ଦୟାନିଧି
ଦୟାନିଧି
ଉର୍ଦ୍ଧକୁ ଉଠାଇ ବାହା
ଗୋଟାପଣେ ଆଜି ଶରଣ ପଶୁଛି ଶୁଣ ଆହେ ଲକ୍ଷ୍ମୀନାହା ।
ଆତ୍ମବନ୍ଦୀ ହେଲି ନିଜର ନିବାସେ ଦେଖୁଛି ମୋତେ ବା କିଏ
ସସାଗରା ଧରା ଶୋଭାରାଜି ଛାଡି ଝରିଲା ଲୋତକ ପିଏ ।
ଦିବସ ସୂରୁଯ ମୋ ପାଇଁ ତ ନାହିଁ ଘୋଟିଥିଲା ଘୋର ନିଶା
ମନ ଆକାଶରେ ଲିଭି ଲିଭି ଯାଏ ଆକାଂକ୍ଷାର ଶତଭିଷା ।
ଶ୍ରୀମନ୍ଦିରେ ଘଣ୍ଟ ବାଜେ
ଶୋଇବା ଶେଯରୁ ଅଣ୍ଟାକୁ ସଳଖି ଉଠଇ ସହଳେ ଲାଜେ ।
ଶୂନ୍ୟତାର ଏହି ଗହନ ଅନ୍ଧାରେ ବାରିଛି ନିଜ ନିଃଶ୍ଵାସ
ଆତ୍ମା ଯେତେକ ସହବାସୀ ହେଲେ ତୁଟାଇ ମୋର ବିଶ୍ଵାସ ।
ଚାଲିଲା ରାହାରେ ଋତୁର ସାହାରେ ଧରିଥିଲା ଯେତେ ଫୁଲ
ମଧୁ ଆଶେ ଆସି ଅଳିକୁଳ ହସି ଲୁଟି ନେଲେ ଯକ୍ଷ ତୁଲ ।
କିପାଇଁ କହିବି ବେଶି
ସହଯାତ୍ରୀ ଯେତେ ଜୀବନ ଯାତ୍ରାରେ ଦେଇଛ ତ ଛଦ୍ମବେଶୀ ।
ଶ୍ରମଦାନ କରି ଅର୍ପଣ ମୁଁ କଲି ନିଜର ବଳକା ଆୟୁ
ପ୍ରତିଦାନେ ଦେଖ ମିଳିଅଛି ମୋତେ ରୁଦ୍ଧ କୋଠରୀ ବାୟୁ ।
ଦେହରଥେ ମୋର ଭଙ୍ଗା ଚକଅଖ କିପରି ଚାଲିବି କହ
ଜରା ବ୍ୟାଧି ଦୁଃଖ କଲାଣି ବିମୁଖ ପରିଜନେ , ଦୁର୍ବିସହ ।
ଚାରିପଟେ ହୋଇ ଠିଆ
ଦୁର୍ବାର କେଉଁ ବାସନା ମୋହରେ ମନ୍ଥି ଦେଇଗଲେ ହିଆ ।
ହେଲା ବୋଧଗମ୍ୟ ଏକବାଟ ତୁମ ବିରାଟ ଜଠର ତଳେ
ଆଶ୍ରା ତ ଦେଇଛ ଶରଣ ରଖିଛ ଦୁସ୍ଥ ଦୀନଜନ ଦଳେ ।
ପତିତ ଜନଙ୍କ ଫିଟାଇ ଅନେକ ସଙ୍କଟର ନାଗଫାଶ
ରଖିଛ ତ ହରି ମାଧବ ମୁରାରୀ ରଖିବ ହେ ମୋର ଆଶ ।
ଜଗବନ୍ଧୁ ଦୟାନିଧି
ମୁରୁଛି ଜୀବନେ ଦେଖିବି ଆସନ୍ନେ ଶରଣ ରକ୍ଷଣ ବିଧି ।।
ପ୍ରସନ୍ନ କୁମାର ମାଦଳା