વાળીને

ફૂલ ઝીણાં ખોળીશ;

વાગશે કાંટા, દુખશે પાની

તોય જરીકે ન બ્હીશ. – મારે૦

સાંજ વેળા મારી ગાવડી ઘોળી

આવીશ દોટાદોટ;

ગોંદરે ઊભીને વાટ જોતી બેની

માંડશે ઝૂંટાઝૂંટ – મારે૦

મોઢડાં નો મચકોડજે બાપુ !

જોઇ જંગલનાં ફૂલ;

મોરલીવાળાને માથડે એ તો

ઓપતાં’તાં અણમૂલ. – મારે૦

શિવ ભોળા, ભોળાં પારવતી, એને

ભાવતાં દિવસ-રાત;

તુંય ભોળી મારી દેવડી ! તુંને

શોભશે સુંદર ભાત. – મારે૦

ભાઇભાભી બેય ભોળાં બેસીને

ગૂંથશું તારે ચૂલ;

થોડી ઘડી પે’રી રાખજે વીરનાં

વીણેલ વેણી-ફૂલ ! મારે૦

મારે ઘેર આવજે બેની

લાંબી તારી ગૂંથવા વેણી !