જનાબ

અવસર સમું જો આંખને કંઈ જોઈએ જનાબ;

ઝાકળ મઢેલાં ફૂલને તો શોધીએ જનાબ !

મારું ફકત; મારે ફકત એવું ય છોડીએ;

-ને છોડ લીલાં લાગણીનાં રોપીએ જનાબ !

અસ્તિત્વ જેનું છે નહીં એને ય ખોળીએ;

રસ્તા નવું કંઈ પામવા કંડારીએ જનાબ !

અચરજ ઉછેરી સૂર્યને પણ નિત્યક્રમ પૂછી--

અવઢવ સમું સઘળું જ વ્યાપક છોડીએ જનાબ !

ઉત્તમ કે નબળું એવું કંઈ પૂછો નહીં મને;

મોતી- હીરા ને ઝેવરાતો જોખીએ જનાબ !