સંપાદકજી બ્હાર થકી તાકીદ કરે

સંપાદકજી બ્હાર થકી તાકીદ કરે છે,

અંદરથી લખવાની તાકીદ એક નથી રે !

ગદ્યપદ્યનું મૌન હૃદયની મધ્ય જડાયું,

ગણગણ કરતાં જાય દિવસ ને ખૂટે આયુ.

ટાઢ તાપમાં ખેતર સામે તાકી બેસું,

સૂઝે નવ કો શબ્દ, ભર્યું ભેજામાં ભૂસું.

ડેસ્ક પરે એ પડી બાપડી બડી વિજોગણ,

હોત કદી જો કવિ–કાષ્ઠની એ મુજ લેખણ,

વિરહોર્મિ નિજ પદ્ય મહીં વહવીને લાવત,

પ્રિયાવિયોગી યક્ષ સમું આ ગાન સુણાવતઃ

સુણો કવિ ફરિયાદ, ત્વરિત તમ જવાબ દેજો,

ચંપા સમ તમ આંગળીઓને વંદન કહેજો,

જે લેખણ તમ હસ્તસ્પર્શથી જીવન પામી,

અચલકૂટના દેશવટા એ શે સહેવાની !

ગાત્ર ગયાં મુજ ગળી, બંધ મસીપાન થયાં છે,

સજા વ્યર્થતા તણી કઠિન આ ક્યમ ખેંચાશે !

સ્વાધિકારને મદ ચડિયો મુજને કદિ પેખ્યો ?

બોર સમો તમ બોલ એક મેં કદી ઉવેખ્યો ?

કાગળ પર અક્ષરો ઝરે તને ઉરની ભાષા,

હરદમ એ વિણ હતી કોઈ મુજને અભિલાષા?

નીલકંઠ હું બની, તમારી ખિદમત કાજે,

નીલ શાહીનું ગરલ પીપી મુજ કંઠ જલે છે.

તમ કિર્તિના પથે ખેંચતી અગણિત રેખા

એક પુસ્તકે તોય ન મમ નામાક્ષર દેખાયા;

તમ હસ્તાક્ષર થકી બન્યો મોંઘેરો કાગળ,

પુરસ્કાર વિણ રહી એકલી હું જ અભાગણ.

કાગળનું મહાભાગ્ય, મેજ પર સૂતા રહેવું !

ડાબી જમણી દોડદોડ કરી મારે મરવું.

લખ્યું તમારૂં સર્વ અને તમ નામ તણો જશ

જાય દુષ્ટ કાગળને; મુજને સદાય અપજશ.

કીર્તિહીન ખિદમત કરી કરી મુજ અંગો ગળશે,

શાપવિસર્જન તણો કાળ તે દિવસે મળશે.

કવિજી ! તમ વાચાળપણાનો ક્યાંય ન જોટો,

અનુસરી તમને લખ્યો પત્ર આ લાંબો મોટો.

ખતમ થઈ ફરિયાદ માહરી, રજા લઉ છું,

સદા આપના ચરણ તણી કાલિદાસી છું.